Vrijwilliger Stichting Ambulance Wens: ‘Dagen met een lach en een traan’
ALPHEN AAN DEN RIJN - Je ziet ze niet altijd, maar ze zijn er wel: mensen die, vaak naast hun werk, studie of dagelijkse bezigheden, iets extra’s doen voor de samenleving. Wat doen zij? Wat is hun drijfveer om zich kosteloos in te zetten voor een organisatie of vereniging? En hoe tevreden zijn zij ermee?
Marieke Roggeveen
Hans Valken is één van de vrijwilligers bij de Stichting Ambulance Wens. “Dit doe ik nu veertien jaar”, vertelt Hans. “Daarvoor was ik achttien jaar reservist bij de politie (politievrijwilliger) omdat ik graag iets voor de maatschappij wil doen. Na een oproep van de Stichting Ambulance Wens voor nieuwe vrijwilligers, leek mij dit een mooie keus voor een nieuwe uitdaging. Ik vond dit meteen schitterend werk. Je krijgt zoveel dankbaarheid voor zo weinig, je offert alleen wat vrije tijd op.”
Stichting
Stichting Ambulance Wens Nederland is een groep van 270 medisch geschoolde vrijwilligers die dagelijks kosteloos laatste wensen vervullen van bedlegerige terminaal zieke patiënten met behulp van speciaal daarvoor ontwikkelde ambulances. Deze wensen variëren van een bezoek aan het strand of dierentuin tot het bijwonen van een concert.
Een lach en een traan
“Vrijwilligers kunnen zelf aangeven op welke dagen ze beschikbaar zijn”, vervolgt Hans. “Voor sommigen is dit één keer per maand, voor anderen vaker. Ik ben alleen en werk gemiddeld zes dagen per maand in de weekenden.
‘Wat voor ons vanzelfsprekend is, is voor hen een laatste wens’
Elke keer raakt het mij weer wat het mensen doet: een ritje naar huis om afscheid te nemen van een huisdier, nog één keer naar het strand voor de geur en het geluid van de zee, een bezoek aan een café voor een biertje met een goede vriend… Wat voor ons vanzelfsprekend is, is voor hen een laatste wens. Het zijn dagen met een lach en een traan. Soms zijn dit lange dagen, als bijvoorbeeld iemand naar Limburg wil om in een kerk een kaarsje aan te steken, maar dat vindt niemand een probleem. Al onze vrijwilligers werken met hun hart en zorgen ervoor dat de patiënten het naar hun zin hebben: het is hun dag! In plaats van een ‘dagje uit’ vervoeren wij soms ook bedlegerige patiënten naar een begrafenis, zodat zij het afscheid van een familielid kunnen bijwonen.”
‘Soms denk ik wel eens: wat zou mijn laatste wens zijn?’
Weet je nog?
Hans vertelt dat de ambulances zijn uitgerust met grote zijramen zodat de patiënt alles van de omgeving kan zien. “Maar je kunt er niet van buiten naar binnen doorheen kijken. Ik ben een keer met een vrouw en haar vriendin naar Amsterdam gereden.
Langs huizen waar ze heeft gewoond en langs andere voor haar bekende plekjes. Ze wees alles aan en haalde overal herinneringen op: Weet je nog?” Na een korte stilte vertelt Hans dat hij tien jaar geleden de laatste wens van zijn broer heeft uitgevoerd: “Een bezoek aan het muziekkorps waar hij jarenlang lid van was. Mijn broer had een schitterende dag en wij als familie kijken hier goed en dankbaar op terug. Sindsdien denk ik wel eens: wat zou mijn laatste wens zijn? Ik zou het niet weten. Ik denk dat dit vanzelf naar voren komt als het zover is. Over twee jaar ga ik met pensioen, hier kijk ik echt naar uit: dan kan ik nog vaker rijden. Ik draag de stichting een warm hart toe en naast het rijden, zijn er altijd wel klusjes te doen. Ik hoop dit werk nog heel lang te mogen doen!”, zegt Hans vol trots.
Website
Op de website staat nog meer informatie:
