Herman vindt er wat van (16): Jagertje
Zo lang als ik mij kan herinneren bungelde er in de auto van mijn vader een grappig groen gekleed poppetje met een hoedje en een baard: het Jagertje. Een duidelijke verwijzing naar onze achternaam, maar vooral een herkenningspunt om de goede auto terug te vinden als die ergens in Noord-Holland geparkeerd stond. Onlangs kreeg ik dat Jagertje cadeau. En ik was in één keer dat kleine jongetje weer, dat vol verwondering kon staren naar dat groene menneke met zijn geweertje op de rug. Wat is er eigenlijk met dat kleine jongetje gebeurd? Het jongetje dat wist hoe het voelde om zonder zorgen naar de zee te rennen en te plonsen en te lachen tot het pijn deed? Om de dag tegemoet te treden zonder angsten, en elke kans die zich voordeed te omarmen?
Ik realiseerde me: ergens binnen in mij zit nog steeds een klein jongetje dat zich afvraagt hoe volwassen ik ben geworden. Hij heeft nog veel dingen die hij wil leren en zoveel mensen die hij nog wil ontmoeten. Hij heeft nog steeds eten dat-ie graag wil proeven en feestjes waar hij wil dansen. Hij heeft nog plaatsen die hij wil bezoeken en vraagt zich af waar hij nu naar zou willen staren. Herkenbaar?
Ergens in jou zit ook dat kleine mensje, wanhopig om meer te zien van dat wat we ‘leven’ noemen. Ene Donna Ashworth heeft hier mooie dingen over geschreven, die ik hier in mijn eigen woorden aan u mee wil geven. Namens dat kleine jagertje in mij, dichtte ik voor alle lezers: De zin van het leven / Is dat het geen zin heeft / Dat moet je eraan geven!
Wil je reageren op de column? Stuur een bericht naar: reacties@hermandejager.nl. Wil je je reactie teruglezen in de krant? Zet onze redactie in de cc: redactie.nhe@rodi.nl
