Bart Drost is vioolbouwer met een indrukwekkend verhaal
BROEK OP LANGEDIJK - Een hobby die fors uit de hand loopt. Vioolbouwer Bart Drost, van oorsprong bouwkundige, laat enthousiast zijn atelier aan de Bijlestaal zien. Deze ruimte ademt de sfeer van rust en liefde voor het oude ambacht; overal materialen, gereedschappen, hout en violen in aanbouw. Maar de discipline is er ook: Bart houdt zijn werkruimte overzichtelijk en netjes.
‘Als je een trauma verwerkt hebt, wordt het jouw schatkamer’
Als jochie stond hij regelmatig met de viool van zijn vader, een mooie Duitse kopie van een Stradivarius, in zijn handen en raakte geïnspireerd. “Hoe heeft iemand dit instrument gebouwd, dit wil ik ook kunnen.” Dat liet hem nooit meer los gedurende de jaren van opgroeien en ontwikkelen in een leven dat soms meer vroeg dan wenselijk was. Bart Drost is meer dan een vioolbouwer, zijn levensverhaal laat een man zien die door alles wat hij op zijn pad tegenkwam de wijsheid en de rust gevonden heeft!
Hoezeer bepaalt je opvoeding je levenspad en kun je daar wat aan veranderen? Bart heeft de ervaring en vertelt over zijn jeugd waar zijn ouders volgelingen waren van dominee Jan Pieter Paauwe (1872-1956), die zichzelf de ‘laatste geroepen knecht’ noemde. Er vormde zich rond deze dominee, die uit de Nederlands Hervormde kerk was gezet vanwege zijn theologische opvattingen, een sektarische gemeenschap die kritiekloos zijn ideeën over ‘de zuivere waarheid’ volgden. Dat was in het gezin van Bart Drost goed merkbaar; de bijbel bepaalde het leven en vrijheden waren een zeldzaamheid. Er was alleen een openbare basisschool in het dorp, maar daar kwam hij niet. Dan maar geen kleuterschool. Een oom heeft toen met een paar gelovigen een School met de Bijbel opgericht. “Ik was een dromer en vond school in principe maar niks. Gelukkig kreeg ik juf Mieke in de eerste klas en die was opbouwend voor me. Ik voelde me veilig bij haar. Dat lag thuis wat gevoeliger! Mijn ouders hadden, dat weet ik zeker, het beste met me voor, maar hun geloofsovertuiging bepaalde mijn leven, in angst voor God.”
Bart bezocht, na de lagere school, een mulo. “Na anderhalf jaar hield ik het daar voor gezien en ging dezelfde dag op eigen houtje op de fiets naar de LTS in Wageningen. Thuis waren ze niet blij. Ik wel, want ik was een techneutje in de dop. Ik koos bouwkunde en ging vervolgens naar de MTS. Ik was 20 jaar toen ik afstudeerde.” Bart stopt even met zijn verhaal en zegt dat hij in deze periode de liefde van zijn leven tegenkwam, zijn huidige echtgenote.
Blauwe stuiters
“Op onze dorpsmanege ontmoette ik drie jonge verpleegkundigen in opleiding. Twee babbelden er vrolijk op los, de derde hield zich op de achtergrond. Maar juist zij was het die met haar ‘blauwe stuiters’ mij totaal van mijn stuk bracht en dat zou ik nooit meer kwijtraken. Eén van de vriendinnen zocht een konijn om aan haar opa te geven voor z’n verjaardag. Nou, ik had er toevallig een paar over en verkocht er één. Op een zaterdagavond in m’n ouwe lelijk eendje ‘de berg over’ richting het ziekenhuis in Veenendaal. Daar zouden ze alle drie in een eigen zusterhuiskamer wonen, hadden ze uitgelegd. Ik moest op de eerste verdieping zijn. Onderaan de trap schopte ik mijn klompen uit om geen herrie te maken op die stalen trap. Toen ik met de konijnendoos onder mijn arm aanbelde was er niemand thuis. Iemand op de galerij legde mij uit dat haar vriendin op een ander nummer woonde. In mijn legerjack en op kousenvoeten belde ik daar aan. De dame met die blauwe stuiters deed open. Ze had kennelijk nachtdienst gehad, want ik had haar wakker gebeld. Naar adem happend verontschuldigde ik mij en vroeg of ik dit konijn hier ‘effe mocht parkeren’. Ik mocht ook wel even wachten, want haar vriendin kon elk moment thuiskomen.
