Turkse Nederlanders in Den Haag in shock, maar doneren massaal

Algemeen
De binnenplaats ligt vol met gedoneerde spullen.
De binnenplaats ligt vol met gedoneerde spullen. (Foto: Harry Oosterveen)

Als het dodental van de aardbevingen in Turkije en Syrië de 5000 (intussen al 8100, redactie) aantikt, zijn in Den Haag daags na de ramp van 6 februari allerlei machinaties in beweging om hulp te bieden. In de Turks Islamitische Culturele Stichting Den Haag aan de Kempstraat overheersen verdriet, de shock en het ongeloof. Maar ook een enorme bedrijvigheid. 

Door Harry Oosterveen

Tientallen mensen zijn op de binnenplaats en in een aanpalend lokaal bezig met het inpakken van dozen vol hulpmiddelen.
De binnenplaats ligt vol met haastig gedoneerde spullen. Bergen vuilniszakken liggen te wachten op de twee vrachtwagens die waarschijnlijk morgen volgeladen naar het rampgebied zullen rijden. Een bestelbusje komt door de poort een nieuwe lading donaties brengen. Mannen en vrouwen doen losse spullen als dekens en warme jassen in dozen die ook allemaal gedoneerd zijn.

Er is een groot gevoel van saamhorigheid, zegt de voorzitter van TICS, Tahsin Cetinkaya. Hij heeft aan een oor zijn telefoon, want hij coördineert de hulpactie en is constant in gesprek. Er komt veel op hem af. Letterlijk.

Meteen in touw

“Sinds gistermorgen 04.00 uur, direct nadat we hoorden van de ramp, zijn we al op de been”, zegt Cetinkaya, zelf zichtbaar onder de indruk van alle giften die nog steeds binnenkomen. “Gelijk nadat de aardbeving plaatsvond startten we deze hulpactie op. Ik hoorde via WhatsApp wat er in Turkije was gebeurd. Kreeg ineens allerlei berichten binnen. Toen ik de televisie aanzette zag ik al die verschrikkelijke beelden.” De spil in het web van de hulpactie wist dat hij meteen in actie moest komen en schakelde zijn hele netwerk in. Met resultaat, want de hele dag door kwamen mensen hulpmiddelen afgeven. En vandaag gaat dat rustig door. “Er kwamen honderden mensen langs”, wijst ?etinkaya naar de stapels vuilniszakken. “En er komt nog steeds binnen. Absoluut fantastisch. De saamhorigheid is groot. Iedereen wil wat betekenen voor de mensen daar.”

Hartbrekend

Cetinkaya zelf heeft geen familieleden in Zuid-Oost Turkije, waar twee krachtige aardbevingen op maandag in de buurt van Gaziantep keihard toesloegen met een kracht van 7.8 en 7.5 op de schaal van Richter. Dat maakt de shock er niet minder om bij de voorzitter van de TICS. “Ach, het is gruwelijk en verschrikkelijk”, reageert hij. “Hartbrekend om te zien wat daar gisteren gebeurde. Ik was in tranen bij het zien van de eerste beelden. Zag de emoties en de tranen bij de overlevenden.” 

Turkije is een land geteisterd door breuklijnen. Hoewel dit bekend is, zag Tahsin Cetinkaya deze aardbeving niet aankomen. Nu is hij een druk bezet man. “We hopen morgen de vrachtwagens in de loop van de dag naar Turkije te sturen. Wat ik hier zie doet mij, behalve mijn stem, erg goed”, zegt hij onzichtbaar geroerd.

Serieus

Een jonge man die zich Dali noemt, een samentrekking van zijn beide namen, komt ook doneren en helpen met inpakken. Hij heeft eveneens geen familieleden in het gebied. Hij hoorde gistermorgen van de aardbeving. Ik stond op voor het ochtendgebed om 06.30 uur toen ik het meekreeg. Mijn telefoon stond vol berichten. Ik zag de beelden van de aardbeving. We wisten dat Turkije aardbevingsgevoelig is, maar pas toen ik zag dat de aardbeving een kracht had van 7.8 wist ik meteen dat het serieus was. Dat er meerde steden getroffen moesten zijn en dat er grote schade zou zijn en vele doden. Het is afschuwelijk wat we meemaken en zien. Het is tragisch en ik voel de emoties.” Om er eufemistisch aan toe te voegen: “Jammer dat die woonblokken daar niet goed gebouwd zijn.”

Bidden en doneren

Dali bekijkt de nijverigheid op de binnenplaats van TICS. “Ja, onze familie doneerde ook. Warme dekens en kleding als jassen en vesten vanwege de koude, winterse omstandigheden daar. Voorts spullen voor kinderen.” Hij roemt de saamhorigheid onder de Nederlanders van Turkse komaf. “Dit komt echt van binnenuit de mensen”, knikt hij naar de stapels vuilniszakken. Dali kan de ramp nog nauwelijks bevatten. “Ik sta versteld bij de gedachte dat er nog mensen vastzitten in die ingestorte flats en dat de hulpdiensten daar nog bij moeten zien te komen. Woorden schieten tekort. Ik roep iedereen op te bidden voor de mensen daar en te doneren.”