De verkiezingen van de beslagen brillen en veel vouwwerk
BERGEN - Drie dagen stembureaulid zijn: je krijgt een geweldige dwarsdoorsnede van onze samenleving te zien. Er trekt een bonte stoet van jong en oud aan je voorbij, van volslagen blij tot tot 100% boos. Geprezen is het land waar het allemaal naast elkaar kan bestaan. Tóch in vrijheid, zelfs onder de beknottingen van de pandemie. Het waren gedenkwaardige verkiezingen. Hoe zullen we later aankijken tegen het gedoe met de mondmaskers, de plastic handschoentjes, het voortdurende insmeren en ontsmetten met gel, aparte in- en uitgangen? Het waren de verkiezingen van de beslagen brillenglazen, van het dappere gehannes met het uitvouwen van een stembiljet zo groot als een stuk behang en dat weer in goede vorm in volle stembussen zien te krijgen. Mooi ook de samenwerking van stembureauleden die elkaar voor die tijd niet kenden. Met elkaar proberen om vanaf een vroeg ochtendmoment tot aan het begin van de nacht tot een zorgvuldige afronding zien te komen. En dan is het resultaat niet veel anders dan een uitnodiging aan de dienstdoende politici om te kijken welke samenwerking het meest kans biedt om ons land verder te brengen in de vaart der volkeren. Of zoals sommigen zeggen: “Maak hier maar eens chocola van.”
Door: Ed Bausch
Trotse vaders en moeders maakten foto’s van de eerste stembeurt van zoon of dochter. Een mevrouw ging meteen bonbons kopen voor de stembureauleden omdat ze blij was dat ze toch veilig haar stem had kunnen uitbrengen. De een was blij met het rode potloodje dat iedereen mocht houden vanwege de hygiëne.
Boos
Maar een ander smeet het potloodje na stemmen woedend op de grond: “Ik wil niks van het Rijk.” Iemand die beweerde een paar weken geleden geen stembiljet te hebben ontvangen projecteerde luidkeels zijn volledige woede op de samenleving op de stembureauleden. Dat is dan ‘part of de game’, voor hen. Sommigen staan al volledig in de ‘boosstand’ als ze het pad naar het stembureau naderen. Dat zijn de personen die voor ieder loket in de samenleving ‘los gaan’. Kunnen we er maar het beste begrip voor hebben? Zou niet alles heeft zijn reden hebben? Vriendelijk uitzwaaien bracht vaak toch enige verzachting.
Gedoe
Gemondkapt en daardoor met een beslagen bril je weg vinden in het stemlokaal, waar soms de situatie ook anders was dan andere verkiezingsrondes….Soms was dat voor alle partijen heel vermakelijk. Dat was ook het gedoe met het enorme stembiljet. Uitvouwen was al een hele klus. Maar dan het weer opvouwen….sommigen waren er minutenlang mee bezig. “Is mijn stem wel geldig als ik het niet goed opgevouwen krijg?” Tuurlijk is de stem geldig, geen zorgen hoor. En: “Jullie moeten die stemhokjes groter maken, zo kan ik dat formulier niet uitklappen.”
Verbazing
Iemand die voor het eerst mocht stemmen was verbaasd over de stembus: “Wie verzint het om daar een kliko voor te gebruiken. Kan dat niet mooier?” Een ander had er zorgen over dat ‘het niet echt rood werd’ in het rondje van de keuze. Zorgen waren er bij nieuwkomers ook als ze ‘wat buiten de lijntjes’ hadden gekleurd. Zou de stem nou wel geldig zijn? Ja, hoor. “Hoef ik niet iets op te schrijven op het stembiljet?” Nee, hoor. Sommigen zijn zo verstuiverd door alles, of misschien door alle ingewikkeldheden die de pandemie nu al een jaar over ons uitstort, dat ze de stemhokjes niet als zodanig herkennen, terwijl ze ervoor staan: “Waar moet ik nu stemmen?” En dan: werkelijk van alles werd aangesleept om als bewijs te dienen, nog net geen hypotheekacte, maar toch zeker bankpasjes, zorgverzekeringspasjes, trouwboekjes etcetera. Er was een enkeling zo bang om corona op te lopen in het stemlokaal dat die zich volledig hulde in plastic. Ook goed. Grappig was ook dat sommigen vooral zichzelf graag horen praten, en dan ook nog hard, en dan tegen de stembureauleden zeggen: “Ik kan u niet verstaan.”
Praten en luisteren
Sommigen kwamen deftig gekleed van het stemrecht gebruik maken, anderen even snel tussendoor in het timmermanspak met de duimstok in de kontzak en een potloodje achter het oor. Gympies, puntschoenen. Allemaal goed. Soms was het een hele worsteling in het stemhokje, met telefoon in de hand, keffertje aan de lijn, wandelstok, paraplu, handtasje, paspoort. Maar we deden het allemaal. Gouden dagen voor een gastvrijland,. Nu weer verder discussiëren. Misschien is dat het beste: vooral blijven praten met elkaar, ook al kom je van verschillende kanten? En tussendoor wat luisteren?
