Shalina Groenveld schreef boek over haar ervaringen in de turnwereld

“Ik heb jarenlang in de overlevingsstand gestaan”, bekent ze. “Om mijn verleden maar niet in de ogen te hoeven aankijken.” Toen twee jaar geleden andere oud-turnsters met hun eigen verhalen over machtsmisbruik, vernedering en grensoverschrijdend gedrag naar buiten traden, besefte de 34-jarige Heerhugowaardse dat het niet normaal was dat ze zich altijd zo rot voelde. “Ik ben hen enorm dankbaar dat zij de deur open hebben gezet. Hun verhalen zijn zo herkenbaar. Ik dacht dat ik de enige was. Eindelijk viel het kwartje: dáár komen mijn gevoelens dus vandaan.” Jarenlang had Shalina een masker op: naar buiten toe speelde ze mooi weer, maar eenmaal thuis was ze moe, boos op alles en iedereen en had ze depressieve gevoelens. “Ik ging maar door, altijd moest er maar gepresteerd worden. Het was ook vluchtgedrag: als je iets niet erkent, dan is het er ook niet. Toen ik moeder werd, had ik nog een extra stok achter de deur: de kinderen hielden me op de been. Dat ik middenin een burn-out zat, wilde ik niet zien. Ik móest door voor mijn gezin.”

Spiegelen

De negatieve gevoelens gingen echter niet weg. “Ik begreep er niks van: ik had toch een goed leven?. Pas toen ik vanwege corona noodgedwongen thuis kwam te zitten, vond ik de rust en de ruimte om mijn leven op een rijtje te zetten. Ik heb veel gelezen, gesprekken gehad met coaches en een psycholoog en een online cursus NLP gedaan om de trauma’s uit mijn jeugd te verwerken. Rust vond ik bij meditatie en yoga. Ik ontdekte dat ik veel liever voor mezelf moest zijn en dat mijn kinderen zich spiegelen aan mij: als ik gestrest ben, nemen zij dat over. Dus als ik rustig ben, worden zij dat ook. Er ging een wereld voor me open.”

Herprogrammeren

In de coronaperiode besloot Shalina bovendien haar ervaringen van zich af te schrijven. “Ik moest mijn jeugd als het ware herbeleven om mezelf opnieuw te kunnen ‘programmeren’. Het is een lang proces geweest om de knop te kunnen omzetten.”

Eenzaam

Jarenlang was Shalina boos. Op de turnwereld, om hoe die in elkaar steekt en hoe coaches jonge meisjes jarenlang in hun macht kunnen houden. “Als turntalent ben je zo intensief bezig met je sport, er is geen tijd voor feestjes of speelafspraakjes, ik moest altijd trainen. Daardoor was ik heel eenzaam en ben ik veel gepest. Ik was ook nog eens heel verlegen, maar dat zag de buitenwereld als ‘arrogant’. De enige die je begrijpen zijn de andere turnsters. Maar dat zijn ook je concurrenten. De coaches lieten dan ook geen mogelijkheid onbenut om ons tegen elkaar op te zetten. Ik heb me vaak afgevraagd: waarom heeft niemand ingegrepen?”

Maar Shalina was ook boos op haar ouders. “Dan dacht ik: ‘Waarom hebben ze mij niet van turnen afgehaald?’. Maar omdat ik na elke les trots vertelde wat ik geleerd had hadden ze geen enkel idee van wat er speelde in de turnhal, dat ik gekleineerd werd en dat ik me ongelukkig voelde. Ze dachten te doen wat het beste is voor mij.”

Begrip

Door haar problemen en trauma’s diep in de ogen te kijken, heeft Shalina haar negatieve gevoelens kunnen omzetten naar iets positiefs. Ze heeft niet alleen begrip gekregen voor de opstelling van haar ouders, maar zelfs voor haar vroegere trainers. “Zo’n coach wilde ook gewoon de beste worden, hij deed na wat anderen voor hem ook deden. Ik praat het zeker niet goed, maar probeer het wel te begrijpen. Het is spiegelgedrag. Het beste zou zijn als we kunnen afstappen van het beeld hoe turnen moet zijn, hoe de trainingen moeten zijn. Waarom pakken we het niet op een andere manier aan? Met aanmoedigingen en positiviteit, zodat jonge kinderen kunnen groeien in plaats van klein en onzeker worden gemaakt.”

Plezier

Shalina ziet het ook terug in haar werk als leerkracht op basisschool Sint Joseph in De Noord. “Laten we die drang om te presteren loslaten. Plezier is veel belangrijker. In het turnen wordt altijd maar gestreefd naar perfectie, maar daarmee voed je de angst bij kinderen om fouten te maken, om anders te zijn. Ik wil mijn kinderen én mijn leerlingen graag meegeven dat ze goed zijn zoals ze zijn. Zodat ze geloven in zichzelf.” 

Dankzij haar nieuwe kijk op het leven is bij Shalina de liefde voor het turnen weer teruggekomen. “Ik heb veel andere sporten geprobeerd, maar ik miste telkens de uitdaging die bij turnen hoort. Ik hou gewoon van turnen. Door te gaan groepsspringen bij Turn Totaal Langedijk heb ik het plezier teruggekregen.” Haar dochter van zes zit inmiddels ook op turnen. “Als ik haar naar turnles breng en al die kleine meisjes met turnpakjes en strikken in het haar zie huppelen richting de turnhal, dan maakt dat me blij. Allemaal hebben ze er zin in en willen ze graag die handstand en radslag leren. Zo hoort het te zijn. Wat is turnen toch een mooie sport.”

Shalina’s boek is te bestellen via boekscout.nl en via haar eigen site, shalinagroenveld.nl.