We raakten aan de praat en dat is nooit meer overgegaan. Ik zag een zuivere vrouw die, naar later bleek, ook het nodige uit haar jeugd te verwerken had. Onze relatie was eigenlijk onmogelijk. Godsdienstige en maatschappelijke verschillen bleken zo’n barrière in de familie, maar daar hebben we ons niets van aangetrokken en wij zijn intussen al 46 jaar met genoegen getrouwd.”
Losmaken
“We wilden ons losmaken van onze families en gingen in Enkhuizen wonen, waar ik ging werken bij een jachtwerf. Toen die werf failliet ging kon ik bij Heddes Bouw als calculator aan de bak en vijf jaar later bij Bot Bouw. Op mijn 40e kreeg ik hartproblemen en een flinke burn-out. Ik belandde in de WAO. Natuurlijk hadden mijn gezondheidsproblemen ook met mijn eigen jeugdtrauma te maken. Met veel moeite en omdenken zijn we beiden daaruit gekomen, met goede externe hulp. Parijs-Dakar was er kinderspel bij, dat wel. Jaren werkte ik als zelfstandig tekenaar/ontwerper en ben nu met pensioen.”
Viool en wijze raad
“Jaren geleden zei ik tegen mijn vrouw dat ik ooit iets met mijn violenverzameling zou gaan doen. Omdat er alleen in het buitenland opleidingen voor vioolbouw leken te bestaan, had ik eigenlijk al opgegeven het vak op een school te kunnen leren. Toen we in 2015 met slecht weer in Makkum verwaaid raakten, zagen we in het dorp een bord met ‘Nederlandse Vioolbouwschool’ boven de deur. Dat was thuiskomen! Nog steeds kom ik daar graag en inmiddels maakt de school ook meer gebruik van de voordelen van mijn computertekenen. Een leuke ontwikkeling. Vioolbouwen kan je doen tot je omrolt, dat eerste ga ik proberen en dat laatste stel ik graag zo lang mogelijk uit. In 2018 vond de eigenaar van B&O Projectafbouw, Paul Bleeker, dat hij één van de bedrijfsunits op zijn terrein voor zijn schoonvader moest reserveren. Met een brokkie in mijn keel accepteerde ik deze prachtige werkplek waar ik met genoegen veel tijd doorbreng.”
Bart heeft van zijn docent geleerd violen te bouwen zoals de oude meesters in Cremona dat deden. Zodra de vier violen waar hij nu aan bouwt klaar zijn, wil hij een cello bouwen. Het wonderschone hout daarvoor heeft hij onlangs, tijdens een jaarlijkse houtreis van de Nederlandse Vioolbouwschool, in Bubenreuth (Duitsland) gekocht. Met plezier kan hij de voorbereidingen maken voor het tekenwerk van deze cello.
Knielen op een bed violen
Zijn grote gezin met kinderen en kleinkinderen kan hem nog altijd ontroeren. Met liefde bouwt hij een viool voor een kleindochter die hij daarmee blij kan maken. Terugkijkend op een levenspad met indrukwekkende bergen en dalen kan Bart alleen maar adviseren: “Als je in een situatie zit die niet opbouwend is voor jou, ga dan hulp halen en maak keuzes, ook als familie dat niet kan waarderen. Omring je met positief denkende mensen, daar kan je altijd van leren. Laat je nooit in een slachtofferrol plaatsen en draai alle negatieve ervaringen om in positieve gedachten en daden. Niemand groeit op zonder kleerscheuren, de meesten van ons hebben een rugzakje, en sommigen een big bag. Schrijven werkt therapeutisch, probeer maar eens, laat je pijn maar naar de oppervlakte komen, kijk het maar aan. De restauratie van een kostbare viool, en dat ben je, gaat nooit zonder vakkundig sloopwerk, dat is essentieel. Naarmate je verder komt in het proces van verwerken zal je ontdekken dat je door jouw eigen ervaring in staat bent anderen te helpen. Zo verandert jouw trauma in jouw schatkamer. Jan Siebelink heeft dat gedaan met zijn boek ‘Knielen op een bed violen’, een aanrader om te lezen!. Wij hebben exact dezelfde achtergrond. Leven is voor mij de moeite waard gebleken en in de loop van de jaren ervaar je ook dat humor zich een weg baant op terreinen die daar voorheen niet toegankelijk voor waren. Ik moet nog wel eens denken aan deze spreuk in een Surinaamse krant: ‘Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet’.”
(door Ben Wansink)
