Margret Molenaar (49) kreeg drie jaar geleden de diagnose kanker
OUDKARSPEL - “Ik ben Margret kwijt. Mevrouw Molenaar, docente Duits aan het Regius in Schagen. Die energieke vrouw van ruim drie jaar geleden is er niet meer. Daar moet ik nog steeds aan wennen. En accepteren. Verder neem ik het leven dag voor dag. De ene dag voel ik me goed en kan ik van alles. De volgende dag kan ik niks. Maar ik ben er nog.”
Margret Molenaar uit Oudkarspel wordt dit jaar vijftig. Bijna drie jaar geleden, in maart 2020 kreeg ze de diagnose ziekte van Kahler, nadat ze eerst maandenlang de huisartsenpraktijk had platgelopen. “Ik had zo’n verschrikkelijke pijn in mijn rug die maar niet overging. In augustus had ik een feestje op de school waar ik werkte als docent Duits, waar ik heerlijk had staan dansen. Te wild, dacht ik, blijkbaar iets verrekt in mijn rug.” Maar het ging niet over. “Ik ging naar de fysio, chiropractor, kreeg spierverslappers, maar in februari was ik er nog niet vanaf en ging ik voor de zoveelste keer naar de huisarts. Inmiddels kon ik ook niet meer werken, ik was verschrikkelijk moe. Op 7 november 2019 raakte ik in de ziektewet. Ik dacht aan een burn-out. Zakje antibiotica erin en de lichamelijke klachten zijn vast over. Maar de pijn bleef en ik was niet te genieten. Ik kón niet meer.”
Terwijl de huisarts eerst nog dacht dat het verhoogde spierspanning was die de pijn veroorzaakte, en ze dus ‘gewoon’ meer moest ontspannen, werd Margret in februari eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis. Waar ze belandde ze in een rollercoaster van onderzoeken en angst. “Eerst was er nog bloed geprikt. Vrijdag werd ik gebeld: ‘Je hebt bloedarmoede, maar bel maandag even terug voor de rest van de uitslagen’. Een dag later moest ik naar de internist. Donderdag kreeg ik van ziekenhuis telefonisch - vanwege de coronamaatregelen - de uitslag. Dezelfde middag moest ik naar het ziekenhuis komen voor een scan en kreeg ik de diagnose: het is de ziekte van Kahler. Oftewel: ik had kanker.”
Kahler is ook bekend als Multipel myeloom. Dit is een kwaadaardige bloedziekte die wordt veroorzaakt door een woekering van plasmacellen. Het tast van binnenuit je botten aan, waardoor die poreus worden en soms spontaan kunnen breken. “Zo bleek dat ik een rib had gebroken tijdens een hoestbui. Die vreselijke pijn in mijn rug kwam door een verschoven ruggenwervel.”
‘Ik probeer alles uit het leven te halen.’- Foto: AGHeeremansPhotography
Ze was blij dat haar man Erik bij het gesprek aanwezig was, want op dat moment ging bij haar het licht uit. “Ik hoorde niks meer, dacht alleen maar: kanker? Ik? Maar dat kan niet! Erik is zijn moeder aan borstkanker verloren toen hij nog maar 28 jaar oud was. En nu raakt hij zijn vrouw kwijt? Mijn kinderen zijn nog niet ‘af’, die hebben hun moeder nog nodig! Al die gedachten gingen door mijn hoofd, ik raakte in een soort shocktoestand.”
Dat duurde precies één weekend. Daarna was het: schouders eronder en door. “Dat weekend hebben we gehuild, gepraat, gevloekt. We hebben het de kinderen en mijn ouders verteld en nog meer gehuild. We konden niet eens eten terwijl wij echte Bourgondiërs zijn; dol op lekker eten, een wijntje. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Had paniekaanvallen, ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Die maandag kreeg ik een punctie in het ziekenhuis en de vrijdag erop mijn eerste chemo. De strijd was begonnen: die kanker moet uit mijn lijf.”
