Wereldkankerdag: ‘Je zit in een rollercoaster, geen idee wat er gaat gebeuren’
GROOTEBROEK/REGIO - ‘Wereldkankerdag’ wordt jaarlijks gehouden op 4 februari. Een moeilijk onderwerp, maar het is belangrijk dat hier aandacht naar uitgaat. Greetje Dijkhuis (71) uit Grootebroek heeft de afgelopen twee jaar in een vermoeiend traject gezeten. Aan het eind van 2020 werd bij haar borstkanker geconstateerd. Met Wereldkankerdag op komst vond Greetje het tijd om haar verhaal te delen. “Het is bijzonder dat ik precies op Wereldkankerdag vorig jaar (2022) in het Dijklander ziekenhuis in Hoorn was voor mijn dagbehandeling. Ik kan het me nog goed herinneren. We werden ongelofelijk verwend door het personeel en de kok van het ziekenhuis. Dat maakt zo’n beladen dag meteen een stuk beter.”
Door Jordy Gomes
Artsen in het ziekenhuis lieten Greetje meerdere malen weten dat ze geluk heeft gehad. Ze was er namelijk vroeg bij, dankzij haar eigen ontdekking. “Ik deed altijd al controles bij mezelf. Zodra ik voelde dat er iets niet lekker was ben ik naar de huisarts gegaan, die mij doorstuurde voor een mammografie. Vervolgens een foto, een biopsie en na twee dagen kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Er waren twee tumoren gevonden in één borst - een grote en een kleine. Vanaf dat punt startte het traject meteen. Ik zat ineens in een rollercoaster, geen idee wat er allemaal ging gebeuren.”
Operatie
Greetje moest direct door naar de afdeling oncologie, waar de eerste moeilijke beslissing op haar wachtte. “Met kanker is het belangrijk om snel te handelen, daarom moest ik zo spoedig mogelijk mijn voorkeur aangeven. Ik had twee opties: of de borst gaat er helemaal vanaf, of ik zou een borst-besparende operatie moeten ondergaan. Ik koos voor de tweede optie. Op 27 januari 2021 werd ik geopereerd, waarna mijn ‘poortwachtersklieren’ werden onderzocht op uitzaaiingen, maar gelukkig vonden ze niks. De volgende dag mocht het verband eraf gehaald worden. Ik schrok enorm... Een wervelwind aan emoties kwam naar buiten. Dat beeld zal ik nooit vergeten.”
‘Met een lach en een traan’
Na de bestralingsperiode kreeg Greetje een oncoloog toegewezen. Samen bespraken ze de vervolgstappen. Hieruit kwam dat ze, vanwege haar agressieve vorm van kanker, niet aan chemotherapie kon ontkomen. “Ik werd opgevangen door een veilige haven van verzorgers”, laat Greetje weten. “Ze geven je tijdens dit traject echt het gevoel dat je op dat moment een belangrijk mens bent. Dat had ik ook wel nodig, want in totaal heb ik maar tien chemokuren weten vol te houden. Hierna verdroeg mijn lichaam het niet meer en werd de chemo afgestoten. Mijn bloedwaardes gingen naar beneden, ik werd ontzettend ziek, kreeg uitslag én verloor langzaam mijn haar. Op een later tijdstip heb ik een pruik laten maken bij het AMC, maar in de spiegel zag ik mezelf nauwelijks terug. ‘Dit ben ik niet’, ging het door me heen. De pruik heb ik vervolgens gedoneerd. Dezelfde avond moest ik me erbij neerleggen; we gingen naar de kapsalon om mijn laatste restantje haar af te scheren. Eén van mijn dochters was erbij, terwijl mijn andere dochter die in Frankrijk woont meekeek via de telefoon. Dit moment blijft me altijd bij. Compleet met een lach en een traan.”
Hoopvol
Werp een blik op het heden en Greetje krabbelt weer langzaam op. “Ik voel me beter dan voorheen. Ik loop weer met de hond, heb weer eetlust en ook mijn haar is redelijk aangegroeid. Er is zo’n vijf procent kans dat mijn kanker terugkeert. Dit was volgens de specialisten een vrij laag percentage. Desondanks blijf ik de komende vijf jaar wel nog onder controle.” Greetje gaat de toekomst met een lach tegemoet: “Ik ben hoopvol dat ik de komende jaren nog mag genieten. Ik leef volgens het principe ‘Carpe Diem’, wat ‘pluk de dag’ betekent. Ik was altijd al optimistisch ingesteld, dus dat zal ik zeker blijven.”
Altijd mee bezig
Voor Greetje is Wereldkanker dag een herinnering aan een lastige periode in haar leven. Ze licht toe: “Het is een vreselijke ziekte waar geen leeftijd voor staat. Het treft jong en oud. Ik zat wekelijks op een dagopname, dan zie je pas echt hoeveel mensen er aan de ziekte lijden. Ook herstellenden dragen kanker mee in hun hoofd. Je bent constant met je lichaam bezig. De angst of het misschien terugkomt blijft aanwezig. Toch wil ik mensen meegeven om optimistisch te blijven. Ga niet op internet zoeken, want dan krijg je de meest verschrikkelijke scenario’s voor ogen. Vraag onzekerheden na in het ziekenhuis en ga uit van hun expertise. Laat de positiviteit er boven uitsteken. Zo kan je er beter mee leren omgaan.”
