Eenmaal verliefd ging alles vanzelf
Deze serie is een samenwerking tussen schrijver Kate Ligthart en fotograaf Tjibbe de Vries. Die de verhalen van een inmiddels grotendeels verdwenen generatie, geboren rond de tweede wereldoorlog, in woord en beeld hebben gebracht. Over het vinden van liefde in een tijd van wederopbouw, gescheiden scholen en ontbrekende hulpmiddelen als internet. Het beleving van het huwelijk en hoe zij na de voltooiing daarvan zonder partner verder zijn gegaan.
Annie, 89 jaar, getrouwd met Piet in 1957, weduwe sinds 2012.
“Ik zag Piet met zijn donkere uiterlijk tijdens een dansavond in Langedijk. Hij kwam op me over als een buitenlands type. Toen ik hoorde dat hij uit Zijdewind kwam, dacht ik: ik wist niet dat ze daar zulke leuke jongens hadden. Een paar maanden later raakten we aan de praat tijdens een bal en bracht hij me na afloop naar huis. Na het afscheid keek ik nog even om en zag hem zwaaien. Dat vond ik zo ‘pittig’. Maar na drie maanden maakte ik het uit omdat ik me bij een zangavond enorm had gestoord aan zijn uitbundige gedrag. Hij praatte te veel, zwaaide te opzichtig en danste te uitzinnig. Naar aanleiding waarvan ik een brief van hem ontving, die eindigde met de zin: ‘Hier in Zijdewind zal je een jongen vinden, die op je wacht.’.
Ik wist niet dat ze zulke leuke jongens in Zijdewind hadden.
Ik kreeg daarna een nogal boerse vriend en Piet ging met mijn beste vriendin. Waardoor ik ontdekte hoe galant hij was en leuk ik hem vond en we weer bij elkaar kwamen. Ik was op dat moment nog niet meteen verliefd. Dat kwam tijdens een rit naar Luxemburg, toen ik hem achter het stuur van zijn touringcar zag zitten. Een paar weken later gaf hij mij een bestekcassette voor mijn verjaardag. Dat vond ik wel wat voorbarig, maar ik was verliefd en alles ging vanzelf. Binnen twee jaar kochten we de woning van zijn opa in Zijdewind en zijn we getrouwd.
Een stroef begin
Met een moderne Langedijker in Zijdewind en de familie van Piet verliep het in eerste instantie stroef. Ik vond het er niet leuk omdat er niets te doen en te kopen was. Men vond mij niet leuk want ik was te hip met mijn lage halslijn, nagellak en lippenstift. Piet bleef voor zijn werk soms veertien dagen van huis. Ik ging dan vaak lopend terug naar mijn ouders. Door mijn verstand te gebruiken heb ik op den duur mijn draai gevonden. Verder dan dit zijn wij in ons samenzijn niet voor grote uitdagingen komen te staan. We kregen vier lieve kinderen, waarmee we altijd leuke dingen hebben ondernomen. En toen Piet stopte met werken, vroeg hij me elke ochtend wat hij die dag voor me kon betekenen.
Geen beschuitje meer
Na een goed leven met elkaar, kreeg Piet een naar ziekbed met veel onderzoeken waar niets uitkwam. Volgens hem was dat vreemd omdat helemaal vanuit de ruimte met een satelliet wel te zien was wat de Amerikaanse president op zijn boterham had. Na zijn overlijden lukte het mij ook weer om in mijn eentje te genieten. Voor een andere man stond ik niet open. Ik was Piet gewend geweest, die altijd jong en fit is gebleven en tot het einde aan toe zonder hulpmiddelen kon zien en horen. Bij de meeste mannen van onze leeftijd denk ik: nee hoor, laat mij maar, daar hoef ik geen beschuitje meer mee te eten.”
Eenmaal verliefd ging alles vanzelf
Annie, 89 jaar, getrouwd met Piet in 1957, weduwe sinds 2012.
“Ik zag Piet met zijn donkere uiterlijk tijdens een dansavond in Langedijk. Hij kwam op me over als een buitenlands type. Toen ik hoorde dat hij uit Zijdewind kwam, dacht ik: ik wist niet dat ze daar zulke leuke jongens hadden. Een paar maanden later raakten we aan de praat tijdens een bal en bracht hij me na afloop naar huis. Na het afscheid keek ik nog even om en zag hem zwaaien. Dat vond ik zo ‘pittig’. Maar na drie maanden maakte ik het uit omdat ik me bij een zangavond enorm had gestoord aan zijn uitbundige gedrag. Hij praatte te veel, zwaaide te opzichtig en danste te uitzinnig. Naar aanleiding waarvan ik een brief van hem ontving, die eindigde met de zin: ‘Hier in Zijdewind zal je een jongen vinden, die op je wacht.’.
Ik kreeg daarna een nogal boerse vriend en Piet ging met mijn beste vriendin. Waardoor ik ontdekte hoe galant hij was en leuk ik hem vond en we weer bij elkaar kwamen. Ik was op dat moment nog niet meteen verliefd. Dat kwam tijdens een rit naar Luxemburg, toen ik hem achter het stuur van zijn touringcar zag zitten. Een paar weken later gaf hij mij een bestekcassette voor mijn verjaardag. Dat vond ik wel wat voorbarig, maar ik was verliefd en alles ging vanzelf. Binnen twee jaar kochten we de woning van zijn opa in Zijdewind en zijn we getrouwd.
Een stroef begin
Met een moderne Langedijker in Zijdewind en de familie van Piet verliep het in eerste instantie stroef. Ik vond het er niet leuk omdat er niets te doen en te kopen was. Men vond mij niet leuk want ik was te hip met mijn lage halslijn, nagellak en lippenstift. Piet bleef voor zijn werk soms veertien dagen van huis. Ik ging dan vaak lopend terug naar mijn ouders. Door mijn verstand te gebruiken heb ik op den duur mijn draai gevonden. Verder dan dit zijn wij in ons samenzijn niet voor grote uitdagingen komen te staan. We kregen vier lieve kinderen, waarmee we altijd leuke dingen hebben ondernomen. En toen Piet stopte met werken, vroeg hij me elke ochtend wat hij die dag voor me kon betekenen.
Geen beschuitje meer
Na een goed leven met elkaar, kreeg Piet een naar ziekbed met veel onderzoeken waar niets uitkwam. Volgens hem was dat vreemd omdat helemaal vanuit de ruimte met een satelliet wel te zien was wat de Amerikaanse president op zijn boterham had. Na zijn overlijden lukte het mij ook weer om in mijn eentje te genieten. Voor een andere man stond ik niet open. Ik was Piet gewend geweest, die altijd jong en fit is gebleven en tot het einde aan toe zonder hulpmiddelen kon zien en horen. Bij de meeste mannen van onze leeftijd denk ik: nee hoor, laat mij maar, daar hoef ik geen beschuitje meer mee te eten.”
(Foto: Copyright: Foto Tjibbe de Vries)
