Twintig jaar onderhoud Parnassiapark door Scorlewald
BERGEN AAN ZEE - Als het aan zee eens ruw zou zijn voor de badgasten dan moesten ze toch ergens wat beschutting kunnen vinden en er moest een speelplek zijn voor de kinderen. Maria Amalia Dorothea van Reenen-Völter drukte als echtgenote van haar man, burgemeester Jacob van Reenen, heel stevig haar stempel op de oprichting van Bergen aan Zee.
Door: Ed Bausch
Al twintig jaar onderhoudt Scorlewald het Parnassiapark
Een vrouw met een missie en een visie en een groot netwerk van architecten. Ze liet de droomweg naar de kust aanleggen, liet een straatplan ontwerpen voor de vakantievilla’s en zette het Vredeskerkje neer. Maar al acht jaar eerder, in 1910, liet ze het Parnassiapark aanleggen, in Franse stijl. In 1914 kwam daar de schuur, naast de heemtuin, aangelegd door Jac P.Thijsse, en de vijver. In die schuur was er vrijdag 15 september taart voor medewerkers van woon- en werkvoorziening Scorlewald uit Schoorl. Ze vierden er dat ze al twintig jaar het park onderhouden.
Respectvol
“Wat een grandioos voorbeeld van een win-win-win situatie en hoe je respectvol met elkaar kunt omgaan in de samenleving.“ Wethouder Marco Wiesehahn was zichtbaar onder de indruk en liet zich na de taart en de koffie graag rondleiden door Chantal, bewoonster van Scorlewald, die samen met anderen dagelijks met een busje naar het park komt. “Je moet hier best hard werken hoor wethouder!” vertelde een jongen van Scorlewald. “Hier is niets veranderd”, zegt Henk Groenewegen van IVN-Noord Kennemerland. De natuurvereniging is sinds 1952 neergestreken in de schuur en organiseert vanuit daar natuurwandelingen, ook aan het strand. De schuur is te huren voor bijeenkomsten en is ook dagelijks de kantine voor de tuinploeg van Scorlewald.
“Iedere dag kijken wat haalbaar is”
Gerrit Jan Smit is groepleider bij Scorlewald. “Ik sta hier iedere dag met één been in de zorg en met het andere in mijn vak, groenbeheerder. Soms op een dag maken we meters, de volgende dag kan voor een van de Scorlewalders een wandeling door het park al de topprestatie zijn van de dag. Alles is goed. Het is iedere dag het avontuur van de balans zoeken voor de medewerkers die die dag mee zijn gekomen. Proberen het werk te laten aansluiten op wat ze die dag kunnen presteren. Prachtig. En als soms een klus echt af moet ga ik zelf even flink aan de slag. Maar er wordt heus flink gewerkt: grasmaaien, de stal uitmesten, de composthopen bijhouden, takken afzagen.” Het park is nog net zoals het is aangelegd, met drie rondelen, de grootste in het midden. Daar is ook iets wat lijkt op een theater. Een podium en daartegenover drie halve cirkels als tribune, maar verzakkend door de holen van de konijnen, die hier een fantastisch bestaan lijken te hebben, net als de dieren binnen de omheining. Op de achtergrond het geluid van de zee, wat een bof voor de medewerkers van Scorlewald!
