‘Ze moeten zich gezien voelen’
BERGEN - Migratie is van alle tijden. De Gouden Eeuw was nooit zo goud geweest als niet arbeidskrachten uit vele landen waren gekomen om hier te werken. Nederlanders gingen (en gaan) in grote getale naar Canada, Australië, later Brazilië, nu Oost-Europa om daar te boeren of anderszins geluk te zoeken in werk en inkomen. Wat nu in de hele wereld gebeurt is iets anders. Mensen op de vlucht voor geweld, om hun hachje te redden en dat van hun vrouwen en kinderen, grootouders. Omdat ze gevangen worden gezet om niks, omdat ze een gedachte uiten. Omdat ze net andere ogen hebben, net over de grens zijn geboren,….. En ja, de vluchtelingen komen ook in Nederland terecht. In ons land nog lang niet zoveel als elders. Natuurlijk weten ze dat het anders moet, de Bergense Helen, Anne Barbara, Dorien en Sanne. “Maar nu, nu het zo is dat er crisisnoodopvang in onze gemeente plaatsvindt, nu het zó is, is het belangrijk dat de kinderen, vrouwen en mannen zich hier gezien voelen, bij ons om de hoek. Stel je jezelf voor in de situatie.” Ze kennen elkaar van school, zijn nu alle vier moeder. Inmiddels zijn er uit de hele gemeente aanbieders van hulp. “Daarom zeggen we: we zien jullie en we doen met anderen wat we kunnen om in ieder geval in deze drie maanden in Bergen te laten zien dat we meeleven, dat we willen helpen om tot een nieuw, veilig bestaan te komen.”
door Ed Bausch
“Achter ieder gezicht zit een mens”
Inmiddels komen uit de hele gemeente inwoners hulp aanbieden, nadat ze in hun appgroepen zijn gaan rondseinen. Sanne, Anne Barbara, Dorien en Helen gingen afgelopen zondag tweehonderd cupcakes brengen. Zo begon het. Een eerste sein van ‘Jullie zijn er, wij zijn er’. Sanne was een paar jaar geleden vrijwilliger op Lesbos, iedereen ziet nog de treurige beelden voor zich. Europa liet Griekenland alleen aan de grenzen van Europa. SOS Moria, hoopvol op meer compassie met vluchtelingen. Nu zeggen ze gevieren: “Nu willen we hier de brug slaan. Maar eigenlijk: zijn die mensen nou wel zo heel anders dan wij zijn? Als je eerlijk bent, dan weet je het wel: eigenlijk niet. Maar ze zijn wel in nood. En dat zijn wij nu niet. Dus vragen we hen wat we kunnen doen. Landelijk is het misschien stroperig, hier lokaal kunnen we wel wat doen, kleine dingen op maat, voor waar echt behoefte aan is in de drie maanden dat de 175 vluchtelingen in onze gemeente zijn.”
Meer nodig dan bed, bad, brood
“Misschien kunnen we helpen de dromen van kinderen levendig te houden. Misschien kunnen we hen eens een stukje meenemen, een paar uur uit de opvang. Aan het grote en veelal verkeerde systeem rond vluchtelingen kunnen we niet snel iets veranderen. Dat moet uiteindelijk wel natuurlijk, om een einde te maken aan het gesleep met vluchtelingen, maar nu kunnen we iets doen wat in ons bereik ligt. Brood, bad, bed is heel mooi, maar er is meer nodig: echt aandacht van mens tot mens. Dat ze later weten: daar toen aan de kust was er warme aandacht voor ons. Er zit een mens achter ieder gezicht.”
Onbaatzuchtige vanzelfsprekendheid
“Dus kleding, maar wel op maat voor wie er nu zijn. Dus juridische hulp, we proberen spreekuren door studenten te organiseren. Dus onderwijs, alle kinderen hebben recht op onderwijs, waar ook ter wereld. Dus bemiddeling bij de zorg, arts en tandarts. Dus activiteiten, ergens heen, de (troostende) natuur laten zien.” Ze proberen er groepen voor op te richten, de meest effectieve weg te vinden. “We weten dat er, ook in onze gemeente, heel verschillend over gedacht wordt, over deze toestand. Maar er is ook grote bereidheid om iets te doen, bij inwoners, bij ondernemers. Natuurlijk met alles in overeenstemming met de mensen van de Veiligheidsregio en de gemeente. Het is onze volkomen onbaatzuchtige vanzelfsprekendheid die ons stuurt, samen met vele anderen die we bereiken via appgroepen.”
Helen, Anne Barbara, Dorien en Sanne zijn te bereiken via welkominbergennh@gmail.com.
