KiKarun voor veel te vroeg overleden Delano Rotteveel

Altijd vrolijk, altijd positief en altijd zin om een potje te voetballen. Vooral dat blijft hangen bij Kees Rotteveel, vader van Delano. “Dat maakte hem heel bijzonder. Dat hij ondanks alle tegenslag zó positief bleef. En altijd zin had om te voetballen, op het veld bij Kolping Boys of als invaller in een vriendenteam bij een andere vereniging. Ook speelde hij in de zaal. Van jongs af aan speelde hij bij Kolping Boys en deed het hartstikke goed. Hij speelde zelfs in de selectie. Alles ging hem voor de wind, totdat zijn snelheid plotseling afnam op dertienjarige leeftijd. Het leek wel of er iemand aan zijn shirtje trok. Hij had weinig energie meer en sloeg zelfs een voetbaltraining over. Dat verbaasde ons, want hij wilde altijd voetballen. Die week zei hij een bobbel in zijn buik te voelen. Na een bloedonderzoek werden we door de huisarts gebeld met het slechte nieuws: leukemie. Maar, zei hij erbij, het is goed te behandelen. Vanaf dat moment volgden drie slopende jaren, waarin momenten van hoop en wanhoop elkaar in rap tempo afwisselden. In de heftigste fase moesten we acht maanden lang om de dag naar het ziekenhuis voor een chemokuur. Dat wens je je ergste vijand niet toe, het is gekmakend. Tussen alle kuren door ging Delano zo mogelijk ‘gewoon’ trainen en deed aan de wedstrijden mee. Op school stapte hij over van atheneum naar de havo en behaalde zelfs zijn diploma. Ook ging hij mee op het examenfeestje eind 2018 naar Berlijn.”

Delano in actie bij Kolping Bobys. (Foto: aangeleverd)

Gierende banden

Eind november 2017 zijn de drie jaar van intensieve behandelingen eindelijk voorbij en lijkt alles goed. Totdat in mei 2018 weer alles misgaat als de leukemie terug is bij Delano. “Wij met gierende banden naar het ziekenhuis en de hele nachtmerrie begint opnieuw. Delano krijgt de zwaarste chemo en een stamceltransplantatie van z’n zus. Aanvankelijk lijkt het goed te gaan, maar dan krijgt Delano transplantatieziekte (afstoting door het lichaam). Er volgt een maandenlang slopend en onmenselijk gevecht. Uiteindelijk overlijdt Delano op 4 juli 2019. Die hele periode was een hel. Hoe het nu gaat? Ik heb last van rouwdementie, waardoor ik de volgorde van gebeurtenissen niet altijd goed op orde heb. We zijn heel dankbaar dat we nog een dochter hebben, want dat houdt ons op de been.”

Lichtpuntjes

Naast het verlies vindt Kees de reacties uit de omgeving soms lastig om mee om te gaan. “Mensen hebben snel hun mening klaar en dat is moeilijk om te horen. Maar ik neem het niemand kwalijk omdat het ons verdriet is en dat is voor de buitenwereld vaak ingewikkeld. Ik maak wel stappen, want ik kan stukje bij beetje weer van het leven genieten. Onlangs is onze dochter getrouwd in Spanje. Dat zijn weer lichtpuntjes in ons leven. Afscheid van Delano zullen we nooit nemen, want voor ons gevoel is hij nog regelmatig bij ons. Dat voelen we alle drie heel sterk. We hebben zoveel bijzondere ervaringen na zijn overlijden meegemaakt dat we er niet aan twijfelen dat er meer is tussen hemel en aarde.”

Delano was ondanks zijn ziekte altijd vrolijk en positief. (Foto: aangeleverd)

Kippenvel

Wij vinden het geweldig dat Kolping Boys een KiKarun voor Delano organiseert. “Daar krijgen we kippenvel van. Prachtig. Wij zij na het overlijden nooit meer bij Kolping Boys geweest. Vrijdag 10 juni wordt de eerste keer sinds jaren. Ik moet wel eens denken aan het boek ‘Nooit meer zaterdag’ van Michel Boerebach. Zijn beide zoons kwamen juli 2003 tijdens een ongeluk om het leven. Hij beschrijft onder meer het gemis van de zaterdagen die vaak in teken stonden van voetbal. Ik hoop dat vrijdag 10 juni een mooie herinnering wordt én dat er veel geld opgehaald wordt. Want niemand hoort op deze leeftijd uit het leven gerukt te worden.” 

Moeder Iris houdt een blog bij. Kijk hiervoor op www.mijn-overleden-kind.nl.