Een geestige column
Wie z’n billen brandt…

Als kind kon ik nooit zoveel met de uitspraak: "wie z’n billen brandt, moet op de blaren zitten'' . Maar nu, als ouder, hoop ik, dat mijn kinderen er de lessen uit kunnen halen, letterlijk in dit geval. Onze oudste vertoont enige symptomen van pré puberteit. We kunnen iets meermaals herhalen, vragen, waarschuwen om hem toch een beetje verantwoordelijkheid mee te geven, maar op de één of andere manier laat het pré-puber-brein al heel selectief de informatie toe, tot grote frustratie van mij zelve. Je kunt je misschien voorstellen dat ik zo nu en dan omgekeerd in mijn eigen aura hang als ik dagelijks in herhaling moet treden over de meest simpele alledaagse dingen.
Maar ook met het oog op de veiligheid willen we preventief de nodige informatie meegeven. Het nadenken voordat je iets doet, consequenties inschatten en dat geldt ook voor ‘meeloop’ gedrag. Mijn man zegt altijd: ‘als een vriendje in de sloot springt voor de lol, betekent dat niet dat jij dat ook moet doen’, als we willen duidelijk maken dat imitatiegedrag niet altijd zonder gevaar hoeft te zijn. Die discussie werd vorige week nog gevoerd en vandaag was dan dus de dag dat hij daadwerkelijk, weliswaar bijna, in die spreekwoordelijke sloot lag. Hij was met zijn fiets over een onverhard stuk gras aan het stunten omdat een ander kindje dat ook deed. Toen reed hij met z’n band tegen een, door het gras onzichtbare steen, waardoor hij met de fiets bovenop hem, bij de waterkant terechtkwam in een struik van brandnetels. Met hulp van omstanders en met grote schrik is hij op school gearriveerd en werd ik door de juf gebeld of ik misschien even wilde komen troosten.
Ik zag het meteen aan z’n snuit, de lichamelijke schade viel, op het eerste oog mee, dat het voornamelijk de schrik en het ‘schuldgevoel’ ware, die met dikke letters op z’n voorhoofd geschreven stond. ‘Hoe kon dit nou gebeuren?’ vroeg ik aan hem en zonder aarzel biechtte hij het hele verhaal op. ‘Wat doet nou het meeste pijn?’ vraag ik hem (op zoek naar verborgen breuken, kneuzingen, etc) "Dat ik jullie heb teleurgesteld en dat jullie heel erg boos zijn nu…..en de brandnetelprikken", vertelt hij snikkend. Ik leg hem zeer pedagogisch verantwoord en verbazingwekkend rustig uit dat wij hem dus willen behoeden voor onder andere valpartijen als deze en ik besefte me tijdens het gesprek dat het de machteloosheid en de angst zijn die ons soms zo boos maken. En omdat die twee gevoelens er nu even niet toe deden, voelde ik helemaal geen woede en bleef ik uitermate kalm, tot grote verbazing van het slachtoffer.
Het leed was al geleden en ik kon berusten in het feit dat het lot ons een handje geholpen had, samen met de brandnetels. Dankzij die struik is hem een harde val, met alle mogelijke gevolgen van dien, bespaard gebleven. Ik leun achterover en hij voelt de rest van de middag de brand van de netels, die hem er pijnlijk aan herinneren zal, dat wie z’n billen brandt…..

---