Tiny Kramer heeft mooie herinneringen aan ‘t Karrewiel
OUDKARSPEL - Het jonge stel Jenne en Tiny Kramer wist eigenlijk niet goed waar ze aan begonnen toen ze in 1969 café ‘t Karrewiel kochten in Oudkarspel. ”We trokken in het café annex woonhuis, met drie kleine kinderen en zonder noemenswaardige horeca ervaring.”
Café ‘t Karrewiel. Welke Langedijker is er niet geweest?
Behalve één kermis oberen had Jenne geen horeca ervaring, maar was wel al eigen ondernemer. “Hij had een handel in brandstoffen, dus hard werken was hem niet vreemd. Ik was een heel tevreden huismoeder, vond het heerlijk zo met de kinderen. Maar ik hield wel erg veel van muziek, en van kokkerellen en voor mensen zorgen. Dat bleken belangrijke kwaliteiten.”
Toen Jenne en Tiny het kochten was het een eenvoudig hotel met acht kamers boven en een extra woonkamer. “Wij zaten eigenlijk altijd beneden, in de achterkamer. Daar keken we ook elke zondag Studio Sport, met een hele groep gasten die ik van soep, broodjes en koffie voorzag. Gratis ja, dat was allemaal service. Daarna gingen ze dan of naar huis, of ze verhuisden naar het café. En dan werd het nog een hele gezellige avond.”
Het piepjonge echtpaar Tiny in Jenne tijdens carnavalsfeest 1979 in ‘t Karrewiel - Foto: privé bezit
Op maandag kwamen de stelletjes en de ‘oudere’ vrijgezellen. “Wat nergens over ging natuurlijk, want die waren 24, 25 jaar”, lacht ze. “Maar dat was wel heel lang de gezelligste avond hoor, ook voor ons. Ik ging er dan vaak bij zitten en nam dan een borreltje. Nou ja, ik drink eigenlijk helemaal niet, maar dan nam ik spa rood met een scheutje zoete witte wijn erdoor. Toch een beetje voor de gezelligheid. Donderdag was onze vrije avond. Nou ja van het café dan. We hadden namelijk ook nog lange tijd kostgangers boven in die kamers en die moesten ook verzorgd worden hè. Dat deed ik graag hoor!” In 1972 werd de zaalvoetbalvereniging opgericht, de Karrewiel Boys en de Karrewiel Girls. Het eerste van zowel de heren als de dames hebben op hoog niveau gespeeld. “We hebben prachtige jaren gehad, op het laatst hadden wij tien teams! Ze vertrokken altijd bij ‘t Karrewiel vandaan en kwamen daar ook vaak terug voor de nazit. Ik had jarenlang de was van vijf teams in de machine, later werd dat nog veel meer”, lacht ze. “Ik wil geen namen noemen, ben bang dat ik er een vergeet, maar het was een prachtig stel mensen!” Nadat ze zes jaar het café draaiden, werd er verbouwd. “Ik wilde een discotheek en een dansvloertje en alle muren kregen een fris kleurtje.”
Jeugdcafé
In 1984 startte het echtpaar met het jeugdcafé. “Er was niks voor tieners. Wij besloten een jeugdcafé te starten en dat hebben we geweten! Voor 5 gulden kreeg je drie biertjes, dat kon die jongelui nog net betalen. Ik ging op zondag altijd eerst naar m’n bejaarde vader en moeder en daarna ging ik aan de slag achter de bar. Toen de kinderen groter werden hielpen ze met glazen spoelen. Daar kregen ze wel wat voor hoor, ze hoefden echt niet tegen hun zin in de bar te staan. Sandra was nog te klein, maar de oudste, Tiny, heeft nog een hele tijd de muziek verzorgd en Jan stond graag achter de bar. Dat heeft hij later bij Jan Abbo ook nog een hele tijd gedaan.”
