Vrijwilliger bij Stichting RESA: ‘De deelnemers kijken naar wat ze nog wel kunnen’
ALPHEN AAN DEN RIJN- Je ziet ze niet altijd, maar ze zijn er wel: mensen die, vaak naast hun werk, studie of dagelijkse bezigheden, iets extra’s doen voor de samenleving. Wat doen zij? Wat is hun reden om zich kosteloos in te zetten voor een organisatie of vereniging? En hoe tevreden zijn zij ermee?
Ria Meijer is vrijwilliger bij Stichting RESA. “Dit doe ik al ruim 26 jaar”, begint Ria te vertellen. “Ik ben hier eigenlijk bij toeval ingerold. Tijdens het uitlaten van onze hond kwam ik in gesprek met een vrijwilligster bij RESA. Ik vertelde haar onder meer over onze zoon Peter die sinds zijn zesde epileptische aanvallen heeft. Daardoor niet naar een gewone sport kan. ‘Waarom ga je niet met die jongen zwemmen bij de stichting RESA?’ vroeg zij toen aan mij. Dit hebben wij gedaan en dit ging heel goed. Later ging Peter ook basketballen bij RESA. Na verloop van tijd waren er meer vrijwilligers nodig, en toen heb ik mij aangemeld als vrijwilliger bij de zaalsporten, om te helpen bij het tafeltennis. Het was de bedoeling dat ik zou helpen totdat er weer voldoende vrijwilligers waren… Maar ik vond het zo leuk, dat ik gewoon ben gebleven.”
Lichamelijke handicap
Stichting RESA is een stichting die mensen met een lichamelijke handicap helpt bij hun revalidatie of dagelijks bewegen. De naam RESA is ontleend aan de beginletters van het doel om lichamelijk gehandicapten de gelegenheid te geven deel te nemen aan: Recreatieve En Sportieve Activiteiten, met als uitgangspunt dat lichamelijk gehandicapten ook plezier beleven aan sportieve vormen van recreatie. De sporten die RESA momenteel aanbiedt, zijn: zwemmen en de zaalsporten badminton en tafeltennis.
Meestal spelen wij met zijn vieren aan een tafel
Sterk
Ria noemt ervaart haar vrijwilligerswerk als ‘heel relativerend’ en noemt de deelnemers ‘sterk’. “Als ik zie hoe sommige deelnemers met hun lichamelijke beperking omgaan. Zij kijken naar wat ze nog wel kunnen en niet naar wat ze niet meer kunnen. Zoals bijvoorbeeld een sporter in een rolstoel die wilde tafeltennissen. Omdat hij het batje niet goed vast kon houden, is het batje vast getapet aan zijn hand. Hij genoot zichtbaar van het spel en speelde ook sterk met slimme slagen.” Ria heeft zelf vroeger bedrijfscompetitie tafeltennis gespeeld en begeleidt op zaterdagochtend de sporters die naar de sporthal in De Oude Wereld komen. “Meestal spelen wij met zijn vieren aan een tafel, maar soms ook met z’n tweeën. Ik speel zelf ook mee en anders help ik daar waar nodig. We hebben een gezellige en hechte groep. We beginnen de ochtenden altijd met koffie. Daarna gaan we de zaal in en halverwege de ochtend houden we pauze en daarna gaan we weer verder. Gemiddeld zijn er tien deelnemers per ochtend.
We hebben een gezellige en hechte groep
Bij het zwemmen op zondagochtend zijn er gemiddeld vijftig deelnemers.” Als terloops vertelt Ria dat haar man Herman en haar zoon Eric ook al vele jaren vrijwilliger zijn bij RESA. “En kleinzoon Roan (9 jaar) helpt ook af en toe al mee.” Ze wijst naar de in het voetbaltenue gestoken jongen bij een van de drie badmintonnetten. “Vanmiddag gaat hij voetballen, maar hij vindt het leuk om hier met deelnemers te badmintonnen.” Ria noemt de onderlinge sfeer gezellig. “Als er iemand jarig is, wordt er getrakteerd en iedereen komt trouw. Voor de meesten geldt: als ze eenmaal komen, blijven ze komen. Zelf vind ik mijn vrijwilligerswerk erg leuk om te doen, het geeft mij veel voldoening. Zolang het kan, wil ik dit blijven doen. Gelukkig is tafeltennis een sport die ik heel lang kan beoefenen!” www.stichtingresa.nl
