Tatoeaties
Er was een tijd dat ik oorbellen droeg. Eerst een knopje aan de ene kant. Toen een ringetje door beide oren. Die ringen werden groter en groter tot ik er in mijn jeugdige gekkigheid maar een dikke navelpiercing doorheen stak. Ondertussen was ik brildragend en de combinatie van oorbellen en een bril achtte ik niet heel cool, dus langzaam maar zeker verdwenen die oorringen uit mijn spiegelbeeld. Ook ben ik 15 jaar kappersmodel geweest. Ik heb allerlei lengtes, kleuren en modellen gehad. Toen ik vader werd, stopte ik als model en beroepsmuzikant. Die veranderingen qua oorbel, kapsel, kids en werk klopten. Allemaal.
Waarom moet ik hier nu ineens aan denken? Vanwege tatoeaties. Ik zie mensen met een of meerdere tatoeages die prima passen bij de persoon die hij/zij op dit moment is. En ik besef: dit is een van de weinige dingen die niet meeveranderen als je in een andere levensfase komt.
Nu heb je een sportbody, en die piercings en die trendy sleeve passen daar prachtig bij. Maar heb je al bedacht dat je lichaam ook verandert? Die piercings vallen vanzelf wel uit, maar op een dag loop je achter je rollator samen met de andere bejaarden je uitgelebberde huid te vergelijken. Misschien kan iemand je vertellen wat het plaatje of die tekst ooit voorgesteld heeft, want dat ben je zelf vergeten wellicht.
Lachen: opa’s en oma’s met Maori-, Rammstein- en tribal tattoos, ouderdomsvlekken én een aarsgewei boven de incontinente billen … gezellig op de tafel bij de dokter. En daar maken de nazaten van John de Mol dan een realityshow van. Ik verheug me er nu al op.
Wil je reageren op de column? Stuur een bericht naar: reacties@hermandejager.nl Wil je je reactie teruglezen in de krant? Zet onze redactie in de cc:
redactie.nhe@rodi.nl
