Engelenhaar - Kerstverhaal om voor te lezen

Het is twee weken voor Kerst. In het tuincentrum huppelt Wouter vrolijk mee aan de hand van mama. Vandaag gaan ze een kerstboom kopen! Zodra mama de kerstbomen ziet, laat ze snel de hand van Wouter los.
Mama vindt het altijd een hele klus om een boom te vinden die niet te groot en niet te klein is, niet te mager en niet te dik. En... die ook nog kaarsrecht is. De een na de andere boom wordt door mama opgepakt en weer teruggezet. Ze heeft handschoenen aan voor het prikken van de naalden. Nadat ze wel twintig bomen heeft bekeken, lijkt ze eindelijk de goeie gevonden te hebben. ‘Dit is hem, Wouter, wat vind jij ervan?'.
'Die boom is bijna net zo mooi als jij!', jubelt Wouter.
'Bijna?', vraagt mama.
'Nee.. jij bent nog véél mooier, mam!'
De kerstbomenverkoper moet erom lachen en geeft Wouter een klopje op zijn schouder. 'Jij mag vast helpen de boom te versieren, knul. Volgens mij kan je dat erg goed!' Oei, Wouter krijgt het er warm van, terwijl het buiten zo koud is. De meneer pakt de boom op en duwt hem van onderaf door een apparaat. De boom krijgt zomaar een jasje aan. De meneer is ook nog zo aardig om de boom met jasje in mama's auto te leggen.
Die middag heeft mama alle glinsterende kerstspullen van zolder gehaald: ballen, klokjes, vogeltjes, kerstmannetjes, slingers en een piek. En niet te vergeten: de lichtjes. Wouter ziet ook nog een plastic zakje op tafel liggen. Hij kijkt erin en maakt van blijheid een dansje. 'Mam, dat is toch engelenhaar? Je zei laatst dat oma een engeltje was geworden nadat ze dood was gegaan dus... als we nu net doen of dit oma's haar is dan... dan...'
Mama pakt Wouter op en drukt hem tegen zich aan. Wouter veegt zachtjes met zijn mouw een traan weg die over mama's wang rolt. 'Je bent een schat', zegt ze en geeft hem een stevige knuffel.
In kleine plukjes wordt door vier handen het haar voorzichtig langs takken en naalden geduwd en tussen de lichtjes, ballen, klokjes, kerstmannetjes en vogeltjes gehangen. Wanneer mama de lichtjes aandoet is de boom nog sprookjesachtiger geworden. 'Zie je wel, net écht engelenhaar!', juicht Wouter.
Op de tweede dag van het nieuwe jaar wordt de versiering uit de boom gehaald. Alleen het engelenhaar blijft zitten. De boom krijgt een mooi plekje in de tuin.
Daarna is het gaan regenen, sneeuwen, stormen, hagelen… maar het engelenhaar is keurig blijven zitten. Totdat op een dag, het is al begin mei, Wouter plotseling ontdekt dat het engelenhaar verdwenen is! Huilend vertelt hij het aan mama. Samen kijken ze bedroefd naar de kale boom. Wouter pakt mama's hand vast en kijkt haar met zijn grote blauwe ogen strak aan. 'Misschien had engel oma haar eigen haar weer nodig, mam', snottert hij.
'Oh, oh, wat ben jij toch een slim jochie!', lacht mama.
Dan is het begin juni. De jonge meesjes zijn al uitgevlogen. Mama pakt het keukentrapje om het nestkastje schoon te maken.
'Wouter! Wouter! Kom eens gauw kijken!', roept ze.
Verbaasd staart Wouter naar het nest. Het is bijna helemaal gemaakt van… engelenhaar!
Tom van Rossum