Interrail met het gezin: deel 2

Door Magda Rijs

Hellerit terug

Ik ga er geen doekjes om winden; de rit terug was een hel. Heen hadden we een slaapplek in de Nightjet geboekt en zaten we gezellig met een Indiase familie uit Duitsland in een coupé. We hebben die nacht kunnen liggen. Ik heb veel wakker gelegen, maar ik kon uitrusten. We kregen een ontbijtje! Voor dit genot moesten we vooraf reserveren én dus boven op het toch al niet goedkope Interrail-ticket bijbetalen. Dit is dus de logica van treinreizen. “Je hebt een vervoersbewijs, we hebben je vervoerd.” Of dit nu urenlang hangend in de gang is met meer onfortuinlijken, je bent vervoerd. “Oh, je had willen zitten? Tja…sorry.”

Dubbel de pineut

Terug konden we niet reserveren. Twee maanden van tevoren kon dit ook al niet, dus er klopt hier echt iets niet. Wat hier vooral niet aan klopt - want ik ga u niet verder lastigvallen met onze zelfverkozen ellende - is dat je dus dubbel de pineut bent, als je op deze manier wilt bijdragen aan een langere levensduur van onze geliefde planeet. Je vliegt voor onder de 200 euro heen en weer naar Venetië, maar wij met onze groene bedoelingen moeten met een drie keer zo dikke portemonnee aankomen. Hoe krom.

Europa: investeer!

Willen we met z’n allen duurzamer reizen, dan moet er geïnvesteerd worden in treinreizen. In Europa moet het flink gestimuleerd worden en dan pas kunnen we juichen. De Interrail-pas is hartstikke leuk. De bijbehorende app zou met een flinke financiële injectie ook worden wat het belooft: handig. Nu haperde ie te vaak en kregen we regelmatig vlekken in onze nek. “If you don’t go online in the next 48 hours your passes will not be valid.” Terwijl je gewoon online bént. Passen die verdwenen… vervolgens er weer dubbel in stonden. Niet relaxed! 

Midden in sprookje

Toch, toen we na een lange rit (zo’n veertien uur) in Venetië St. Lucia uitstapten, stonden we midden in het sprookje dat Venezia is. Bam! Canal Grande. Gondels, blauwe zee, prachtige couleur locale. Fantastisch! De vaporetto’s, het lido, ijsjes, pizza, bier, slenteren tot je niet meer kan. Mooi weer ook nog. We mijmerden erop los. Hoe gaaf zou het zijn als de grachtengordel van Amsterdam ook autovrij zou zijn. Hier zagen we bootjes de winkels bevoorraden, en dan verder per handige karretjes. Waarom niet?

We huurden een Fiat 500, een witte Topolino. Als je all the way duurzaam wilt gaan, zijn er ook elektrische varianten. Maar wij kennen Kroatië niet qua oplaadpunten, dus we deden het half. Hybride. Geweldige keuze! Zelfs met grote puber achterin.

Aanrader: duurzaam Kroatië

Kroatië is de echte aanrader van deze column. We verkenden Istrië, een klein schiereiland tegenover Italië. Niet veel groter dan Nederland. Kroatië heeft een lange historie van kamperen. Veel Kroaten hebben een ‘vekend’ (vakantiehuisje) aan de kust. Dit is nog uit de socialistische tijd van Tito. Deze zijn nu eigendom, maar men heeft niet de kust vernacheld zoals in Spanje. Het is nog authentiek en ongerept.

Zo ook de glamping waar we terechtkwamen, vlakbij Poreç. Midden in Istrië. Alles op een uurtje rijden. Valamar heet de keten van vijfsterrencampings, die vaak de naturistencampings van weleer hebben, overgenomen nu dat niet meer in trek is. Betaalbaar en berecomfortabel. Aan alles is gedacht. Duurzaamheid in het vaandel. Niet betuttelend. Gewoon. Dit doen we hier zo. We zagen de zon zakken in de zee. Met spectaculaire roze show. We gingen even nergens meer heen.

RESERVEERTIP!

Ga je voor Interrail, reserveer dan bij lange stukken een stoel of bedje. Dat kan aan de balie op een groot internationaal station, zoals Amsterdam CS.

Kijk voor meer informatie en interessante inspiratielessen over duurzaamheid op www.aardemeerwaarde.nl.