Echtpaar Beemsterboer rooit het al zestig jaar prima met elkaar

Vandaag de dag wonen ze in een fijn appartement van Westervenne, maar iedereen kent hun huis nog wel aan de Langebalkweg, daar hebben ze maar liefst 52 jaar gewoond. Jan laat een oude foto zien. “Mooie herinneringen liggen daar. Onze vijf dochters zijn er opgegroeid en we hebben er lief en leed gedeeld. Prachtig uitzicht ook, zo over de landerijen.” 

Maar het huis werd toch te groot en Jan zag op tegen het onderhoud. Om niet helemaal tuinloos te zijn heeft hij wel nog 500 vierkante meter tuin vlakbij de fietscrossbaan in Noord-Scharwoude. “Ik verbouw er snijbonen, piepers, bietjes, sperziebonen en uien. In het seizoen eten we er lekker van hoor, elke dag verse groentes uit eigen tuin. Er is ook nog genoeg voor onze dochters en hun gezinnen.” 

Sowieso is het echtpaar gek van de Hollandse pot, geen gekkigheid voor deze twee. Behalve op zondag, dan is er biefstuk met uien, uiteraard uit eigen tuin. “De biefstuk haal ik gewoon bij de Aldi”, zegt Agnes beslist. Vroeger kon vooral Jan grote stukken vlees op, zeker toen hij in zijn tijd als chauffeur op landen als Italië, Frankrijk en soms zelfs op Kreta reed, had ie wel zijn eetadresjes. “Maar tegenwoordig redt ie net aan een half varkenshaasje”, zegt zijn vrouw.

Waarlander kermis

Gevraagd naar hun ontmoetingsverhaal gaan de ogen van Agnes glimmen. “Ik kwam uit Heerhugowaard De Noord, Jan van de Prinsengracht in Zuid-Scharwoude. “Ik was een wilde hoor in die tijd, aan aandacht geen gebrek. Ik heb er drie uit dienst gehaald omdat ze verliefd waren en niet meer weg wilden! Vaste verkering deed ik nog niet aan. Tot die avond op de Waarlander kermis. Ik zag Jan wel maar dacht dat ie een oogje had op mijn vriendin. We raakten met elkaar aan de praat en stonden dezelfde avond nog buiten tegen een boom, pats boem verliefd!” Gewoon zoenen hoor, nuanceert haar echtgenoot, geen toestanden. Het is nog wel een keer uit geweest, omdat Agnes er met een ander vandoor ging. Maar dat mag geen naam hebben. 

Vervolgens was het huisje boompje beestje en werden de vijf dochters geboren: Lia, Monique, Paulien, Ingrid en Annemarie. Aan de wand prijkt een prachtige foto van de meiden. “Ze zijn heel verschillend, maar allemaal even lief. We zijn heel blij met ons span”, zegt mevrouw trots. En ook met de 15 kleinkinderen en zes achterkleinkinderen - de zevende is onderweg - waaronder een aantal bonus exemplaren. “We zien ze allemaal heel geregeld, worden zeker niet vergeten.” 

Vroeger hebben ze natuurlijk wel het een en ander meegemaakt met die meiden, zeker in de tijd dat ze elk weekend gingen stappen. Dan kwam er één weer veel te laat thuis en was er een ander via het raam ontsnapt. Het hoort erbij en de herinneringen zorgen nu voor veel plezier. Dochter Monique is bij het interview aanwezig en souffleert waar nodig. “Geen namen noemen mam, straks staat het in de krant”, lacht ze.

Alleen met 5 meiden

Omdat Jan op de vrachtwagen reed was Agnes veel alleen met de meiden, dat vond ze best wel pittig. “Ik werd weleens kwaad op Jan als ie thuiskwam, ik draaide overal voor op. Maar ja dat was het leven voor een chauffeursvrouw.” Tot zijn zestigste reed ie op de vrachtwagen, eerst alleen op het binnenland, dat had hij Agnes beloofd bij hun trouwen, wel zo gezellig. “Maar wat denk je dat die griezel deed? Ging ie tóch op het buitenland rijden en was hij jarenlang alleen in de weekenden thuis.” 

Na zijn pensioen werd ie gevraagd om te rijden voor Hink Intersport en Oudeman transport. Dat deed hij tot zijn 75ste, weer alle weken op de vrachtwagen, maar gelukkig wel elke avond thuis. Jan lacht een beetje, haalt zijn schouders op. Het typeert het echtpaar. Zij is een pittige tante met een uitgesproken mening, hij de rust zelve. Terwijl Agnes een peukie gaat doen op het balkon, vertelt Jan dat hij nu mantelzorger is geworden van zijn vrouw, die toch wat gezondheidsproblemen heeft. Zo loopt ze moeilijk. Maar het is niet anders. In goede en slechte tijden, toch? En als ie haar zat is, gaat ie lekker biljarten in de sporthal, zegt ie lachend, of naar zijn tuin. Sowieso zijn ze beiden altijd bedrijvig geweest, ook op sociaal gebied. Mevrouw heeft ondanks de vijf kinderen altijd erbij gewerkt, eerst als naaister - ‘Ik naaide 8 jassen per week, voor een gulden per stuk!-, en later in de huishouding, onder andere bij Mary Hink waar ze ook meehielp met de kerstpakketten. Daar heeft ze met veel plezier tot aan haar pensioen gewerkt.

Veel oude vrienden hebben ze gelukkig nog steeds, dus er wordt nog weleens geklaverjast. Agnes wordt echter wel een jaartje ouder, ze gaat minder graag de deur uit. Maar ze geniet nog wel hoor, van een boek of een puzzel of televisie kijken naar een mooie film, Lingo of andere spelletjes. Haar man zit dan een paar meter verder voor zijn eigen tv, want die kijkt liever naar Discovery of sport. 

Mooie herinneringen zijn vastgelegd in de vele fotoboeken. Vakanties naar Ponypark Slagharen, met vijf kinderen achterin de Opel Kadett. De pan met gehaktballen op schoot. Later met de caravan naar Frankrijk, 25 jaar naar dezelfde camping, met muziek van de meiden op de cassettespeler.

Ze rooien het nog prima samen deze twee, nemen het dag voor dag. En zo ben je zomaar 60 jaar getrouwd. 

(door Marsha Bakker)