‘Verbijsterd reed ik die avond naar huis’
Aggie Fluitman had bijzondere ontmoeting op tweede kerstdag

REGIO - Nu het weer bijna Kerstmis is, denkt Aggie Fluitman, woonachtig in Sint Maartensvlotbrug, terug aan vorig jaar. Op tweede kerstdag had zij, terwijl ze op weg was naar huis, een bijzondere ontmoeting in West-Friesland. Die ontmoeting zorgde ervoor dat Aggie nu twee pasfoto’s in bezit heeft, die ze heel graag terug wil geven aan de eigenaar. “Via de krant hoop ik hem te vinden.”

Die bewuste tweede kerstdag reed Aggie vanaf de Lelydijk richting Enkhuizen. “Ik word altijd een beetje weemoedig als ik Enkhuizen in het vizier krijg”, vertelt Aggie. “In mei 1940 stapte mijn vader, geboren in Enkhuizen, op de fiets naar Bovenkarspel voor ‘het eerste deuntje’. Daar, in Bovenkarspel, ontmoette hij mijn moeder. Ze kregen ter plekke verkering. Vandaar dat speciale gevoel als ik in de buurt van Enkhuizen ben.”

Tweede kerstdag vorig jaar was Aggie op bezoek geweest bij haar dochter en kleinzoon in de Noordoostpolder. “Het was fijn. Gaar, maar tevreden was ik op weg naar huis. Op een gegeven besloot ik spontaan om linksaf te slaan om langs het geboortehuis van mijn moeder te rijden. Ik voelde me prettig sentimenteel, maar ik was wel weg van de weg... Hoe kwam ik daar terug? Ik dacht dat ik naar het westen moest. Richting de zee. Inmiddels was het donker geworden. Uiteindelijk kwam ik terecht op een polderweg, ergens bij Spierdijk. Een auto met noodverlichting aan stond langs de weg. Ik stopte. Twee Poolse mannen, dranklucht om hen heen, stonden naast de auto. Geen benzine. Of ik alsjeblieft naar een pomp wilde rijden. Ik had echter geen idee waar een pomp was. Maar ze zouden wel met me meegaan en mij de weg wijzen. Ik had a gezegd, nu wilde ik b zeggen. Alle zooi die zich had verzameld op de bijrijderstoel, gooide ik naar achteren, zodat er iemand kon zitten.”

“De man sprak heel gebrekkig Engels en ik spreek geen woord Pools. ‘Waar moet je naartoe’, vroeg ik in plat Nederlands. Ik was toch al verdwaald, dus ik volgde zijn aanwijzingen. Spierdijk. Niet naar een benzinepomp, maar naar een oprit in de absoluut verlaten dorpskern. Links was een kroeg, rechts een lang laag gebouw. Alles donker en stil. Om onduidelijke redenen stapte de man uit en verdween langs het lange gebouw. Ik zette de motor af en vroeg me af waar ik in vredesnaam in verzeild was geraakt. Met twee lege frisdrankflessen kwam de man uiteindelijk terug. Vervolgens bracht hij me naar de benzinepomp en vulde hij de flessen. De benzinelucht dampte mijn auto in toen hij weer ging zitten.”

“Daarna hadden we een conversatie over Nederland. Hij vertelde mij wat hij en zijn vriendin - die boos in de benzineloze auto bleek te zitten - zo mooi vinden aan Nederland. Ik weet nog dat hij me vaak zei dat hij me wilde betalen en heel vaak ‘dank u wel’ zei. Zelf wist ik niet meer waar zijn auto stond, maar feilloos bracht hij me weer terug. Gelukkig! Want inmiddels wilde ik wel erg graag naar huis. Maar nee... Zodra de ene man uit de auto was gestapt, schoof de andere man op de stoel naast mij. Hij sprak alleen Pools en pakte zijn portemonnee. Ik zei steeds weer: ‘dat hoeft niet’. Maar hij knikte aldoor ‘ja’ en met veel moeite peuterde hij uit zijn portemonnee een pasfoto van een jonge vrouw. ‘Mama’, zei hij. Dat verstond ik. Zijn moeder. Zijn moeder? Ik zei dat hij dat niet moest doen, dat hij de foto zelf moest houden. Maar hij stond erop dat ik hem aannam. Ondertussen haalde hij nóg een foto tevoorschijn. Een foto van hemzelf. Ik werd er verlegen van, maar er was geen ontkomen aan. En zo reed ik die avond, tweede kerstdag, verbijsterd naar huis met twee bijzondere pasfoto’s. Maar toch, ze horen niet bij mij thuis! Dus ik vraag de hulp van alle lezers: wie kent de man op de foto? Ik wil de foto’s namelijk heel graag aan hem teruggeven.”
Wie de mensen op de foto’s herkent, kan dit laten weten via redactie.wfr@rodi.nl. Bellen kan ook: 0226-333572.

---

Foto's

• 

---

---