Tijd voor zelfreflectie
Daar liep ik weer eens in de super, een karretje voortduwend terwijl ik er producten inwierp, van dichtbij. Op zekere momenten werd het wat rommelig in het kleine voertuig van producten. Dat was vooral omdat ik het nodige er maar inkwakte. Behalve dan de producten die een etage hoger stonden. Dan legde ik het om een of andere reden wat voorzichtiger in het genoemde voertuig. Over hoogte gesproken. Opeens was daar een jongentje dat mij aansprak met ‘meneer’ en netjes aan mij vroeg of ik een fles Pepsi wilde pakken. Nu ben ik niet zo van de Pepsi dus zei ik: ‘Zoek het ff lekker zelf uit.’ Ik liep verder met de kar. Twee gangpaden verder stond plotseling het jongetje achter me en vroeg: ’Meneer, bent u altijd zo onbeleefd?’ Ik keek zwaar verstoord het jongetje aan en stelde een wedervraag: ‘Hoe oud ben jij eigenlijk.’ ‘Dat is een wedervraag,’ zei het jongmens. Hoe komt ie erbij? ‘Beantwoord jij eerst mijn vraag maar eens,’ kaatste ik terug. Zei dat jongmens: ‘Meneer, ik ben tien jaar.’ Ik kijk hem aan en zeg: ‘Jongetjes die tien jaar zijn daar pak ik geen Pepsi voor. Zo, nou weet je dat en nu wegwezen.’ ‘Maar meneer, u heeft mijn vraag niet beantwoord. En de Pepsi is niet voor mij, maar voor m’n moeder. En ze is samen met mij hier. En ik vind u asociaal. Als ik zo’n vader had, zou ik die een trap tegen z’n scheenbeen geven. Maar ja, ik heb geen vader meer.’ Met tranen in zijn ogen liep hij bij me vandaan. Een oude dame die het verhaal had aangehoord liep langs me heen en zei zachtjes langs haar neus weg: ‘Wat bent u asociaal.’ Ze riep het jongetje en vroeg wat er voor hem gepakt moest worden. ‘Laat ik het maar voor je doen, kleine man.’ De grote man heeft geen empathie.’ Het jongetje lachte.
Wat een gezeik in zo’n super. Ik had er schoon genoeg van. Met ferme passen en op een arrogante manier liep ik uit deze mallotige scene. Bij de kassa trof ik de ‘kleine man’. Hij stond naast zijn moeder en fluisterde iets in haar oor.
Ze keek me strak aan en zei slechts: ‘Tijd voor zelfreflectie.'