Stadsdichter Lisa Veldkamp: ‘Dichten is een onderdeel van mijn ziel’

Marieke Roggeveen

“Ik vind het een hele eer om stadsdichter te zijn”, begint Lisa te vertellen. “En het is vooral ook leuk: het is wat je er zelf van maakt. Er is veel variatie: de ene keer word je door de gemeente benaderd om een gedicht te schrijven voor de Nieuwjaarsreceptie of de Dodenherdenking, een andere keer krijg je het verzoek om een gedicht te schrijven voor een individuele gelegenheid. Vorig jaar heb ik zelfs een gedicht geschreven voor het gerenoveerde orgel van de Adventskerk. Ik was hiervoor gevraagd terwijl ik niets van orgels af wist, maar ik zei meteen: ‘Dit wil ik graag proberen!’ Na een rondleiding met uitleg en een gesprek met betrokkenen, die zoveel liefde hebben voor het orgel, heb ik vanuit het orgel het gedicht ‘Mijn reis’ geschreven. En nu is het orgel ook een beetje ‘mijn’ orgel geworden.”

Steuntje in de rug

Een gedicht dat Lisa erg is bijgebleven, is ‘Wat ik voel’ dat zij voor de Stichting ‘Help Maarten naar Huis’ schreef. “Als steuntje in de rug voor Maarten van den Bergh die twee jaar geleden bij het afbreken van het huttenbouwterrein in Ter Aar van de ladder viel en hier een hoge dwarslaesie aan overhield. Dankzij een inzamelingsactie is zijn appartement aangepast zodat hij na zijn revalidatie weer naar zijn eigen huis kon terugkeren. Zo’n bijzonder verhaal...”

In de genen

Lisa is tweetalig opgevoed en schrijft en dicht vooral in het Engels. Ze heeft dan ook al meerdere Engelstalige gedichtenbundels en supernatural boeken uitgegeven. Pas sinds vijf jaar is zij ook Nederlandstalige gedichten gaan schrijven en ging zij de Nederlandse taal steeds meer waarderen. 

‘Als ik iets bijzonders meemaak, wil ik hiervan een stukje achterlaten’

Binnenkort komt haar eerste Nederlandstalige gedichtenbundel uit. Het dichten zit bij Lisa duidelijk in de genen: “Mijn oma, mijn oom, een neef, een nicht… Allemaal schrijven ze gedichten. Dichten is een onderdeel van mijn ziel. Als ik iets bijzonders meemaak of zie, wil ik hiervan een stukje achterlaten. Zoals een zonsondergang: door in een gedicht te verwoorden hoe ik mij toen voelde, houd ik dit gevoel altijd bij mij en bén ik daar dan ook weer. Een idee voor een gedicht kan op elk moment van de dag op ‘poppen’. Dit schrijf ik dan meteen op, anders is het misschien weer weg, en later werk ik dit uit.”

Cilke

In haar dagelijks werk begeleidt Lisa cliënten met een licht verstandelijke beperking met een forensische achtergrond, met als doel hen weer terug te laten keren naar dagbesteding of werk. Niet altijd gemakkelijk werk, maar wel heel dankbaar. Na haar werk gaat de stadsdichter vaak naar Pensionstal Hoeve Rundervreugd in Ter Aar, naar haar paard Cilke. “Zij is mijn lichtpuntje. Zodra ik haar zie, valt de hele dag van mij af.”

Lisa geeft over een paar maanden het dichtersstokje door aan haar opvolg(st)er. Geïnteresseerden voor het stadsdichterschap kunnen een e-mail sturen naar: lisa@dealphensedichter.nl. “Of ik het straks ga missen als ik geen stadsdichter meer ben? Ja en nee. Ja, vanwege de bijzondere samenwerking met diverse organisaties en de fijne ontmoetingen met mensen. Nee, omdat ik weer meer tijd krijg voor andere dingen. Maar ik kijk straks zeker met een dankbaar gevoel terug op deze bijzondere en inspirerende periode.”