Mathilde verloor haar man én kindje: ‘Het besef dat ik ze nooit meer zie, doet pijn’

Nieuws
Mathilde Beverloo-De Rooij.
Mathilde Beverloo-De Rooij. (Foto: Fotografie Gertenbach)

Een dierbare kwijtraken is al pijnlijk genoeg, maar wat als je binnen twee jaar tijd je kind én man verliest? Het overkwam Mathilde Beverloo-De Rooij (26). Haar zoontje Jona had vanaf zijn geboorte stofwisselingsproblemen. Eten binnenhouden lukte amper. Mathilde en haar man Sebastian stonden continu ‘aan’ om voor hem te zorgen. Jona overleed op tweejarige leeftijd, zijn lijfje kon het niet meer aan. Een groot verdriet en gemis, wat daarna overschaduwd werd door het plotselinge ziekbed van Sebastian. Hij bleek acute lymfatische leukemie te hebben, een agressieve vorm van kanker. De dood, daar wilde hij niet aan denken. Ondanks zijn grote optimisme bleek zijn lichaam niet sterk genoeg. Sebas overleed in april 2022. Mathilde: “Het laatste wat ik wilde was afscheid nemen en alleen doorgaan, maar ik had geen keuze.”

Door Rosalie Buding

Ik spreek Mathilde op een zonnige maandagmiddag, 27 maart. Vandaag zouden zij en Sebastian acht jaar samen zijn. Haar grote liefde leerde ze kennen via Tinder. Hij was 24, zij 18. “Hij had blond haar en daar hou ik eigenlijk helemaal niet van” lacht ze.
Toch was het een match. “Ik wist al snel: dit zit goed. Na twee jaar verkering zijn we getrouwd en in 2018 beviel ik van onze zoon Jona. Hij was een zorgenkindje, zag er ziek uit toen hij was geboren. Hij dronk niet goed en het ziekenhuispersoneel had al snel door dat er wat aan de hand was. Wij waren ervan overtuigd dat hij gewoon een slechte start had gehad.” Toch bleek het ernstiger dan ze dachten. Jona kreeg antibiotica en had sondevoeding nodig. Mathilde en Sebastian kwamen in een molen van onderzoeken terecht. De artsen vermoedden een stofwisselingsziekte, maar konden dit niet bevestigen.

mathilde beverloo-de rooij mathilde beverloo sebastian beverloo fotografie gertenbach rosalie buding rouwen verlies omgaan met rouw dierbaren overleden overleden dierbare rouwen klachten rouwen psychologie
 Sebastian en Mathilde. Beeld: Fotografie Gertenbach

Wegcijferen

Mathilde: “Het was een lastige periode. Er werden in de omgeving veel baby’s geboren met wie het wél goed ging. Jona was zo lief en mooi. Ik wilde dat hij het zo goed mogelijk had en kon mezelf daarvoor makkelijk wegcijferen. Hem helpen voelde goed. Sebas en ik zaten in overlevingsmodus. Daardoor groei je naar elkaar toe en leef je tegelijkertijd langs elkaar heen. Maar we deden het echt samen. Dat heeft iets moois.” 

Sebastian was haar stabiele factor in het ziekteproces. “We kwamen in zoveel zorgen terecht, maar hij heeft zich met veel toewijding over Jona ontfermd. Hij was trouw en betrokken. Ik had hem echt nodig, want we hadden geen sprankelend leven met vakanties of dagjes weg. We lieten elkaar daarin vrij: ik wilde niet bij Jona weg, terwijl hij het soms juist nodig had om er even uit te zijn.”

