Podcast ‘Afstand en nabijheid’ legt vinger op zere plek eenzaamheid

Algemeen
Eileen Keasberry spreekt haar zelfgeschreven verhaal in voor de podcast.
Eileen Keasberry spreekt haar zelfgeschreven verhaal in voor de podcast. (Foto: Mirna )

HAARLEM - Op maandag 27 juni was de première van de podcast: Afstand en nabijheid. Haarlemse senioren schreven verhalen over hun ervaringen tijdens de pandemie en lezen deze voor in de vorm van een podcast. De 72-jarige Haarlemse Eileen Keasberry is één van de deelnemers. 

Schrijven werkt helend

‘Ik kan niet anders zeggen dan dat het een fantastisch project is. Zowel voor de luisteraars als voor de makers zoals ik,’’ vertelt Eileen. Deze podcast is één van de projecten van Stadsreporters en is een vervolg op Radio Buurtblik. Stadsreporters maakt (seniore) stadsbewoners tot ‘makers’, van film, podcast of verhaal, om het sociale weefsel van de stad te versterken. De podcast is gemonteerd door filmmaker en directeur van Stadsreporters, Mirna Ligthart. 

Eenzaamheid is anders dan alleen zijn

“Als alleenstaande woon ik sinds begin 2021 in Haarlem. De corona was in volle gang inclusief lockdown. Ik heb echt een heel eenzame tijd gehad ondanks dat ik niet zo maar bij de pakken neerzit. Integendeel. Als oud lerares Frans/Nederlands en gediplomeerd kraamverzorgende wist ik hoe ik met mensen kon communiceren, hoe ik contacten kan leggen. Alleen ging dit niet tijdens de lockdown. Je probeert van alles, je gaat wandelen, stukken fietsen.  Echt ik heb veel van Haarlem en omgeving gezien. Maar het menselijk contact was er niet en dat voelde ontzettend eenzaam. Ik voelde me moederziel alleen. Dat heb ik nog nooit in mijn leven ervaren, dat nare gevoel van eenzaamheid. Het is alsof je voelt dat niemand meer om je geeft. Dat jij er niet meer toe doet. Dat voel je zo intens dat het pijn doet. Het verlangen naar menselijk contact. Een knuffel, iemand die je hand streelt, wat miste ik dat. Het woord huidhonger zegt het letterlijk. Dat verstompte gevoel zorgt ervoor dat je nergens meer zin in hebt. Het is niet te vergelijken met alleen zijn.’’

Beeldend schrijven

Hoe ironisch het ook klinkt, maar Eileen stond hier niet alleen in. Vele andere senioren in Haarlem waren ontzettend eenzaam. En iedereen heeft ook een ander verhaal. “Dat was voor mij reden om dit op te zetten,’’ vertelt Mirna van Stadsreporters. “Ik wilde hen ontmoeten, ik wilde met hen schrijven over wat eenzaamheid is en wat het met je doet. In zes workshops hebben we onder leiding van autobiografische schrijfdocent Susanne Gijsbers met acht senioren vrouwen uit Haarlem onze verhalen op papier gezet. De opdracht was om zo beeldend en zintuigelijk mogelijk te schrijven. Dus niet omschrijven, maar beschrijven wat iets met je doet.. Je merkte dat zij echt hun diepste gevoelens op papier konden zetten. Dat is ontzettend waardevol.’’ 

‘Mijn handen waren werkloos’

“De workshops waren bij Hart in Haarlem en ik had echt het gevoel alsof het leven weer begon. Ik had weer focus en we waren met elkaar. We mochten naar de verhalen van elkaar luisteren en geen commentaar geven. Dat had echt impact,’’ vertelt Eileen. ‘’Een opdracht was om je hand over te trekken en dan te schrijven over je hand. Dat was heel confronterend. Mijn handen hadden al bijna twee jaar niemand meer vastgehad. Dat is ontzettend lang! Ik staarde naar mijn handen, deze mooie handen waren werkloos. En toen het allemaal weer mocht, wilden ze niet meer. Ze hadden de lust om aan te raken verloren.’’

Zo vertelt Mirna dat er ook een vrouw is die heel beeldend schrijft over de eerste keer dat een kapster weer haar haar deed. “Wat het met haar psyche en fysiek deed was bijna onbeschrijfelijk. Dit zijn verhalen die verteld moeten worden. Ik wil dat mensen worden geïnspireerd om verhalen te gaan delen zodat je weet dat je niet alleen bent. 

Verhalengroep

Over enkele weken komt er een publicatie waar inspiratie en instructies bij zitten om zelf met verhalengroepen aan de slag te gaan. Dit kan worden opgevraagd bij: info@stadsreporters.nl.

Beluister hier de podcast op Spotify.