Bij de sloop van een kleuterschool die blijf-van-mijn-lijfhuis werd

Algemeen
Na zestig jaar kwam er een eind aan kleuterschool Pius X.
Na zestig jaar kwam er een eind aan kleuterschool Pius X. (Foto: Aangeleverd)

HEEMSKERK - Het kleuterschooltje aan de Bilderdijkstraat is niet meer. Afgelopen weken werd het gesloopt om plaats te maken voor wisselwoningen. Van de afbraak is niet veel te zien geweest, want het gebouwtje was de laatste jaren al het aan het oog onttrokken door hoog opgeschoten struikgewas. Net als al mijn zussen en broers heb ik het in 1958 gebouwde schooltje bezocht. Op de dag dat ik vier werd, mocht ik aanschuiven in de kleuterklas bij juffrouw Koeman.

Het lokaal was verdeeld in verschillende hoeken. De blokkenhoek, de poppenhoek, een zandtafel en in de erker een aantal wasbakjes. Tussen twee lokalen in waren de toiletten voor de kleuters. Aan de noordzijde van het schooltje had je een lange gang met de deuren naar de in totaal vier lokalen.

Op een gegeven moment was het zo ver dat mijn kleine broertje met me mee mocht. Met zijn drieënhalf jaar ging hij twee keer in de week naar school, totdat hij zelf 4 was. Met z'n tweeën zullen we wat op en neer zijn gelopen, ook buiten schooltijd. Zo klein als we waren, altijd onderweg naar 'onbekende bestemmingen'. Maar nooit verder dan waar we vader nog konden horen als hij uit het raam een brul gaf ten teken dat het etenstijd was. De zandbak op het schoolplein was een uitkomst voor de kinderen uit de buurt. Op zaterdagochtend trokken we, gewapend met scheppen, naar het plein om een zo mooi mogelijk huis van zand te bouwen en vervolgens met onze auto's naar elkaars 'werk' te rijden.

We beseften niet dat mensen die zelf de oorlog hadden meegemaakt

Naarmate we groter werden veranderde ook de functie van het plein. 'Soldaatje spelen' deed zijn intrede en dat betekende dat rondom het schooltje werd rondgerend in legerkleding en met zelfgemaakte geweren en dan om het hardst schreeuwen dat de tegenstander toch echt was geraakt door de rondvliegende 'kogels'. Ook de ruimte tussen de bejaardenwoningen van het St. Agnesplantsoen was tot 'oorlogsgebied' verklaard. We beseften niet dat mensen die zelf de oorlog hadden meegemaakt, daar een horde kinderen met 'wapens' zagen rondlopen die keihard 'pang, pang' riepen om de geluiden van geweren na te doen.

Blubberzooi

Wij hadden lol, schreeuwden ons de kelen schor en keken na afloop terug op weer een leuke dag.

Ook de beheerders van het schooltje waren niet altijd even blij met onze acties. Datzelfde gold trouwens voor de buurtbewoners. Ik herinner mij dat buurkinderen gingen voetballen op het grasveld naast het schooltje. Maar het was zo'n blubberzooi dat van voetballen weinig terechtkwam. Dan maar een ander spelletje: modder tegen de ramen gooien. Leuk! Werkelijk alle ramen zaten onder de zwarte troep. Een boze buurtbewoonster belde de politie die de jongens op hun gedrag aansprak. Ze betuigden spijt, maar moesten toch de ramen schoonmaken.

Ook de beheerders van het schooltje waren niet altijd even blij met onze acties

Gewapend met emmers water en sop kwamen zij bij de school aan. In een ommezien was het water zwart. Omdat niet iedereen in de buurt woonde was het voor enkelen ondoenlijk om heen en weer te lopen. In overleg met de politie is toen besloten water te gaan halen bij de klaagster. Dat werd een vreselijke bende. De hele gang vol modder! En… de ramen werden er niet schoner van.

Rond 1985 kwam het schoolgebouwtje leeg te staan en trok er een antikraak-bewoner in. Omstreeks 1990 werd het gebouw een blijf-van-mijn-lijfhuis. In de afgelopen jaren kwam de beherende stichting nogal negatief in het nieuws over allerlei misstanden die er plaatsvonden. Daarna is het pand verlaten omdat het niet meer van deze tijd was: oud, onpraktisch en te klein. Sloop was het enige wat restte. Aldus geschiedde. Na zestig jaar kwam er een eind aan 'mijn' kleuterschool Pius X.

Simon de Wit