Jona is thuis, op mijn schoot, overleden

Met Jona ging het steeds slechter. Hij kreeg meer medicatie, werd regelmatig opgenomen, spuugde vaak en sliep niet meer. Daarvoor kreeg hij slaapmedicatie. Mathilde: “Hij was alleen comfortabel als hij geen voeding kreeg, maar dat was geen optie. Op een gegeven moment merkten we dat zijn lichaampje op was. Ik wilde hem bij ons houden, maar daar zouden we hem alleen maar mee belasten.” 

mathilde beverloo-de rooij mathilde beverloo sebastian beverloo fotografie gertenbach rosalie buding rouwen verlies omgaan met rouw dierbaren overleden overleden dierbare rouwen klachten rouwen psychologie jona
Jona. Beeld: Fotografie Gertenbach

“In overleg met de artsen zijn we gestopt met voeden. We wilden hem mee naar huis nemen. Er moest iemand mee voor de medicatie, anders zou hij lijden. Dit konden we gelukkig snel regelen. Met je kind op je arm loop je door de voordeur, en beseft je dat dit de laatste keer is dat hij nog leeft. De volgende keer ligt hij in een kistje. Onze familie is nog langs geweest om afscheid van hem te nemen. Jona was echt een strijd aan het voeren, dat zag je. Hij ademde heel zwaar. De verpleegkundige stelde me gerust: hij voelt dit niet meer. Het was heel heftig. Het enige wat ik voor hem kon doen, was er zijn. Anderhalve dag later, op woensdagochtend 27 mei 2020, is hij op mijn schoot overleden.”

mathilde beverloo-de rooij mathilde beverloo sebastian beverloo fotografie gertenbach rosalie buding rouwen verlies omgaan met rouw dierbaren overleden overleden dierbare rouwen klachten rouwen psychologie
Beeld: Fotografie Gertenbach

Nieuwe zwangerschap

Soms blijken leven en dood dichtbij elkaar te liggen. “Toen Jona overleed was ik zwanger. Een dag na de begrafenis deed ik een test. Ik had net een kind begraven, en nu kwam er een nieuw kind? Ik wilde er niet mee bezig zijn.” Sebastian reageerde positiever op de zwangerschap; hij wilde graag nog een baby. De zwangerschap was spannend voor het koppel. Mathilde: “Wat als we dit kind weer zouden moeten loslaten?” Na de bevalling viel er een last van hun schouders af: zoontje Benjamin was kerngezond. Na twee dagen mocht hij naar huis. “Het heeft bij ons allebei moeten groeien. Hij is mijn zonnestraaltje in donkere dagen, vanaf zijn geboorte al. Ik denk dat een kind aanvoelt in wat voor omgeving hij terechtkomt. Ik kon het niet nog een keer aan, zo’n zwaar proces. Gelukkig is Benjamin een lief en makkelijk kind.”

Benjamin is mijn zonnestraaltje in donkere dagen

In juni 2021 werd Sebastian plotseling ziek. Het begon met een onschuldige verkoudheid, hoesten en pijn op de borst. In de nacht zweette hij enorm, het bed was drijfnat. Hij bleek acute lymfatische leukemie (ALL) te hebben. Mathilde: “Tussen hoop en vrees zaten we op de spoedeisende hulp toen het slechte nieuws kwam. De grond onder mijn voeten zakte weg toen ik dit hoorde. Sebas was aangeslagen en bang, hij wilde niet alleen zijn. Ik heb anderhalve week bij hem geslapen in het ziekenhuis in Leiden.” 

mathilde beverloo-de rooij mathilde beverloo sebastian beverloo jona beverloo fotografie gertenbach rosalie buding rouwen verlies omgaan met rouw dierbaren overleden overleden dierbare rouwen klachten rouwen psychologie
Sebastian en Jona. Beeld: Fotografie Gertenbach

Het behandelplan gaf goede kansen, en hoop. Toch waren de chemo’s erg zwaar en zijn bloedwaarden zakten snel. Uit onderzoeken bleek dat de kanker grotendeels weg was, maar stamceldonatie was onvermijdelijk. Door de zware chemo’s had Sebastian geen weerstand en kreeg hij een longontsteking. De donatie had uiteindelijk weinig effect; zijn immuunsysteem was ernstig verzwakt. Een koortslip verspreidde zich over zijn hele mond, kin en neus. Hij kon niet eten en ook praten was geen pretje meer.

