Riet en Nico Laan 60 jaar getrouwd
NIEUW-WEST Wie doorgaat en doorzet, komt tien jaar na een artikel over het gouden huwelijk ook op Rodi Nieuw-West met het diamanten huwelijk. We gaan dus weer op bezoek bij Riet en Nico Laan, die vandaag zowel hun trouwdag als haar verjaardag vieren. Het terugblikken hebben we al eerder gedaan en doen we ook. Maar nu ze allebei tachtigplus zijn, is de vraag vooral hoe het met hen gaat.
Shirley Brandeis
Omdat we niet verwachten dat u het allemaal nog weet, gooien we dit mooie liefdesverhaal graag in de herhaling. De jonge Riet ging mee met haar zus en vriendin. Zij gingen langs bij een vriend die in de stad in dienst was en op wacht stond bij Zijkanaal I. En daar stond hij: Nico Laan uit Boven-Karspel. “Ik vond ‘m meteen leuk,” verzucht Riet als ze aan de ontmoeting van 65 jaar geleden denkt. Het was enorm wederzijds, maar ja, hij kwam uit een dorp. Riet: “Ik overwoog geen moment te verhuizen naar West-Friesland.”
Bus 18
Maar een boer in de grote stad, zou dat wel kunnen? Riet: “Hij was doodsbang toen ie de eerste keer bij de treinovergang moest oversteken.” Nico knikt en vult aan. “Op de fiets naar mijn werk. Sjonge, dat was angstig in het begin.” Wie had ooit kunnen bedenken dat hij later op de bus zou rijden. Bus 18, een gelede dus extra lange bus, dwars door de stad, vanaf het Centraal Station naar Nieuw-West. Het stadsdeel waar ze uiteindelijk terechtkwamen. Van een halve woning aan de Bilderdijkkade als pasgetrouwden, een huis aan de Stuyvesantstraat vanwege gezinsuitbreiding met dochters Carola en Monique en de Van Rensselaerstraat kwamen ze naar de Roosje Vosstraat in Osdorp,. Eind jaren tachtig schreven ze zich in voor nieuwbouw in De Aker, vooral vanwege de tuin.
Eerste kus
Na een pittige val zo’n zeven jaar geleden besloten ze dat het tijd werd voor een huis zonder trappen. Ze bleven in Osdorp, dit keer nabij de Sloterplas. De jaren gaan tellen, merken ze steeds vaker. Hardlopen werd wandelen, de moestuin werd het tuintje aan huis. Maar er is nog genoeg om zich op te verheugen en mee te vermaken. Hij biljart in het Leo Polak, zij maakt kaarten. Hij gaat graag varen met zijn schoonzoon, zij leest de krant van voor naar achter. Het stapje terug is logisch, maar soms ook lastig. “Vooral de coronatijd was moeilijk,” vertelt Riet. “In het begin durfden we nergens naartoe. Wat we op het nieuws zagen was angstig.” De wereld is weer open, zo voelt het. Ze genieten van het mooie weer. Van de (schoon)kinderen en de vier volwassen kleindochters, waarvan de Westerpost per kleinkind een studie- of loopbaanverslag krijgt. De een is dierenartsassistent, de ander werkt bij de televisie, er is een juf en een student aan de academie voor lichamelijke opvoeding. Ze glimmen als het gesprek over de familie gaat. En als ze voor de foto van ons even mogen terugdenken aan die eerste kus. Zo te zien was dat een goeie.
