Vijf Oekraïners vinden welkom onderdak
BAKKUM – Niet in een oud schoolgebouw of sporthal, gewoon opvangen in je eigen huis, vonden Nanette Popken en Rob Berkemeier. Aangegrepen door de afschuwelijke beelden en berichten uit de Oekraïne waren ze er snel uit: we moeten iets doen. Daarom stelden ze een deel van hun huis beschikbaar, waardoor vijf personen onderdak kregen.
Door: Aart Tóth
De zolder, normaal voor huiselijke opslag, werd ruimer na een bezoek aan de werf Stetweg. Een kamer op de bovenverdieping werd aangepast met bedden en een kleine zitruimte. Daarbij vergaten ze niet dat hun eigen ruimte hun eigen ruimte bleef.
Via via kwamen zij in contact met Vera Fetisova, een Russische vrouw, al vele jaren in Castricum ingeburgerd, die meerdere keren voor tolk had gefungeerd op het gemeentehuis. Zij zorgde voor de juiste contactadressen en begeleiding. Door die bemiddeling konden moeder Viktoria met haar zoon Illia en vriendin Tanita met haar zonen Danyil en Hlib bij Nanette en Rob terecht, waar ze een emotioneel welkom kregen. Ook de buren lieten zich niet onbetuigd, zij boden een taart aan met Oekraïense vlag.
Stilte na bombardementen
Viktoria en haar zoon Illia (14) komen uit Kiev en vertrokken daar 6 maart, na hevige bombardementen en veel schuilen in de schuilkelders. “Het engste was de uitgesproken enge stilte na de bombardementen, waar je zelfs geen vogels hoorde”, volgens de hevig emotionele Viktoria. De hele stad werd tot puin gebombardeerd. Haar 21-jarige zoon bleef achter en zet zich bij het Oekraïense leger in als ondersteunend medewerker. Ze reisden twee dagen in konvooi, begeleid door gewapende politie richting Poolse grens. Na een rit van 300 kilometer kwamen ze aan in Ivano-Frakivsk, waar ze de nacht doorbrachten in een bus. Vervolgens te voet de grens van Polen over waar de opvang door Poolse vrijwilligers geweldig was, er in een hal veldbedjes klaar stonden en soep werd uitgedeeld.
Rondvliegende bommen
Vele vluchtelingen waren rusteloos en verontrust over de achtergebleven familieleden. Uiteindelijk na twee weken per trein verder Polen in richting Warschau. Daar was de opvang weer geweldig, met vele vrijwilligers die hielpen en hen voorzagen van kleding, voedsel en slaapplaatsen op veldbedden in een sporthal met wel duizenden vluchtelingen. Viktoria: “Van slapen kwam weinig terecht vanwege het verwerken van alle emoties en vraagtekens over achtergebleven familie. Alles was onzeker, waar komen we terecht?”. Geluk bij een ongeluk was dat Viktoria via haar mobiele telefoon contact kreeg met haar vriendin Tanita uit Rivne, dat iets westelijk van Kiev ligt en waar de bombardementen, zo’n zeven keer per dag, ervoor zorgden dat iedereen de schuilkelders in moest. De langste zit daar was wel vijf uur, met de nodige emoties en het geluid van rondvliegende bommen.
Volgeladen auto’s
Vriendin Tanita was op de vlucht met haar twee zoons Hlib (15) en Danyil (17). “Dat ging via veel vrijwilligers met acht volgeladen auto’s richting de Poolse grens, onder begeleiding van gewapende politie waar we na drie uur rijden aankwamen. Iedereen werd uitgebreid gecontroleerd op wapens voor deze rit begon. Wij moesten te voet de Poolse grens over, waarna we werden verwelkomd door vele vrijwilligers in Polen. De verzorging was prachtig. Het bleek de bedoeling dat vele vluchtelingen in Duitsland terecht zouden komen, waarbij de tijdelijke bestemming de stad Hannover was. Ook daar weer duizenden landgenoten en vele goedwillende vrijwilligers, geweldig!”
Bij elkaar komen
Viktoria en Tanita hielden telefonisch contact, en spraken af om bij elkaar te proberen te komen. Het bleek een onderneming, maar uiteindelijk kwamen de vriendinnen in Nederland terecht; Viktoria en zoon in Delfzijl en Tanita en haar jongens in Hilversum. Gelukkig kon Viktoria in latere instantie ook in Hilversum terecht, waar een emotionele ontmoeting volgde, met uitwisseling van de opgedane ervaringen. Het was wachten op een vervolg, maar beiden hadden sterke voorkeur bij elkaar te blijven, wat uiteindelijk lukte bij Nanette Popken en Rob Berkemeier in Bakkum.
Taken verdeeld
Daar was alles gereed gemaakt om vijf personen te ontvangen en te huisvesten. Het klikte meteen. Intussen zijn de huiselijke taken, mede door Viktoria en Tanita, herverdeeld. Zij zorgen veelal voor het bereiden van maaltijden en huishoudelijke werkzaamheden, wat de saamhorigheid vergroot. De jongens bezoeken de middelbare school en sporten bij een vereniging. Trainingspakken kregen ze van de buren, kortom een en al medeleven. Via Stichting Welzijn Castricum is de Nederlandse les opgestart. Op de vraag wat de toekomstplannen zijn, wordt eenstemmig geantwoord: “Terug naar ons geliefde Oekraïne, als alles weer een beetje normaal is en er geen oorlogshandelingen meer zijn!”
