Column: ‘Henk vindt er wat van’

Ik bereed vroeger een fiets van het Noord-Hollandse merk Locomotief. We hebben veel meegemaakt, dat ouwe brik en ik. Toen ik ooit na een vermoeiende dag in het schemer naar huis reed, boog ik me al fietsend voorover om de dynamo aan te zetten, en dat lukte.

Maar: ik had een plastic zak in mijn handen en die kwam tussen de spaken. Ik maakte een salto voorover en gleed een stukje over de straat op mijn linkerwang. Als Twoface kwam ik gehavend met een halve voortand thuis.

Op een later moment in mijn leven had ik mijn fiets tegen een hek aangezet waar twee paarden achter stonden. Bij terugkomst waren ze aan het jongleren met mijn fiets; ik zag hem echt via de neus van het paard gelanceerd worden. Reparabel, gelukkig. Maar toen ik in Alkmaar een bandje ging kijken ontdekte ik bij terugkomst dat mijn fiets er niet meer stond. Ontvreemd, gestolen, verplaatst, verdwijntruc, grapje? Ik was verbolgen en verbijsterd en begreep niet dat iemand mijn Locomotief mee zou willen nemen. Wat nu? Of de duvel ermee speelde: er stond op de plek van mijn fiets een ander barrel. Een oude lelijke groene omafiets. Niet op slot. Ik weet niet waarom, maar ik ben ervan uitgegaan dat iemand zijn fiets voor de mijne verwisseld had. Dus ik ben op dat gifgroene monster naar huis gepedaleerd, heb er mijn eerste fietsverfkunsten op botgevierd en kon er nog een paar maanden op rijden voor-ie uit elkaar viel. Dus ja, ik geef het toe, ik ben een fietsendief. Door de gelegenheid gemaakt.

Veel minder erg dan moedwillig sms’jes wissen uit je Nokia. Toch?

reacties@

hermandejager.nl