‘Sterven moet geen taboe zijn’
EGMOND AAN ZEE - “IK ben pas 77”, zegt Theo Groot. Na overleg met zijn vrouw Ted en zijn kinderen besloot de oprichter en nog altijd mede-eigenaar van onder meer hotel Zuiderduin een paar jaar geleden het terrein van de voormalige speeltuin aan de Sportlaan te kopen. Dat is in Egmond aan Zee de weg die na het stoplicht afbuigt buiten de dorpskern om naar de boulevard. In de eerste bocht daarvan is nu een complex verrezen met 25 recreatie-appartementen voor gehandicapten en daarnaast een werkelijk schitterend hospice voor mensen die nog slechts een levensverwachting van een paar maanden hebben. Jessica Zwart uit Egmond aan Zee had een droom. “Ik dacht dat er in onze regio een fijne plek moest komen om waardig te kunnen sterven, als het thuis niet kan.” In zeven jaar tijd heeft ze heel veel support uit de Egmonden ondervonden, uit alle lagen van de bevolking. De bijdrage van de familie Groot is in dat spel uitermate genereus te noemen. Afgelopen maandag opende Hospice Egmond haar deuren.
DOOR: ED BAUSCH
DROOM VAN JESSICA ZWART KOMT UIT
De ouders van Jessica Zwart-Neeter (Australië, 1961) kwamen in 1972 met hun gezin terug naar Nederland. Jessica, down under geboren in 1961, emigreerde dus eigenlijk naar Nederland. Het gezin kwam in Castricum terecht. Jessica trouwde een Derper en woont al lang in Egmond aan Zee. In haar werk in de zorg zag ze dat begeleiding van de laatste weken of maanden van patiënten beter zou kunnen. Zeven jaar geleden had ze een droom: een hospice in Egmond met alle aandacht voor mensen, die nog slechts een levensverwachting van enkele maanden hebben. Zonder hobbels komt niks tot stand en hobbels waren er zeker ook op haar pad. Maar doorzettingsvermogen valt haar niet te ontzeggen en dat werd ook gevoed door de alsmaar groeiende support voor haar gedachte, onder meer met huisarts Michiel Zwartkruis. Een pand vinden waar je iets van zou kunnen maken, dat viel niet mee. In dat proces was ook Theo Groot gaan meekijken. “Ik vond de panden die in beeld kwamen te armetierig. Met de aankoop van de grond van de voormalige speeltuin ontstond de gedachte om nieuw te bouwen. We zouden er toch al een hijskraan hebben…”
“Het is nog veel meer dan ik had gedroomd”
En zo werd naast het appartementenhotel voor gehandicapten gelijktijdig het casco voor het hospice neergezet. Voor de komende 25 jaar heeft de familie Groot het pand huurvrij ter beschikking gegeven aan de stichting die het hospice beheert. Jessica heeft daarin de rol van secretaris op zich genomen. “Het hospice biedt plaats aan drie gasten. En er is een wat kleinere reservekamer. De kamers zijn heel warm ingericht, met alle nodige voorzieningen en met uitzicht op een duin met dennenbomen. Vanaf het grote terras aan de andere kant zijn straks de wedstrijden van Egmondia te volgen, als er weer gevoetbald mag worden. Afscheid nemen van het leven, dat is de fase waarin onze gasten zich bevinden. Ons doel is om hen daarbij alle mogelijke rust, ruimte en aandacht te geven. Wij onderscheiden ons doordat de gasten gewoon de verzorgers mee kunnen nemen die ze thuis al hadden. Zo blijft hun situatie heel vertrouwd. Ik ben zo dankbaar aan allen die hebben geholpen en aan de grote groep vrijwilligers, die we hebben kunnen opleiden.”
Eendrachtige dorpskernen
Het gebouw omvat verder een prachtig lichte huiskamer met keuken en een speelhoek voor kinderen. Voor de vrijwilligers is er een eigen ruimte, evenals voor de eveneens vrijwillige coördinatoren. Een dochter van Theo en Ted Groot waakte over de stijl voor de inrichting, die tot stand kwam door talrijke bijdragen uit de regionale samenleving. Cor Tervoort coördineerde de werkzaamheden om van het casco een bewoonbaar gebouw te maken. “Sterven moet geen taboe zijn”, zegt Jessica. “Dit was mijn droom, soms komt een droom uit”, zo verwoordt ze haar blijdschap, heel bescheiden maar trots op iedereen die heeft geholpen. Gemeenschapszin leeft, zo bewijzen de drie Egmonden. Kijk op hospice-egmond.nl.
