Hij gaf richting en ik volgde
Deze serie is een samenwerking tussen schrijver Kate Ligthart en fotograaf Tjibbe de Vries. Die de verhalen van een inmiddels grotendeels verdwenen generatie, geboren rond de tweede wereldoorlog, in woord en beeld hebben gebracht. Over het vinden van liefde in een tijd van wederopbouw, gescheiden scholen en ontbrekende hulpmiddelen als internet. Hun beleving van het huwelijk en hoe zij na de voltooiing daarvan zonder partner verder zijn gegaan.
Marian, 78 jaar, getrouwd met Joop in 1966, weduwe sinds 2011.
“Op mijn negentiende kreeg ik verkering met Joop, die bevriend was met mijn broer. Bij een bal vroeg hij mij om te dansen en zo zijn we aan elkaar gekomen. Het is even uit geweest omdat ik vaker met mijn vriendinnen wilde zijn. Totdat Joop weer achter mij aankwam en er werk van maakte. Daarna verlangde ik er ook naar om met hem te zijn.
De langste stropdas
Joop had een identieke tweelingbroer. Omdat ik in het begin geen verschil kon zien, vroeg ik hem zijn stropdas wat langer te laten. Hiermee wilde ik voorkomen dat ik aan het eind van de avond met de verkeerde mee zou gaan. Want Arie had het vroeger ook bij mij geprobeerd. Maar het was Joop die ik wilde. Niet alleen omdat ik zijn gezicht mooier vond, maar ook omdat hij het voortouw nam. Hij was degene die bepaalde.
De kerktoren
Zo is het ons hele trouwen dan ook gegaan. Joop gaf richting aan en ik volgde. Ik ben van Waarland naar ’t Veld gegaan, waar Joop vandaan kwam en niet weg wilde. Hij moest elk moment van zijn leven de kerktoren kunnen zien. Dit maakte het moeilijk om samen, en met onze drie kinderen, iets te ondernemen. Omdat ik de goedzak was en in zijn behoeften meeging, hadden we niet veel strijd. Ik heb veel moeten laten gaan om ruzies te voorkomen. Als ik vond dat hij iets fout deed, werd ik wel eens ‘poestig. Maar omdat ik wist dat hij niet kon toegeven, liet ik het maar weer voor wat het was. Ik kon nooit lang boos blijven want ik was gek op hem. Van anderen hoorde ik dat hij dit ook op mij was. Arie is alleen gebleven en in ons gezinsleven meegenomen. Joop en hij hadden met elkaar een tuindersbedrijf en deden alles samen en op gezette tijden. Daaraan zat ik vast omdat ik ze van hun natje en droogje voorzag. Tien uur ’s avonds ging Arie naar huis en Joop naar bed. Zelfs onderweg naar een verjaardagsfeest zaten we met z’n drieën in de auto. Ik heb het wel eens lastig gevonden dat we bijna nooit met z’n tweeën waren. Maar daaraan was ik op den duur gewend. Ik wist dat ze niet zonder elkaar konden en dat Joop het niet geaccepteerd zou hebben als ik er tegenin was gegaan.
Vrij en ongebonden
Voor Joop op zijn zeventigste overleed, wilde hij op zijn ziekbed ook nog alles voor me regelen voor de periode erna. Ik moest in ons huis blijven wonen en gewoon doorgaan. Dit heb ik gedaan. Ik mis hem wel en vooral wanneer er een klusje gedaan moet worden. Maar ik heb inmiddels mijn eigen ritme gevonden. Na een huwelijk van vijfenveertig jaar met twee mannen, voel ik me nu vrij en ongebonden en heb er totaal geen moeite mee alleen te zijn en zelf te bepalen.”
(Copyright: Foto Tjibbe de Vries)
