Brenda en Marcel verloren hun zoontje Timo
REGIO - Ze woont in Warmenhuizen, komt uit Waarland en werkt in het winkelcentrum in Broek op Langedijk. De goedlachse Brenda Houtenbos (41) kent veel mensen. Een klein deel daarvan heeft geen idee wat haar is overkomen, maar de meeste mensen weten het wel: op zaterdag 27 maart verloren zij en haar man Marcel hun zoontje Timo.
Brenda is er namelijk altijd open over geweest, post op Facebook wanneer het zijn geboorte- en sterfdag is en schrijft Timo* nog steeds in het rijtje namen als ze iemand een kaartje stuurt. “Timo is een van onze drie kinderen en hoort er net zo goed bij.”
Sinds 1997 staat elke tweede zondag in december in het teken van Wereldlichtjesdag. Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenken en steken zij om 19.00 uur een kaarsje aan. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht, zodat de wereld een beetje lichter wordt voor de mensen die hun kind hebben verloren en daarbij mogen beseffen dat zij niet alleen zijn met hun verdriet.
Timo is een van de kindjes die deze dag worden herdacht, maar ook op andere dagen is Timo aanwezig in het gezin. Zo heeft hij een eigen hoekje in de huiskamer, waar foto’s staan, kaarsjes, zijn ingelijste omslagdoek en een urn met zijn as erin.
“Nina was drieënhalf toen Timo werd geboren en was ook aanwezig bij zijn crematie. Toen we Timo meenamen uit het ziekenhuis was ze steeds bij hem, het drong pas later tot haar door dat hij dood was. Ze wilde met boodschappen doen ook potjes Olvarit meenemen uit de winkel, voor de baby. Toen ze besefte dat haar broertje niet leefde zei ze tegen mijn moeder: ‘Oma, hij doet het niet meer hoor’. Zoals kinderen dat kunnen zeggen. Op de crematie hebben we Nina’s lievelingsliedje gedraaid, Geronimo van Shepherd. Ze had net nieuwe schoenen gekregen met van die lichtjes erin en stond daar te dansen. Prachtig vonden we dat, en zo ontroerend. Lotte is geboren na Timo, en die is nu vijf. Ook zij weet heel goed wie Timo is, maar het hele verhaal zal ze pas later begrijpen. Daarvoor is ze nog te jong.”
Ik heb gegild, geschreeuwd, ik was hysterisch
De geboorte en tevens sterfdag van Timo staan bij Brenda en haar man Marcel in hun hart gegrift. De tranen vloeien rijkelijk als Brenda haar verhaal doet. “De pijn is na zeven jaar weliswaar minder maar als we over die dag praten is het weer net alsof het gisteren was. Ik had Nina al en was 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Het schoot al lekker op, alles ging prima, en ik moest die week voor een routineonderzoek naar de verloskundige. Ze maakte een echo en kon geen hartslag vinden. Zij bleef heel rustig, dus ik ook. We moesten wel even naar het ziekenhuis zei ze, en ik reed met haar mee in haar auto. Ik heb Marcel gebeld, maar die was verderop in het land voor zijn werk, dus dat duurde even. Mijn vader kon wel meteen naar het ziekenhuis komen, terwijl mijn moeder bij Nina bleef. In de behandelkamer van de gynaecoloog werd weer tevergeefs gezocht naar een hartje, maar ons kindje was dood. Ik heb gegild, geschreeuwd, ik was hysterisch. Mijn vader zat erbij, die arme man, die was er ook helemaal mee aan. Zijn vader, mijn opa, lag ook nog op sterven.”
