‘Het moet divers zijn door ons en voor ons’

Ad van Dam

Kaneesha

“Ik kom uit Sint-Maarten en woon sinds mijn 17e hier in Nieuw-West samen met mijn vrouw. Ik ben vorig jaar uit de kast gekomen als non-binair persoon, ik ben man noch vrouw, ik snap die constructen niet, ik kan me daar niet mee identificeren, ik ben wel oké met het lichaam waarin ik geboren ben, maar ik werd door anderen in het keurslijf vrouw gegoten en dat wilde ik niet. Met mijn vader ging ik samen auto’s repareren onder de motorkap. Maar mijn moeder zei: ‘dat kind is een meisje en moet op zondag met een rok aan in de kerk zitten’. Ik overleefde meer, dan dat ik echt leefde. Hier in Nederland werd ik vaak als ‘meneer’ aangesproken. Nu vind ik dat niet erg meer, want misschien zie ik er soms ook zo uit. Ik hoef voor mezelf nu niet meer te proberen vrouw te zijn of als vrouw over te komen. Als mens wil je altijd aan de verwachting van anderen voldoen, je wilt niet te veel opvallen. Nu heb ik rust, met zowel mijn lichaam als mijn genderidentiteit.”

Setara (niet haar echte naam)

“Ik ben op mijn 10de vanuit Afghanistan naar Nederland gekomen en woon samen met mijn partner Kaneesha. Ik ben echt op mijn knieën gegaan: ‘wil je de rest van je leven met mij doorbrengen?’ We zijn getrouwd in het stadhuis in Nieuw-West. Ik had niet gedacht dat ik ooit zou trouwen, maar de vonken sloegen over en toen is het heel snel gegaan. We kunnen echt niet meer zonder elkaar. Ik heb me lang als lesbische vrouw geïdentificeerd, tot mijn partner uit de kast kwam als een non-binair persoon. Tja, dan gaat dat verhaal niet meer op. Wat ga ik daarmee doen? Ik gebruik nu voor mezelf het label queer, omdat dat veel losser is en niet in vakjes denkt. Ik ben niet minder gay, ik val nog steeds vooral op vrouwen.”

Fatma (niet haar echte naam)

“Op mijn 8ste verhuisde ik van Turkije naar Nederland en ben nu alweer een paar jaar getrouwd met mijn vrouw. Ik noem mezelf cultureel moslim, ik heb niet zoveel met het geloof, maar wel met de Turkse cultuur. Veel Turken die in Nederland wonen zijn nog steeds heel erg verbonden met Turkije en daar is het voor LHBT-ers echt heel lastig. De Turkse gemeenschap is best complex, omdat die zo gesloten is. Turken stappen minder snel naar iemand met een andere achtergrond, en blijven toch vooral met andere Turken omgaan. Ik zou graag in gesprek willen met mensen, maar ik weet niet hoe open ze zijn. Ik ben uit de kast bij mijn ouders, maar het is iets waar wij het liever niet over hebben. Ze weten ook waarschijnlijk wel, een nichtje of een neefje is het ook, maar erover praten doen we niet.” 

Divers

“We merkten dat er binnen de LHBT-community onvoldoende ruimte was voor bi-culturele LHBT-ers. Je mag er wel zijn, maar je moet dan wel aan bepaalde verwachtingen voldoen, bijvoorbeeld dat je uit de kast moet zijn, maar dat kan niet altijd en we voelden ons niet altijd echt gehoord, daarom zijn we onszelf gaan organiseren, waar we elkaar accepteren zoals we zijn. We komen elke twee weken bij elkaar. Het is fijn anderen te ontmoeten en ervaringen te delen. Het moet divers zijn door ons en voor ons, we voelen allemaal een andere pijn en we moeten daarom allemaal gehoord worden, het heeft vooral te maken met alle verschillende culturen, dat is wat ons bindt, het gaat bij ons om mensen. We heffen de stichting pas op, wanneer we volledig geaccepteerd en gezien worden.”

Meer informatie: www.stichtingprismagroep.com of reageren: rozeinbeeld@gmail.com.