Vele behandelingen volgden, waaronder een stamceltransplantatie en immuuntherapie. Margret was periodes doodziek en aan bed gekluisterd. Haar man Erik stond aan de zijlijn maar was belangrijker dan ooit. “Hij is echt opgestaan, deed alles voor mij en de kinderen en wás er gewoon. Altijd. Als ik iets positiefs zou moeten noemen van deze klotetijd is het dat wij er heel sterk uit zijn gekomen. Ook als gezin. In de tijd dat ik flink was verzwakt door de chemokuren, lagen we met z’n vieren op bed. Omdat het coronatijd was kon er niemand langskomen. Het was wij tegen de wereld. Achteraf was dat wel een bijzondere tijd.”
Kahler is nog niet te genezen. De gemiddelde levensverwachting na diagnose is de laatste jaren wel toegenomen. Een groot deel van de mensen met deze soort kanker is na vijftien jaar nog in leven. Met een stamceltransplantatie is de gemiddelde levensverwachting na diagnose acht tot tien jaar. Bovendien is onderzoek naar deze vorm van kanker volop in ontwikkeling en worden er grote stappen gezet. Neemt niet weg dat Margret zeker weet dat het terugkomt, ze weet alleen niet wanneer. “Elke twee maanden word ik gecontroleerd, maar momenteel is de kanker niet traceerbaar. Ik slik dagelijks medicijnen en krijg eens in de zoveel tijd een kuur met botversterkers. Verder probeer ik alles uit het leven te halen. Te zoeken waar mijn grenzen liggen. En soms heb ik het er gewoon voor over dat ik de volgende dag helemaal verrot ben. Mijn vriendin Renata haalde me over om naar Badpop te gaan, wat ik eigenlijk niet meer durfde. Kon dat nog wel, hield ik dat wel vol? Diezelfde zomer genoot ik op het jubileumfeest van DTS. Over een paar maanden ga ik een week met vriendinnen op vakantie, all inclusive naar Turkije. Ik durf weer te leven, al is het binnen de lijntjes en wordt mijn leven nooit meer zoals het was.”
Haar baan als docent moest Margret uiteindelijk helemaal opgeven. “Ik heb nog vrij lang doorgewerkt, lesgeven was mijn lust en mijn leven. Toen het echt niet meer ging, zei mijn baas dat hij het al lang had gezien, maar me had gelaten. Hij weet hoe ik ben. Hoe harder je tegen mij zegt dat ik iets niet kan, hoe harder ik wil bewijzen dat je fout zit. Uiteindelijk moest ik zelf de beslissing nemen dat het klaar was. En nu ben ik huisvrouw en moeder”, lacht ze vol zelfspot. Wel probeert ze zo vaak mogelijk naar de sportschool te gaan. “Vroeger ging ik het liefst zeven dagen per week sporten, nu ben ik al heel tevreden als het om de dag lukt. Dan ga ik meteen om zeven uur, zodat ik nog wat aan mijn dag heb.”
Elke middag moet ze twee uur slapen om de batterij weer op te laden. Het is wat het is. “Ik worstel wel met een gevoel van falen. Misschien vind ik dat wel het lastigste aan ziek zijn: ik ben nooit een pieper geweest en ging altijd door. Nu moet ik veel uit handen geven, om hulp vragen. Dat ik mezelf niet meer ben vind ik moeilijk. Daar ben ik heel boos over geweest, waarom ik? Terwijl aan de andere kant mensen, soms net zo oud of jonger dan ik, overlijden aan kanker. Dan heb ik natuurlijk niks te zeiken. Ik ben er nog.”
Elk jaar wordt op 4 februari wereldwijd stilgestaan bij de impact van kanker, een ziekte waar een op de drie Nederlanders op een zeker moment mee te maken krijgt. De ziekte verandert niet alleen het leven van de patiënt, maar heeft ook invloed op dat van diens partner, familie, collega’s en vrienden... Kortom, kanker raakt iedereen. Jou dus ook. In dit kader deelt Margret haar verhaal in deze krant. Zie meer informatie op www.KWF.nl/wereldkankerdag..
(door Marsha Bakker)
