Herman vindt er wat van (8): ‘Grenzend aan normaal’
Waarom ik bloeddonor ben? a. Ik vind het een fijn idee dat je andere mensen kunt helpen met iets waar je zelf te veel van hebt (en ik ben geen miljonair). b. Het is een regelmatige check-up van mijn eigen gezondheid. Ergens is het net zo spannend als kijken naar een wedstrijd tussen Max Verstappen en Ronaldo. Bloedstollend. Wat zijn mijn scores deze week?
Er wordt van alles gemeten voordat je bloed gaat geven. Over mijn hemoglobinegehalte maak ik me nooit zorgen, omdat ik weet dat mijn bloed ijzersterk is; nu scoorde ik een mooie 9,6. BAM. Dan bloeddruk. Die is al jaren aan de hoge kant, mede door mijn liefde voor drop, dus daar ben ik altijd wel benieuwd naar. Bij deze donatie had ik een doorbraak: ik had een waarde ‘grenzend aan normaal’ en dat is voor iemand als ik een enorme prestatie. Ik kreeg visioenen van huldigingen, erepodia en overwinnaarskransen. Maar toen moest ik nog even op de weegschaal. Oeps. Weer 4 kilo erbij. Weg euforie.
Jaren geleden, toen ik begon als donor, lag ik op een roodleren relaxstoel met bloedmooi personeel. Het was er oprecht gezellig. Na mijn verhuizing moest ik aderlaten in een muf bejaardentehuis, wachtend op een gammel klapstoeltje tot een bloedchagrijnige bitch mij in een krap kamertje afwerkte. Daar was ik snel klaar mee. Jarenlang. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus anno 2022 vind ik mezelf terug in een fijne ruimte op een mooie locatie waar ik mij glimlachend het bloed onder de nagels vandaan laat zuigen. Want het is nog steeds nodig, lieve mensen.
Ik snap hem wel hoor, die Dracula.
Wil je reageren op de column? Stuur een bericht naar: reacties@hermandejager.nl Wil je jouw reactie teruglezen in de krant? Zet onze redactie in de cc: redactie.nhe@rodi.nl
