Geborduurd jasje About a Jacket in Hoorn staat symbool voor vrede in Oekraïne

Algemeen
De Oekraïense Milena draagt met trots het jasje dat geborduurd is door de vluchtelingvrouwen van About a Jacket. Links Tineke van Lente, bij wie Milena en haar moeder inwonen.
De Oekraïense Milena draagt met trots het jasje dat geborduurd is door de vluchtelingvrouwen van About a Jacket. Links Tineke van Lente, bij wie Milena en haar moeder inwonen. Foto: Jan Siebring Fotografie

HOORN - Moeten vluchten voor oorlog en geweld is onvoorstelbaar. Toch overkomt het momenteel heel veel Oekraïners. Noodgedwongen hebben zij huis en haard moeten verlaten. De 22-jarige Milena bijvoorbeeld. Zij vluchtte eind maart vanuit de Oekraïense stad Marioepol en kwam uiteindelijk 7 april in Nederland terecht waar zij en haar moeder Galina in Hoorn werden opgenomen in het gezin van Tineke en William van Lente.

Ze heeft veel ellende meegemaakt, maar is niet terneergeslagen

Tijdens de Vredesweek, dit jaar van 17 tot en met 25 september, wordt in het hele land aandacht gevraagd voor de vrede. Met deze Vredesweek laat organisator PAX zien dat ondanks alle berichten over oorlogen en vluchtelingen er ook heel veel mensen zijn die verlangen naar vrede en verbinding en zich daar dagelijks voor inzetten. Borduuratelier About a Jacket in Hoorn draagt daar graag een steentje aan bij. Elk jaar borduren de vluchtelingvrouwen vlak voor de Vredesweek samen een jasje, met steeds een ander land als thema. “De keuze voor Oekraïne was dit jaar vanzelfsprekend”, vertelt Marilou Evelo, oprichter van About a Jacket. “Het jasje vertelt een verhaal door middel van bijvoorbeeld de vredesduif - als symbool van de vrede - op de achterkant en het gouden hart aan de voorkant. Dat hart kan geraakt worden tijdens oorlog, maar het staat uiteraard ook voor de liefde. Alles is geborduurd in Oekraïense motieven en de kleuren van de vlag zijn erin verwerkt. Hiermee laten wij zien dat we voor de vrede staan en in het bijzonder voor vrede in Oekraïne.” Leuk om te weten: het geborduurde jasje is tot en met aankomende zondag te zien in de etalage van Sissy Boy, Gouw 1 in Hoorn. Neem een kijkje! Dit project van About a Jacket is mogelijk gemaakt dankzij een donatie van het Oranjefonds en is tot stand gekomen in samenwerking met Sissy Boy (het ‘kale’ jasje, dus zonder de borduursels, komt hier vandaan).

Vertrouwen

Wekenlang bivakkeerden Milena en haar moeder tussen honderden andere mensen in de kelders van flatgebouwen, zonder water, verwarming, elektriciteit en te weinig eten. Het was echt overleven, zo zegt zij zelf. Wat Milena op haar leeftijd al allemaal mee heeft moeten maken, is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Raketaanvallen waarbij mensen zwaargewond raakten of omkwamen; ze heeft het van heel dichtbij gezien. Vluchten was voor Milena en haar moeder de enige optie. Maar ook daarmee namen ze een groot risico; voordat ze Polen konden bereiken, moesten ze een gevaarlijke reis afleggen. Nu zitten ze allebei veilig in Nederland. Met open armen zijn ze ontvangen door Tineke en William in Hoorn, die zich hadden aangemeld als gastgezin. Tineke: “Ik weet het nog goed: 7 april kwam een bus met Oekraïners aan in Hoorn en wij hebben toen snel de logeerkamer in orde gemaakt. Nu hebben moeder en dochter ieder een eigen kamer. Ik hoop dat ze zich thuis voelen bij ons. Wij willen graag dat zij ons huis een beetje als van henzelf gaan zien. Dat maakt de kans dat het goed kan gaan het grootst, denken wij. Natuurlijk is het geen ideale situatie, maar in ons huis kúnnen vier mensen wonen. Communiceren doen we met elkaar in het Engels en vaak gebruiken we ook Google Translate. Dat gaat best aardig. Milena gaat haar eigen gang, ze is veel op kamer en gaat er in het weekend vaak op uit met wat vrienden die ze hier inmiddels gemaakt heeft. Voor mijn gevoel voelt ze zich wel vertrouwd met ons. Haar moeder komt daarentegen weinig de deur uit, is dus veel thuis. Wel voor boodschappen voor zichzelf en voor maaltijden die ze kookt. Laatst heeft ze bijvoorbeeld heerlijke borsjtsj gemaakt, een soep uit de Oekraïense keuken. Ik merk wel dat Galina zich veel zorgen maakt over haar toekomst. Milena is natuurlijk nog jong en die heeft nog wel vertrouwen in de toekomst. Die gaat ze met open ogen tegemoet, zoals ze zelf zegt. Ik vind moeder en dochter allebei heel sterk. Ze hebben van alles meegemaakt, maar zijn niet terneergeslagen. Af en toe uiten ze hun ongenoegen, maar ik vind dat ze zich goed staande houden.”

Hoop 

Milena heeft haar draai in Nederland dus al een beetje kunnen vinden en werkt, net als haar moeder, bij Plukon in Blokker. “In Kiev studeerde ik voor webdesigner”, vertelt ze. “Ik wilde me daarin graag verder specialiseren, maar door de oorlog is het daar helaas niet van gekomen.” Hoe lang Milena en haar moeder nog in Nederland blijven, is nog heel onzeker. Toch houdt Milena hoop. “Niemand weet wanneer de oorlog stopt, maar ik prijs mezelf gelukkig dat ik het allemaal overleefd heb. Daar put ik hoop en kracht uit. Mijn moeder wil sowieso graag terug naar Oekraïne. Zelf twijfel ik nog. Inmiddels heb ik hier een relatie, maar aan de andere kant wil ik graag verder gaan met mijn opleiding in Kiev.” Tineke vult aan: “Ze zijn inmiddels nu bijna een half jaar bij ons en hoewel het goed gaat, moet dit natuurlijk niet jaren zo doorgaan. De gemeente kan helaas heel weinig doen, de opvanglocaties die er zijn zitten helemaal vol. En hoe goed Milena en Galina het ook bij ons hebben, ik gun ze het liefst een eigen plekje.”