De jongere van gisteren
Deze serie is een samenwerking tussen schrijver Kate Ligthart en fotograaf Tjibbe de Vries. Die de verhalen van een inmiddels grotendeels verdwenen generatie, geboren rond de tweede wereldoorlog, in woord en beeld hebben gebracht. Over het vinden van liefde in een tijd van wederopbouw, gescheiden scholen en ontbrekende hulpmiddelen als internet. Hun beleving van het huwelijk en hoe zij na de voltooiing daarvan zonder partner verder zijn gegaan.
Het is hem of het is hem niet.
Annie, 92 jaar, getrouwd met Piet in 1957, weduwe sinds 1987.
“Het was liefde op het eerste gezicht toen ik Piet zag langsfietsen op weg naar de kerk. Waarover ik thuis zei: “Dat vind ik nou een leuk mannetje.” Volgens mij is dat bij hem terechtgekomen. Want daarna vroeg hij mij bij het stijldansen en wilde ie met me meefietsen naar huis. Daarmee begon het vroeger altijd. Hij bleek mij dus ook leuk te vinden en het was aan. Simpeler kan niet.
Spelenderwijs
Volgens mijn vader moest het samenzijn spelenderwijs gaan. Daar moest je niet te veel bij nadenken. Dus kwam Piet af en toe bij ons thuis om te kijken of het klikte en ging ik naar hem. Toen ik hem eenmaal wat beter had leren kennen, vond ik hem nog leuker. Er heeft me nooit iets van hem tegengestaan. Dat was wel zo bij de jongen waarmee ik eerder verkering had. Hij had smerige oren en zonder dat het bij me was opgekomen er iets van te zeggen, maakte ik het uit. Ik vermoed dat ik zoiets in het geval van Piet niet op die manier zou hebben aangepakt, maar dat ik meer had kunnen hebben.
‘Dat vind ik nou een leuk mannetje’
Na vier jaar verkering zijn we getrouwd. Het was een dubbele bruiloft met mijn broer en zijn zus. We kregen vijf kinderen en een broer van Piet erbij. Zij hadden samen een tuinderij en hij geen vrouw. Dus kwam hij bij ons ‘om koppiestijd’. Vooral in onze beginjaren vond ik dat jammer omdat het leuker zou zijn geweest als we dan met z’n tweeën hadden kunnen zijn. Maar ja, het liep zo en ik heb gewoon dagelijks voor drie man koffiegezet.
Mijn ‘allessie’
Piet en ik deden alles samen en hebben veel gepraat. Hij nam mij serieus. In ons eerste jaar stimuleerde ik hem af te stappen van het zogenaamd veilig verbouwen op contractbasis. Van mijn vader had ik geleerd op jonge leeftijd risico te nemen en schulden te maken om bezittingen te kunnen vergaren voor later. In plaats van de geboden twaalf cent, vingen we uiteindelijk tachtig voor onze aardappelen en hadden meteen goed geboerd.
Piet was mijn ‘allessie’. Ik kan niks bedenken dat niet goed is geweest. Het enige dat hij verkeerd heeft gedaan, is dat hij jong is overleden. Zijn dood kwam als een klap. Ik heb best een tijd nodig gehad om mijn leven daarna weer op de rit te krijgen. Zijn plaats is nooit ingenomen. Ik heb wel een paar keer een date gehad, maar dan was er telkens iets dat niet voegde. Gek hè, dat je je bij de één overal aan kan storen, terwijl je op de ander op slag verliefd kan worden? Volgens mij is het hem of het is hem niet.”
Annie nu met Piet in een lijstje. - (Foto: Copyright Foto Tjibbe de Vries)
