Column Tom Schotten: Toekomst
Dit stukje Langedijk koester ik. Vanaf de weg kan ik mijn oude klaslokaal prima zien, het schoolplein ligt er nog hetzelfde bij. De Mariaschool. Acht jaar oud. Hier werd ik voor het eerst verliefd en sloot ik mijn eerste vriendschappen. Als ik verder wandel, kom ik langs LSVV. Hier kreeg ik op zondag drie kwartjes zakgeld, waar ik vier schuimblokken, drie zure bommen en een kikkertje voor kocht. Aan het einde van de Sportlaan, sla ik rechtsaf. De kerk doemt op. Nog steeds zo indrukwekkend als toen. Tien minuten later wandel ik een polderweg in. Totaal onverwachts zie ik een kunstschilder in de berm zitten. Hij kijkt uit op een akker, waarin volop kool gesneden wordt. De schilder richt zich op zijn doek, schildert een stukje en kijkt dan weer naar de akker. Op zijn doek heeft hij het tafereel treffend vastgelegd. Ik vraag me af of ik ooit een schilderij heb gezien van een Langedijker akker, waarin er kool gesneden werd. De schilder draait zich om. We kletsen wat. Hij vertelt me dat hij ervan houdt om te schilderen wat hem op dat moment bezighoudt. Het heden. Het nu. Vandaag is het heden hier. In Langedijk. Waar kool gesneden wordt en de skyline van het dorp glinstert. Thuis drink ik koffie en lees ik de krant. Mijn oog valt op een stuk over Corona, waarin een arts positief gestemd is over het komend jaar. Hij vergelijkt het met de natuur die in het voorjaar weer gaat groeien en bloeien. Tijd voor nieuw leven. Buiten komt een koolmees een kijkje nemen bij ons nieuwe vogelhuisje. Goed voorteken. Het verleden. Het heden. Nu op naar de toekomst.
