Marco Meeuwisse presenteert derde novelle ‘De Lustvogel’
OUDKARSPEL – Wat Marco Meeuwisse het afgelopen jaar meemaakte, gun je werkelijk niemand. Maar de sympathieke vogelaar, bekend van zijn zelfgemaakte foto’s van de meest exotische vogels én als columnist van deze krant, wist zijn verdriet om te vormen tot iets moois. Met zijn boek ‘De Lustvogel’ eert hij niet alleen zijn overleden zoon, maar verleidt hij zijn lezers met de voor hem zo kenmerkende rauwe openhartigheid bovendien tot de nodige zelfreflectie. Net als zijn vorige twee boeken, wordt ook de opbrengst van ‘De Lustvogel’ geschonken aan een goed doel. Dit keer koos hij voor een doel dat hem persoonlijk aan het hart gaat: Alzheimer Nederland.
In zijn prachtige huis aan de Dorpsstraat in Oudkarspel, een voormalig dorpsschooltje waar later de hoofdmeester zijn intrek nam, ontvangt Marco ons hartelijk. Hij heeft duidelijk weer energie, na een voor hem intense en heftige tijd. In maart overleed zijn zoon Michael totaal onverwacht, na een noodlottig ongeval in zijn huis. Slechts 37 jaar oud mocht hij worden. “Ik was met mijn vrouw Dieuwke op reis in Amerika, toen we midden in de nacht een telefoontje kregen. Als je ‘s nachts gebeld wordt, ga je van het ergste uit. Maar ik dacht aanvankelijk dat er iets met mijn moeder was. Zij is bijna 88 en al jaren aan het dementeren. Als het dan om je zoon blijkt te gaan, dan stort je wereld in.”
Uitlaadklep
Nieuws gaat snel, merkte Marco. Want een vriend, die eveneens een kind verloor op jonge leeftijd, belde hem niet lang na die onheilstijding op. “Zaten we allebei te janken aan de telefoon... Dat verdriet, daar moest ik iets mee.” Schrijven is al zijn hele leven een uitlaatklep, het gaat hem soepel af. “Maar zo veel en makkelijk als ik anders altijd schrijf, zo weinig kwam er de afgelopen maanden uit mijn handen. Energie had ik wel, maar wat doe je daarmee? Ik ben maar gaan opruimen. Bij het reorganiseren van mijn computer stuitte ik op een verhaal dat ik in 2018 al heb geschreven, ‘De Lustvogel’. Ik herkende er zoveel in, dat ik daar iets mee wilde. Ik kón eindelijk iets met mijn verdriet.”
Overleven
‘De Lustvogel’ gaat over overleven. In je relatie, maar ook met jezelf. Net als al Marco’s verhalen is 95 procent van dit relaas waargebeurd. Tijdens een reis langs de Australische Gibb River Road gaat de schrijver op zoek naar zichzelf en op weg geholpen door een vrouwelijke passant leert hij zijn eigen ‘zwarte beest’ in de ogen te kijken. “Ik ga best met de billen bloot ja, maar dat doe ik altijd. Anders kan ik niet schrijven.” Uiteraard spelen vogels een prominente rol. Want mensen en vogels blijken meer op elkaar te lijken dan je in eerste instantie zou denken. Zo zie je aan iemands ‘verentooi’ zelden wie er daadwerkelijk achter schuilgaat. Met schitterende, zelfgemaakte foto’s zet Marco zijn boek nog meer kracht bij. ‘De Lustvogel’ kun je maar lastig wegleggen. Grote kans dat je het in één ruk uitleest. \
Rouwdeken
Inmiddels heeft Marco zijn leven weer aardig op de rails. “Ik ga weer zonder schuldgevoel naar buiten, om foto’s te maken van vogels. Alleen al vanochtend spotte ik 19 soorten, hier in de tuin. Het schrijven begint ook weer te komen. Maar overal ligt nog wel een dikke rouwdeken overheen. Het verlies van mijn zoon heeft me selectiever gemaakt. Van huis uit ben ik zo iemand die overal ‘ja’ op zegt. Nu maak ik bewustere keuzes. Dat kost moeite, want dat schuldgevoel steekt toch vaak weer de kop op. En ik help nu eenmaal graag mensen. Hier in Langedijk, waar ik pas drie jaar woon, ben ik in zo’n warm nest terechtgekomen. Bij intens verdriet is het hartverwarmend om in een kleine gemeenschap te mogen wonen. Ik krijg zoveel prachtige reacties op mijn boeken en columns. En als je zelf open bent, krijg je dat ook terug. Mensen die iets van mij hebben gelezen, beginnen spontaan hun hele hebben en houwen met mij te delen. Heel bijzonder vind ik dat.”
Alzheimer
Hoewel ‘De Lustvogel’ niet over Michael gaat, is het boekje wel aan hem opgedragen. Marco is Marieke Neesen en Lief Langedijk bijzonder dankbaar dat zij er mede voor gezorgd heeft dat ‘De Lustvogel’ kon worden uitgebracht. “Zij bracht me bovendien in contact met uitgeverij SpringerUit in Schoorl, waar mensen met een verstandelijke beperking werkzaam zijn. Hun filosofie is dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor mensen die zich niet alleen kunnen redden. Een prachtige visie die perfect aansluit bij het goede doel van dit boek: Alzheimer Nederland. De gehele netto-opbrengst wordt aan die stichting geschonken. “Mijn moeder leerde mij als klein jongetje kijken naar vogels, als ze in de tuin de kruimels aan de mussen en vinken voerde. Nu zie ik haar al jaren wegkwijnen aan die verschrikkelijke ziekte. Op deze manier wil ik iets terugdoen.”
Van ‘De Lustvogel’ is slechts een beperkte oplage en het gaat hard, dus wacht niet te lang met bestellen. Het boek is uitsluitend rechtstreeks bij Marco te bestellen. Mail hem via mjhm89@hotmail.com of plaats je verzoek via Messenger of op zijn Facebookpagina.
