‘Opvang Oekraïners niet zo eenvoudig’
BAKKUM/CASTRICUM - Begin april van dit jaar werd in de media ruim aandacht besteed aan een gezin in Bakkum, dat een deel van hun huis beschikbaar stelde voor maar liefst vijf vluchtelingen uit oorlogsgebied Oekraïne. De afschuwelijke beelden vanuit het oorlogsgebied grepen Nanette Popken en Rob Berkemeier zo aan dat ze, na wat aanpassingen in hun huis, een deel daarvan beschikbaar stelden. Viktoria en haar zoon Illya (15) waren afkomstig uit Rivne. Haar vriendin uit Kyiv, Tanita geheten, kwam met zoons Hlib (15) en Danyil (17). In Nederland troffen ze elkaar en bij Nanette en Rob konden ze terecht.
Het begon hoopvol met een kleine verbouwing van de bovenverdieping en zolder, waardoor leef- en slaapruimte werd gecreëerd met hulp van buren en spullen van de kringloop. De Oekraïense vlag werd gehesen aan de gevel van het huis. Het welkom was nogal emotioneel, waar vele tranen vloeiden en niet alleen van de intussen huisgenoten Viktoria, Illia, Tanita, Hlib en Danyil. Buren verzorgden een taart in de kleuren van Oekraïne blauw-geel bij hun aankomst. Het begon zo mooi.
Er werden afspraken gemaakt. Van meet af aan stond vast, dat de logeerperiode zes maanden zou duren. De drie kinderen van Viktoria en Tanita zijn leerplichtig. Omdat ze het Nederlands niet machtig waren, werden ze naar het Kennemercollege in Beverwijk gestuurd, waar ze meestal op de fiets naartoe gingen. Wanneer het regende bleven ze thuis. Dit is kennelijk een cultureel verschil tussen Nederland en de Oekraïne. De school vonden ze saai, ‘boring’. De klas bestond uit kinderen tussen de 12 en 17 jaar, waardoor niemand datgene leerde waar hij/zij aan toe is. Via de overheid ontvingen de vluchtelingen leefgeld, waar ze zelf voedsel en dergelijke konden kopen. Hier hebben ze even van geprofiteerd. Er kwam een kringloopwinkel op het Kooiplein, waar alléén Oekraïense vluchtelingen gratis spullen en kleding konden krijgen. Viktoria en Tanita hielpen sorteren.
Viktoria en Tanita wilden méér financiële armslag hebben en niet op kosten van de Nederlandse staat leven. Ze vonden werk bij een plaatselijke groenten groothandel en stuurden een deel van hun salaris naar huis voor achtergebleven familieleden en geliefden.
De taal was natuurlijk een struikelblok, waarbij Google Translate uitkomst bood. Een buurman, die van Schotse komaf is, gaf de moeders Engelse les. Dat hielp. De keuken bleek het lastigst om te delen. Die was te klein voor een gezin bestaande uit zeven personen. In de Oekraïne hebben ze een keuken van overdaad en ze eten veel vlees. Dat was lastig voor Nanette, die vegetariër is. De moeders kochten keukenapparatuur en probeerden dat in de beperkte kastruimte op te bergen, waardoor Nanette’s kasten en lades veranderden en ze haar eigen spullen niet kon terugvinden.
Zoals eigenlijk normaal ontstonden er kleine irritaties bij Nanette en Rob, omdat er steeds vaker van afspraken werd afgeweken. Rob: “Zo waren de zonen nogal bedlegerig, waarbij zij het grootste deel van de dag in bed bleven liggen met computerspelletjes. Zelfs op de hete zomerdagen. De jongens hielpen niet bij het schoonmaken of afwassen. Dat is kennelijk een cultuurverschil, waarbij jongens vrijgesteld worden van zulke taken. De grootste irritatie was echter het spijbelen, zonder dat de moeders daartegen optraden. Zij zaten al op hun werk vanaf 05.00 uur ‘s morgens.”
“Misschien in Oekraïne een keuze, hier in Nederland gelden andere regels”, vervolgt Rob. “’s Nachts was er geloop op de trappen, omdat de jongens laat bleven spelen en de moeders vroeg opstonden; ondanks het ’s nachts afsluiten van de WIFI. Dit leidde tot slaaptekorten. Ook het normaal aan tafel gaan voor een maaltijd werd wel eens overgeslagen, maar er verdwenen wel hapjes en dergelijke uit de koelkast. Daarbij werd het toelage van de jongens als zakgeld doorgesluisd en in de avond werden daar de duurste snacks en blikjes frisdrank van gekocht. Kortom, de irritaties liepen op, ondanks dat buurtgenoten alles deden hun verblijf te veraangenamen, zoals verjaardagscadeaus, fietsen regelen/repareren en zo meer.
De verhuizing van de vijf Oekraïners is intussen voltooid. “Ze hebben een gezinskamer in het AZC op de Oosterzijweg in Limmen, die door de gemeente voor hun is opgeknapt. Ze zijn nu zelfstandig, te midden van andere Oekraïense vluchtelingen. Misschien lukt het hun binnenkort om een huis te huren voor een jaar. Samenvattend mag best gezegd worden, dat het opvangen van vijf mensen, onder wie drie pubers, a hell of a job is, waarbij je over veel uithoudingsvermogen en veerkracht moet beschikken. Nee, de opvang van Oekraïners is in een bestaande gezinssituatie niet zo eenvoudig. Eigenlijk logisch.”
Nanette en Rob brengen intussen hun huis terug naar de eerdere staat, waarbij ze Viktoria, Tanita en hun jongens alle goeds toewensen. De hond Sascha zal de lekkernijen die bij al dat koken op de grond vielen heel erg gaan missen. Zij vond het bargezellig.
Reacties: redactie.cnb@rodi.nl