“Toen Marcel er ook was moesten we formulieren invullen, over wat we wilden; wel of geen obductie, wilden we afdrukken van handjes en voetjes, we moesten een naam bedenken. Ik geloof dat Marcel dat allemaal op zich heeft genomen, ik was letterlijk buiten mezelf van verdriet. We mochten naar huis, het was inmiddels avond en donker en in mijn dikke buik was het helemaal stil. Ik kreeg een pil mee om de weeën op te wekken. Het zou een dag of vijf duren voordat de bevalling op gang zou komen. ‘s Nachts werd ik wakker van de buikpijn en ik had ook al wat bloedverlies. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat de bevalling was begonnen. Ik kreeg een ruggenprik om geen pijn te voelen dus mijn lijf deed het werk, maar ik was er zelf niet bij. Zo voelde dat. Timo werd geboren, een puntgaaf mannetje, nog helemaal warm. Hij was aan de kleine kant, hij was ook vier weken te vroeg, verder zat alles erop en eraan. Ik heb hem op mijn borst gehad, hij is onderzocht en aangekleed, ik heb zelf een plukje haar afgeknipt en toen mocht hij met ons mee naar huis. Uit de obductie bleek dat er een knoop in de navelstreng zat, waardoor hij aan zuurstofgebrek is overleden. Ik had hem de week ervoor nog gewoon gevoeld en ook de een na laatste echo was prima geweest. Gewoon dikke vette pech dus, dit had niemand kunnen zien of voorkomen.”
Thuis hadden de opa’s en oma’s het kamertje in orde gemaakt, dat was nog niet af. “We hadden nog een paar weken tenslotte en doordat ik een peuter had rondlopen was ik daar minder mee bezig dan bij Nina. We wisten bij Timo ook niet of het een meisje of jongen zou worden.”
In de urn-zit de as van Timo. Foto: AGHeeremansPhotography
Alsof de nachtmerrie nog niet heftig genoeg was overleed de dag na Timo ook Brenda’s opa. “Ik hield heel veel van mijn opa, maar die man was negentig en had letterlijk een vol leven geleid, terwijl dat van Timo nog niet eens was begonnen. Ik vond dat ongelooflijk dubbel. Later bedacht ik me dat opa zijn achterkleinkind heeft kunnen dragen naar de hemel. Ze waren beiden niet alleen. Dat vind ik een mooie gedachte.” Brenda is naar de uitvaart van haar opa gegaan, ook al had ze net de crematie van Timo achter de rug. “Marcel had wel aangegeven dat ik liever geen vragen wilde, maar toen ik er was, was het toch wel heel fijn om een knuffel te krijgen en om bij familie te zijn.”
Lieve mensen
Ondanks alle ellende waren er gelukkig ook veel lieve mensen om hun heen. “We zijn ontzettend goed ondersteund door de uitvaartverzorgster, die heeft ons heel veel uit handen genomen. Ook kregen we een kraamhulp uit Waarland nadat Timo en ik uit het ziekenhuis waren gekomen, ik kende haar van het dorp en daar heb ik veel steun aan gehad. Mijn ouders en schoonouders hebben zoveel gedaan voor ons en ook mijn vriendinnen zijn langs geweest, Marcels vrienden en de buren met wie we close zijn. We waren namelijk ook trotse ouders die hun mooie kindje wilden laten zien.”
Na Timo wilden Brenda en Marcel graag weer zwanger worden maar dat lukte niet. Ik besefte me dat zolang het in mijn hoofd niet goed zat - ik had nog zoveel onverwerkt verdriet - mijn buik ook leeg zou blijven. Ik ben naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar een coach. Dat heeft ontzettend goed geholpen om alle pijn en verdriet te kunnen handelen.”
Ze raakte zwanger van dochter Lotte maar die zwangerschap was verre van onbezorgd. “Ik was ontzettend ongerust en onzeker, kon er helemaal niet van genieten. Toen ik tot overmaat van ramp het kindje niet meer voelde met 32 weken ben ik met gierende banden naar het ziekenhuis gegaan. Ik liep daar al bij de verloskundige dus kon meteen terecht. Ik kreeg een spoedkeizersnede en Lotte werd te vroeg, maar verder wel helemaal gezond geboren. Ik kon gelukkig wel van haar genieten. Die eerste weken dat zij in de couveuse lag vond ik zelfs wel geruststellend. Er werd voortdurend op haar gelet, ze was in goede handen.”
Ik heb drie kindjes, twee meiden hier bij me en een mannetje tussen de sterren”, sluit Brenda met een glimlach af. “Ik ben er altijd heel open over, vind het fijn om over mijn kinderen te praten. Dit is mijn verhaal en ook dit hoort bij ons leven, zoals iedereen zijn verhaal heeft.”
(door Marsha Bakker)