DJ Kuip
Voor veel Karrewielgangers was Marco Kuiper, alias dj Kuip, van vaste waarde achter de draaitafels. “Dat is ook weer een mooi verhaal”, begint Tiny. “Op eerste paasdag verwachtten wij geen drukte. Maar toen ik terugkwam van mijn ouders stonden de mensen al voor de deur! Het werd hartstikke druk, terwijl Jenne en Jan met de voetbal mee waren. Voor de muziek had ik geen tijd, dus ik had een elpee opgezet. De jongens van de handbal zeiden dat Marco wel wilde draaien. Ik had geen tijd om daar over na te denken dus zei: ga maar staan! “ Dat werd een groot succes en Marco heeft nog jarenlang de muziek verzorgd. “Maar ook de jongens van Witte hebben veel bij ons gewerkt, zo was Willem vaak de dj, en Frans heeft achter de bar gestaan. Dirk verving ons zelfs als we op vakantie waren, samen met mijn zus Tineke. Hij is nog steeds een goede vriend. Toen zijn vrouw Annette overleed was ik zo verdrietig...” Tiny pinkt een traantje weg als ze dit vertelt. “Het was zo’n bijzondere en lieve meid. Des te blijer ben ik voor Dirk dat hij weer een liefde heeft, dat verdient hij zo.”
snuivers’ vlogen er meteen uit, daar moesten wij niks van hebben!
Tiny is echt van sommige gasten gaan houden, een aantal ziet ze nog steeds weleens. Sowieso was ze al die jaren een soort sociaal werker, of een moederfiguur, kleine en grote geheimen werden met haar gedeeld en ze zag ook alles. “Jenne en ik werden ook op trouwerijen uitgenodigd, veel relaties ontstonden natuurlijk aan de bar!” lacht ze. “Maar vreemdgangers waren er natuurlijk ook en opstootjes die moesten worden gesust.... Maar absoluut geen drugs: ‘snuivers’ vlogen er meteen uit, daar moesten wij niks van hebben!” Begrafenissen waren er eveneens, vooral als het jonge mensen betrof vond ze dat heel zwaar. “Dan waren we er ook voor de vriendengroep die achterbleef, als dorpscafé ben je dan toch een soort van huiskamer.”
Na 22 jaar was de koek op en in 1992 verkochten ze de kroeg. “Ik was op, kón niet meer. Ook al was het werk mijn lust en mijn leven, ik wilde vooral rust.” Café ‘t Karrewiel zit natuurlijk wel in haar hart net als in dat van heel veel Langedijkers en omstreken. Dat geldt ook voor de jaren daarna, met Jan Abbo en Ingrid. “Ik heb altijd contact met ze gehouden, vooral met Ingrid heb ik een hele warme band. Voor hun jongens was ik zelfs surrogaatoma omdat ze zelf geen opa en oma hadden.”
‘t Karrewiel zoals het er lange tijd uitzag- Foto: privé bezit
In 2003 ging Jenne kwakkelen met zijn gezondheid en bleek hij darmkanker te hebben. In 2006 overleed hij. “Ik kreeg 549 condoleancekaarten en bij de avondwake was de kerk afgeladen vol. Op weg naar het crematorium reden we nog één keer met de kist langs ‘t Karrewiel en daar had Ingrid Abbo op een dienblad een biertje met een afschuimer mooi opgemaakt. Dat werd op de kist gezet. Prachtig mooi.”
Drukker dan ooit
Na Jennes dood moest ze alles zelf regelen. “Vooral tanken vond ik doodeng. Maar ik rooi het prima hoor. Ik sta om negen uur op, lees m’n krantje en doe de puzzels, en ‘s avonds kijk ik altijd om acht uur GTST. Ik zwem bij Duikerdel, de hulp komt een keer per week, ik werk graag in m’n tuintje en ga veel op visite en mensen komen bij mij langs. Ik heb het drukker dan ooit”, lacht ze. “Als ik ‘zels’ ben dan zoek ik gezelschap op. Van de kinderen bijvoorbeeld, zo eet ik twee keer bij week bij Tiny en Ed.”
Dan is het mooi geweest, alles is wel zo’n beetje verteld, vindt de 84-jarige Tiny. “Zijn we klaar denk je?”, vraagt ze met een blik op de klok, het is etenstijd. “Of willen jullie een biertje?”
(door Marsha Bakker)