Overlevingsstand 

Mathilde: “De artsen merkten: dit gaat niet goed. Er moest een nieuwe stamceldonor komen, maar dit zou nog twee weken duren. Het was aftellen naar donatiedag. In de tussentijd ging het niet goed met hem. Ik zag een soort overlevingsstand in zijn ogen. Het was leven op het randje. Kort na de tweede stamceltransplantatie en daaropvolgende chemo werd Sebas naar de IC gebracht. Ik was al die tijd bij hem. Zijn lichaam kreeg na de behandeling veel te verduren, hij kon niet meer zelfstandig ademhalen. Sebas is toen in slaap gebracht. 

We wisten dat dit het laatste moment kon zijn, zijn lichaamsfuncties vielen uit. Ze konden niks meer voor hem doen. Er was een uur de tijd om afscheid te nemen. Dat was vooral belangrijk voor mij, want hij maakte het niet bewust meer mee. Toen de apparaten uit werden gezet, overleed hij direct. Dan kom je tot het besef dat je alleen door moet, en je kind geen vader meer heeft.”

mathilde beverloo-de rooij mathilde beverloo sebastian beverloo fotografie gertenbach rosalie buding rouwen verlies omgaan met rouw dierbaren overleden overleden dierbare rouwen klachten rouwen psychologie
Zoontje Benjamin kwam gelukkig kerngezond ter wereld. Beeld: Fotografie Gertenbach


‘Het kán niet waar zijn’

“Voorafgaand aan het traject hebben we gesprekken gehad. Over praktische zaken, zoals een wilsbeschikking. Maar de optie overlijden, daar wilde hij het niet over hebben. Hij bleef positief. Ik heb al die tijd in overlevingsstand gezeten. Je weet het, maar kunt het niet aan. Ik zag mezelf in de derde persoon. God liet me weten dat ik niet alleen ben. Soms weet je niet hoe je de volgende dag door moet komen. Ik heb gelukkig zoveel mensen die voor me klaarstaan en een lief kind. Dit is besturing van boven. Het voelt alsof Benjamin er moest zijn. Toen Sebas overleed, was het een schok voor de omgeving. ‘Het kán niet waar zijn.’ Hij was zo geliefd, iedereen hield van hem. Het is nog altijd heel onwerkelijk.”

Via Instagram heb ik lotgenoten leren kennen

Mathilde leert de kleine dingen in het leven meer te waarderen. “Ik kan blij worden van de zon die schijnt. Maar mijn hoofd zit nog vol verdriet en trauma. Elke dag is zwaar. Ik wil niet te ver vooruitdenken. Het besef dat ik ze nooit meer zie, doet pijn. Ik voel me soms heel erg tot last, maar mensen die dicht bij me staan laten me weten dat ze mij niet kwijt willen.
Via Instagram (Mathilde schrijft op dit medium over haar ervaring met rouwen, red.) heb ik lotgenoten leren kennen. Sommigen volgen me vanaf het begin, dat is heel bijzonder. Ze zeggen: ‘Jij kan woorden geven aan de dingen die ik voel, maar niet kan uiten.’ Dat zie ik als mijn gave.
Aan mensen die ook een verlies doormaken wil ik meegeven: vraag niet te veel van jezelf. Rouw doet veel met je, zowel fysiek als mentaal. Ik kan klachten opnoemen die hier direct mee te maken hebben. Bekijk de situatie van dag tot dag, en wees vooral lief voor jezelf.”

Je kunt Mathilde op Instagram volgen via @mathildebeverloo.derooij.

mathilde beverloo-de rooij mathilde beverloo sebastian beverloo fotografie gertenbach rosalie buding rouwen verlies omgaan met rouw dierbaren overleden overleden dierbare rouwen klachten rouwen psychologie
Mathilde en haar zonnestraaltje Benjamin. Beeld: Fotografie Gertenbach

Door Rosalie Buding