Hartenkreet van Waardse verpleegster: ‘Neem maatregelen serieus’

Voor Samantha is het fijn om in deze tijd te werken. “Als verpleegkundige wil je altijd mensen helpen, daarom heb je voor dit vak gekozen. Je wil de zorg overnemen voor mensen als zij dat zelf niet kunnen en het coronavirus verandert dat niet. Sterker nog, nu voel je die verantwoordelijkheid nog sterker.” Hectisch wil ze de situatie in het ziekenhuis niet noemen. “Er zijn heel veel mensen die alles in goede banen leiden. Natuurlijk moeten we af en toe op stel en sprong veranderingen doorvoeren. Dan zie je om je heen van alles gebeuren: bedden worden verplaatst, afdelingen veranderen compleet. Natuurlijk zorgen de omstandigheden er wel voor dat het werk zwaarder is dan anders: je moet nóg sneller schakelen en loopt tien stapper harder dan je normaal al doet. Maar je bent zo gefocust op het goed uitvoeren van je werk, dat je er amper bij stilstaat.”

Flexibiliteit

“Onderling bespreken we onze zorgen en praten we over de onrust die ontstaat omdat er in een zeer korte tijd heel veel aanpassingen worden gedaan en flexibiliteit wordt gevraagd. Het kan elke dag en zelfs elk uur anders worden. Daardoor wordt de werkdruk ook hoger. En die was al erg hoog. Alleen we zijn nu niet in de positie om daar over te zeuren en doen wat nodig is. Het moet gebeuren. Ook van de patiënten, thuiszorg, revalidatie et cetera wordt veel gevraagd. Daarnaast moeten we ook kritischer kijken naar patiënten uit de reguliere zorg. Zij gaan bijvoorbeeld sneller naar huis als dit veilig geacht wordt. Dit vraagt dan ook weer meer van de mantelzorg, thuiszorg en/of partners van patiënten.” De situatie wordt met de dag extremer. “We zijn zo goed mogelijk voorbereid. Dag in dag uit zijn mensen continu bezig om de continuïteit van zorg zo optimaal mogelijk te houden en de doorstroom goed te laten verlopen. Al kun je je nooit volledig voorbereiden op wat er gaat komen, dat zien we momenteel bij de collega’s in Breda. Daar komt nu weer een nieuwe stroom aan patiënten binnen. Waren ze voorbereid? Ja, dat denk ik wel. Alleen de hoeveelheden worden te groot, waardoor opvangen in eigen omgeving niet meer mogelijk is en er moet worden uitgeweken naar ziekenhuizen elders in het land. Het blijft steeds zoeken naar mogelijkheden en oplossingen.”

Anderhalve meter

Natuurlijk zijn er maatregelen genomen om medisch personeel hun werk zo veilig mogelijk te laten uitvoeren. “Afdelingen worden gescheiden: patiënten bij wie het COVID-19-virus is vastgesteld liggen apart van mensen die klachten vertonen maar (nog) niet positief getest hebben en dan hebben we nog de reguliere zorg. Voor elke afdeling gelden isolatievoorschriften die zijn opgesteld door het Team Infectiepreventie. Vooralsnog is er per dag één bezoeker per patiënt toegestaan. Zij mogen alleen direct naar de patiënt toe, daar een half uur blijven en dienen vervolgens direct het ziekenhuis weer te verlaten.” Samantha is zelf niet bang om ziek te worden. “Ik houd me aan alle regels en voorschriften op het gebied van hygiëne, preventie en isolatie. Ik leef momenteel geïsoleerd. Dat doe ik om zelf niet ziek te worden, maar ook om anderen niet ziek te kunnen maken. Ik sta ten slotte wel in contact met patiënten die het virus bij zich dragen en daarin wil ik geen enkel risico vormen voor vrienden en familie. Als ik naar de supermarkt moet, wacht ik tot er voldoende ruimte is en houdt anderhalve meter afstand. Soms moet je dan toch een paar stappen opzij zetten omdat mensen toch te dichtbij komen. Overigens hanteren wij die afstand – anderhalve meter – ook op het werk.”

Eventjes ‘uit’

Voor Samantha is het de ene dag gemakkelijker om haar werk los te laten dan de andere dag. “Het nieuws kijk ik bewust maar eenmaal per dag. Belangrijke ontwikkelingen op het werk krijg ik mee via apps en e-mail. Ik moet mezelf soms heel bewust ‘uit’ zetten, dan ga ik iets doen waardoor ik echt even helemaal ontspan. Volledig focussen op mijn kinderen of een film kijken. Dan gaat mijn telefoon resoluut aan de kant.” Hoewel ze niet alles meekrijgt omdat ze druk aan het werk is, vindt ze het heel lief dat er zoveel mensen zijn die zorgpersoneel een hart onder de riem willen steken. Anderzijds verbijstert het haar dat niet iedereen de ernst van de situatie inziet. “Het feit dat er nog steeds mensen zijn die de adviezen niet opvolgen en zichzelf en hun naasten in gevaar brengen, dat begrijp ik echt niet. Hele groepen die op ziekenbezoek willen komen; zij kunnen zonder het te weten het virus meebrengen naar het ziekenhuis en al die kwetsbare mensen die daar liggen in gevaar brengen. Maar ze kunnen het virus zelf ook oplopen door hier zomaar naartoe te komen. Ik wil de mensen echt op het hart drukken de situatie serieus te nemen. Dit treft niet alleen ouderen; ook jongere mensen kunnen hier extreem ziek van worden. De druk wordt hoger en hoger, de ziekenhuizen voller en voller. Elke sector in de zorg krijgt het zwaarder en zwaarder! Je wilt niet je opa, oma, vader, moeder of misschien zelf wel je broer, zus of kind verliezen omdat we het met zijn allen niet meer aan kunnen. We moeten dit samen doen. Houd afstand. Zoek alleen de openbaarheid op als dit echt nodig is. Zorg ervoor dat mijn collega’s en ik ook babyvoeding kunnen kopen en niet steeds misgrijpen na een drukke dienst. We leven in een moderne tijd waarin we zo veel communicatiemogelijkheden hebben. Skype, facetime, bel, app of stuur een kaartje maar houd afstand. Let op elkaar, corrigeer elkaar, help elkaar. Samen kunnen we dit!”

*De verpleegster wil liever anoniem blijven, daarom gebruiken we een gefingeerde naam.