Onthulling bord en Stille Omloop Mirakel: ‘The wind cried Mary’
BERGEN - De Kapellaan verrijkt met een informatief bord en een traditie in standgehouden met de Stille Omloop. Dat waren vorige week vrijdag en afgelopen zondag de afsluitende gebeurtenissen in het kader van het herdenken van de St. Elisabethsvloed in 1421 en het daaruit voortvloeiende Mirakel van Bergen. 27 mei onthulde burgemeester Lars Voskuil het paneel op de hoek van de Schapenlaan en Kapellaan, aan de noordkant van Bergen. Nu zal het voor iedereen duidelijker zijn wat er ooit gebeurde.
door Ed Bausch
Het Mirakel van Bergen toekomst gegeven
Tegen 06.00 uur zondagochtend verzamelden zich 35 wandelaars voor de Stille Omloop. Klokslag dat tijdstip was stilte geboden en kon iedereen voor zichzelf een gedachte koesteren en meer en anders dan anders om zich heen kijken, het dorp en het landschap koesteren in de verwachting van een nieuwe dag. Dat aantal zal misschien niet maatgevend zijn voor de komende jaren, maar is wel hóópgevend. Aan te bevelen is het zeker om op zo’n vroege voorjaarsochtend door de dreven en landerijen te gaan, met als beloning heerlijke koffie en croissantjes in het Oude Raethuys. Daar kwam het gezelschap terecht na nog drie keer rond de Ruïnekerk te zijn gelopen. “Boetedoening, voor jezelf of voor de wereld in het algemeen”, dacht iemand. Een ander dacht: “Waar is de koffie?”
Ongerepte eeuwigheid
Maar eerder op de route, op de plek waar ooit een grote kapel stond om de duizenden Bedevaartgangers te ontvangen werd door enkelen het ‘Onze Vader’ en een ‘Weest Gegroetje’ gepreveld. De traditie bepaalt dat zo. Voor anderen was het daar staan op dat vroege uur al voldoende. Alles mag, alles kan, in stilte. Er hing daar, in de ter plekke volle wind, opeens een beeltenis met Maria in de boom. ‘The wind cries Mary’, zong Jimi Hendrix ooit. Op de terugweg dan toch een eerste auto, op de smalle Kerkedijk, nog buiten het dorp. De bestuurder zal het zijne hebben gedacht van de zwijgende groep wandelaars. De twee ossen aan de Baakmeerdijk liepen van verbazing een stukje mee door hun landje dat er nog net zo uit ziet als zeshonderd jaar geleden, werkelijk ongerept.
Blowing in the wind
“Op de schouders van onze voorouders zijn wij hier”, zei werkgroeplid Joop Bekius als afsluiting van het ontbijt. Over 600 jaar: wie zouden er op de schouders staan van de wandelaars van zondag? Bij deze alvast een uitnodiging voor volgend jaar, de laatste zondag van mei: loop eens mee. Door onzichtbare en ongehoorde stemmen en stille gedachten draag je bij aan eeuwigheid. ‘We’re all blowing in the wind’. Bob wist het al jong. Mirakels!
