Nico en Rietje Floor 65 jaar getrouwd: “Tja, het was hem gewoon!”

Shirley Brandeis

“Wat een uitzicht, he!” We knikken hevig. Achter het huis van de 91-jarige Nico en zijn drie jaar jongere vrouw Rietje herkennen we de stad haast niet. Ook dit is Amsterdam, de rand van Amsterdam. Halfweg, met daarvoor de Veenderijbrug, lonkt enkele meters verderop. Na een jeugd in de gemeente Ouder-Amstel (zij in Ouderkerk, hij in de Waver) en verhuizingen naar ’s Gravendeel, Roosendaal, Zwijndrecht, Barendrecht en Hendrik-Ido-Ambacht werd de eindbestemming Osdorp, in een tijd dat de Osdorperweg nog een grindweg was.

Ouderwetse gezelligheid

Verre familie zijn ze. Hele verre, echt ontzettend verre familie. Toen de tienjarige Rietje met het gezin in oorlogstijd vanuit Bodegraven naar Ouderkerk verhuisde, zodat vader Henk de tewerkstelling in Duitsland kon ontlopen, kwam Henk in de kerk zijn verre nicht Griet en haar man Jan tegen.

 Beide gezinnen, dat van Henk en Wijntje en dat van Jan en Griet, hadden het woord gastvrijheid zo ongeveer uitgevonden en gingen geregeld bij elkaar op bezoek. Rietje heeft goede herinneringen aan de ouderwetse gezelligheid: “Als er iemand jarig was, speelde opa op zijn accordeon, een oom op het orgel, en zong de visite mee.” Een muzikale familie was het; bijna iedereen zat op de lokale muziekvereniging Crescendo.

Een goed vrouwtje

Wanneer de liefde, die inmiddels tot 65 huwelijksjaren heeft geleid, opbloeide? Ze weten het niet precies. Rietje: “Hij vond het altijd gezellig als wij er waren.” Zijn vriend Piet had hem wel eens getipt. “Nico,” zei hij, “dat is een goed vrouwtje voor jou.” En Rietje over Nico: “Tja, het was ‘m gewoon.” Na een gezamenlijk bezoek aan haar tante, om wat boodschappen te brengen, vroeg hij de achttienjarige Rietje op de terugweg officieel verkering. “De buren zeiden: wat moet dat kind met die vrijer?” Maar Nico was het gewoon. Een boerenzoon die al sinds zijn twaalf bij andere boeren, met kost en inwoning, werkte. Die graag een vak wilde leren en na de watersnoodramp van 1953 in Zeeland dat waar kon maken, toen zijn broer hem meenam naar de klus om de dijken te herstellen. De kraanmachinist in hem werd toen geboren. “Hij kon een kruimeltje van de grond met de bak oprapen,” vertelt ze trots, terwijl hij de Westerpost bijpraat over graafbakken, grondwerk, waterkeringen, gieken en een van zijn mooiste klussen op het Damrak.

Overal brood

“Waar hij werkte, woonden we,” legt ze de diverse verhuizingen met hun woonwagen uit. Een huis op wielen dus, “dat vonden we wel zo gemakkelijk.” Ze hadden altijd plek bij zijn werkgever, op particuliere grond. Rietje: “In het begin had ik wel enorme heimwee naar Ouderkerk. Maar het went. En ook: ze bakken overal brood, hoor. Je leerde er veel mensen door kennen.” De gastvrijheid en het gezellig samenzijn van vroeger namen ze mee in hun gezin met twee zonen, Marco en Henk; ook muzikaal. Bij alle ingelijste foto’s krijgen we uitleg over wie wie is. Schoondochter Janny, kleindochters Cherriëtte, Nolita, Shauny met hun partner en de twee achterkleinkinderen. “Dat je dat nog mee mag maken,” verzucht ze bij de foto die onlangs van hen samen met Sven en Dylen, de twee jongsten van de familie, werd gemaakt. Om in te lijsten.

Niet klagen

Ze voelen de leeftijd, maar praten jong en ze mogen eigenlijk niet klagen over hoe het gaat. Hij biljart, zij breit (voor een weeshuis), drinkt graag elke week even koffie met een vriendin en “’s middags doen we niks meer.” De woonwagen verruilden ze voor een chalet, nog altijd compact en vooral knus. 

Zelf sporten, vroeger schaatsend op de vaart achter huis, verruilden ze voor samen genieten van de Tour de France. Ze kijken nog vooruit, maar met 65 jaar huwelijk blikken ze even terug. Nico: “Het leven is behoorlijk veranderd.” Ze gaan met hun tijd mee en vinden niks gek of niet kunnen. Wel vinden ze het soms lastig dat alles digitaal is. Rietje: “Alles moet tegenwoordig per mail, iedereen denkt maar dat je dat kunt. Dan denk ik: je hebt ook nog de telefoon, hoor.” Nico: “Als ik jonger was, zou ik zeker een computer hebben genomen.” Chagrijnig worden ze er niet van. Of de Westerpost nog een kopje koffie en wat lekkers wil. Gezellig.