De jongere van gisteren

Algemeen
Afbeelding
(Foto: Reproductie Tjibbe de Vries) )

Deze serie is een samenwerking tussen schrijver Kate Ligthart en fotograaf Tjibbe de Vries. Die de verhalen van een inmiddels grotendeels verdwenen generatie, geboren rond de tweede wereldoorlog, in woord en beeld hebben gebracht. Over het vinden van liefde in een tijd van wederopbouw, gescheiden scholen en ontbrekende hulpmiddelen als internet. Hun beleving van het huwelijk en hoe zij na de voltooiing daarvan zonder partner verder zijn gegaan.

Tiny, 85 jaar, getrouwd met Wim in 1961, weduwe sinds 1985.

“Het is tussen Wim en mij aangegaan tijdens de kermis in ‘t Veld. We kwamen allebei uit dit dorp en kenden elkaar zijdelings. Wat mij aansprak was dat hij er goed verzorgd uitzag, sociaal was en iets wilde bereiken in het leven. Zelf kwam ik uit een groot gezin met twaalf kinderen, waar het armoe troef was. Van mijn verschillende werkhuisjes, waarvoor ik moest wassen en strijken, heb ik een tijdlang mijn loon thuis moeten afstaan. 

Is dit het nou?

Op mijn drieëntwintigste zijn Wim en ik getrouwd nadat hij een huis voor ons had gebouwd, waarover mijn moeder zei dat het een rijk huis was. Met zijn broers had hij een bouwbedrijf, dat failliet was gegaan. Waarna hij zelfstandig verderging. Als mensenmens was hij betrokken bij zijn werknemers. Hij gaf anderen graag een zetje in de rug wanneer ze dit nodig hadden. Verder was hij bezeten van handbal en heeft veel voor die club gedaan. Vanwege zijn drukke bezigheden tot vaak ’s avonds laat, was ik meestal alleen met onze drie kinderen. Wanneer hij op zijn vrije zondag na etenstijd dronken uit de kantine kwam en de vuile clubkleding voor mij had meegebracht, dacht ik wel eens: is dit het nou? Waaruit de nodige poppenkast kon ontstaan. Maar ik leerde me erbij neer te leggen. Hij had ontspanning nodig en zou ermee door blijven gaan. Ik wilde geen wekelijkse herhaling van steeds dezelfde riedel. Ook waren dit de rollenpatronen van die tijd. Toen ik niet meer voor de kinderen hoefde thuis te blijven, ben ik maar gezellig met hem meegegaan. 

Bedreiging voor andere vrouwen

Op jonge leeftijd werd Wim ongeneselijk ziek. Tot het eind hield hij vast aan het idee dat er een middel zou zijn waardoor hij zou kunnen blijven leven. Veertien dagen na zijn vijftigste verjaardag overleed hij. Ik werd een schim van mezelf. Eten en slapen kon ik niet. Ik had zorg om onze kinderen, die hun vader kwijt waren. Plotseling moest ik me bezighouden met de zaak, waar ik niet in was meegegroeid. Ik kreeg hulp van iemand die van de situatie misbruik maakte en geld aan het bedrijf onttrok. Daarnaast ben ik veel mensen kwijtgeraakt die niet meer langskwamen. Voor vrouwen werd ik een bedreiging. Zij hielden me opeens in de gaten. De hele ervaring heeft me sterker en zelfstandiger gemaakt. Ik stap nu gerust ergens alleen op af en kan goed voor mezelf opkomen.

Levend houden

Ondertussen is het gezin van Wim en mij uitgegroeid tot een grote familie. Regelmatig hebben we het er met elkaar over hoe trots hij zou zijn geweest op zijn koppel en dat we het jammer vinden zo weinig tijd met hem te hebben gehad. Maar doordat we hem blijven opnoemen, houden we hem voor ons levend en wordt hij niet vergeten.”

Afbeelding