‘t Kraayenest

Sinds ik vorig jaar verhuisde heb ik dus ook een ander uitzicht.

Niet alleen zie ik de schepen van de Stena Line, waar ik totaal 21 jaar gewerkt heb. Zij vormen dus een stukje nostalgie voor me. Ook zie ik de vuurtoren en de Dorpskerk. De windmolens aan de overkant zie ik dagelijks draaien, makkelijk, je weet altijd uit welke hoek de wind waait. Ik vraag me trouwens af of we ooit zo’n lange periode noorderwind hebben gehad. Zo’n beetje de gehele maand mei staat hij al noord en volgens de voorspellingen blijft hij dat ook nog voorlopig in de maand juni. Opvallend.

Ook kijk ik nu uit op de parkeerplaats bij de Planciushof. Hier valt me op hoe druk het vaak is met geparkeerde auto’s. Tot in de wijde omgeving is er regelmatig geen plek meer te vinden. Bezoekers van het woongebouw moeten regelmatig een paar straten verder parkeren. De parkeerdruk in het dorp lijkt dus groot. Bepaalde meting zullen echter wel weer aangeven dat het wel meevalt met die parkeerdruk, maar dan zouden ze op de juiste tijden moeten meten.

Het meest in het oog springend wat ik zie is de Jozefschool. Letterlijk op enkele tientallen meters afstand. Mensen vragen me wel eens of ik niet gek wordt van die gillende kinderen. Maar ik vind het gewoon een teken van leven, al moet ik zeggen dat het af en toe wel lijkt of kinderen niet anders kunnen dan zo hard mogelijk gillen. Maar aan de andere kant is het prachtig als je ziet hoe ze aan het spelen zijn. De school heeft in de meivakantie het schoolplein veranderd. Alle speeltoestellen zijn vervangen door houten speeltoestellen en er is nu zelfs een omheind gedeelte met voetbalgoaltjes. Ongelooflijk hoeveel plezier de kinderen hebben van die toestellen. Ook buiten schooltijd wordt er veel gebruik van gemaakt.

Eerste Pinksterdag zat ik op gemak in het zonnetje op mijn balkon een bakkie te doen toen, ik neem aan, twee ouders met hun zoon even gingen voetballen. Tenminste de mannelijke helft van het stel. De vrouw nam foto’s van wat ik aanneem haar zoon is. Als ik het goed zag had hij het syndroom van Down. Als je zag hoeveel plezier die jongen een half uur lang had in het voetballen… Hij straalde helemaal, zeker als hij scoorde. Iedere keer was het alsof hij de winnende goal van een kampioenswedstrijd maakte. Prachtig om te zien. Het deed me echt wat. Dat zo iets simpels kinderen gelukkig kan maken, dat is toch mooi om te zien in de wereld van deze tijd. 

Ik nam nog een bak koffie en de glimlach die ik had bleef lang  nadat het drietal vertrokken was op mijn gezicht. En de warmte? Die kwam niet alleen van de zon.

De Uitkyk