column

CHAOS

Partnerbijdrage
Evert Hoekstra, Advocaat/Partner, CKH Advocaten.
Evert Hoekstra, Advocaat/Partner, CKH Advocaten. (Foto: aangeleverd)

Er zijn maar weinig onderwerpen die de laatste jaren jaar zo vaak in het nieuws zijn geweest als de chaos en problemen op Schiphol als gevolg van (met name) de personeelstekorten (en recent ook weer de massale annuleringen door Transavia van een groot aantal vluchten wegens capaciteitsproblemen). Een problematiek die vér over de landsgrenzen terugkerend onderwerp van discussie was; Nederland werd daardoor letterlijk een tijd lang ‘het lachertje’ van Europa, misschien wel zelfs van de wereld. Wachtrijen van vele honderden meters lang, wachttijden die bij gelegenheid opliepen tot halve of hele dagen waardoor reizigers massaal hun vliegtuig ‘misten’, vechtpartijen tussen reizigers, etc. Schiphol stond nationaal en internationaal beschouwd gewoonweg volledig ‘in het hemd’. 

Overigens beschouw ik mijzelf wat deze problematiek betreft als ervaringsdeskundige, want ik heb de achterliggende jaren meerdere keren op Schiphol buiten in de regen gestaan. Als mak schaap (je kon ook weinig anders) tussen de andere medereizigers, voetje-voor-voetje schuifelend richting de vertrekhal. En in de vertrekhal aangekomen, was de ellende nog lang niet voorbij (al stond je gelukkig wel droog), want voordat je uiteindelijk door de paspoortcontrole was gekomen, was je al weer vele uren verder. 

Met al deze ellende kwamen ook (min of meer automatisch) de (massa)claims tegen Schiphol (en soms ook de individuele luchtvaartmaatschappijen) in verband met de vertragingen en annuleringen. Alleen al over het afgelopen jaar zijn er honderdduizenden claims ingediend. Ook ons kantoor heeft inmiddels de nodige claims begeleid, vooral mijn collega Gamze Gökzen is op dat gebied zeer bedreven en ervaren. Vaak worden deze claims overigens geschikt, maar soms moeten de claims afgedwongen worden via rechtszaken.         

Het gewoonlijke van ‘op tijd op de plaats van bestemming komen’ is door al deze problemen dus langere tijd behoorlijk onder druk komen te staan. Inmiddels lijkt overigens wel een kentering zichtbaar, want zelfs aan het begin van de afgelopen - doorgaans altijd drukke - meivakantie (die op het moment van schrijven van deze column nog gaande is) was het prima ‘te doen’ op Schiphol. 

Sterker nog, een kleine maand geleden waren mijn vrouw en ik (inmiddels voor de derde keer op rij) op vakantie naar Dubai en het viel ons allebei op dat het op Dubai International Airport vele malen drukker en chaotischer was dan op Schiphol. 

Overigens is Dubai een perfecte vakantiebestemming om in de wintermaanden zonder veel tijverschil ‘de zon’ op te zoeken, ik kan dat werkelijk iedereen aanraden. Enig ‘minpuntje’ is wel, dat de stad haar grenzen ondertussen ook overduidelijk heeft open gesteld voor mensen uit Rusland (zoals Turkije dat tevens heeft gedaan), wij werden op het strand zelfs opgeschrikt door 2 kleine Russische jongetjes die pontificaal voor onze strandbedjes ‘oorlogje’ aan het spelen waren. Het was bijna surrealistisch. 

De hele situatie heeft ons wél aan het denken gezet of we volgend jaar opnieuw naar de Verenigde Arabische Emiraten zullen gaan afreizen. Misschien toch maar weer een keertje naar Curaçao of Miami…..        

Overigens heeft de problematiek rondom Schiphol ook duidelijk gemaakt, dat de vanzelfsprekendheid van het ‘overal maar naartoe kunnen vliegen’ misschien toch niet meer zo vanzelfsprekend is althans zou moeten zijn, mede ook aangewakkerd door de inflatieperikelen en de klimaatdiscussie. Persoonlijk juich ik die discussie best wel toe, want het is nooit verkeerd om dit soort zaken kritisch te heroverwegen en op zoek te gaan naar alternatieve invullingen, ook al biedt het vliegverkeer natuurlijk ook grote voordelen en mogelijkheden. Voor mijn werk vlieg ik bijvoorbeeld met enige regelmaat naar buitenlandse bestemmingen, zoals naar Spanje. Het is dan toch wel prettig dat je binnen 1 dag heen-en-weer kunt reizen. 

Grappig genoeg heb ik mijn jeugd nagenoeg volledig ‘vliegvrij’ doorgebracht, met uitzondering van een eenmalige vliegreis boven Nederland die ik ooit heb gewonnen met een kleurwedstrijd toen ik 9 jaar oud was. Ik vond het natuurlijk machtig mooi om als klein ventje over de Waddeneilanden en de deltawerken te vliegen. 

Los van het feit dat vliegen toen een stuk minder ‘gewoon’ was dan nu het geval is, vliegen was sowieso niet aan ons gezin besteed want wij gingen ieder jaar steevast op vakantie naar Egmond aan Zee. Ja, u leest het goed: Egmond aan Zee. Een bestemming zo dichtbij gelegen, dat zelfs de kat iedere keer meeverhuisde naar onze vakantiebestemming. 

Overigens waren dit jaar-in-jaar-uit prachtvakanties, mede door de aanwezigheid van vele familieleden van ‘moeders zijde’ die tegelijkertijd vakantie vierden in Egmond. Iedere avond was het ‘bonte avond’ en maakten wij het dorp onveilig. In die zin deed het ons helemaal niets wanneer andere kinderen opschepperig verhaalden over verre vliegvakanties naar Spanje, Italië of nog verder. Egmond was voor ons (figuurlijk beschouwd) het ‘einde van de wereld’, daar kon geen Torremolinos, Portofino of welke andere Zuid-Europese badplaats dan ook tegenop. 

Dus zelfs al zou het vliegen volledig ‘aan banden’ worden gelegd, dan is er wat mij betreft nog steeds geen enkele ‘nood aan de man’: gewoon op de fiets naar Egmond aan Zee.