Anna en Tommy stellen huis en hart open voor Oekraïnse vluchtelingen
Het stel is dolgelukkig met hun huis aan de Rietschoot en hun beide kindjes. Zij konden de nietsontziende wreedheden van de Russen niet langer aanzien en stelden hun hart en huis open. Anna en haar man verhuisden naar de zolderkamer, waar het gezin nu met hun twee kinderen slaapt, zodat er op de eerste verdieping drie kamers beschikbaar kwamen voor de opvang van drie Oekraïense vrouwen met samen vier kinderen. Anna kon de weerzinwekkende oorlogsbeelden na één dag al niet meer aanzien. “Al die angstige mensen, al die kinderen in de schuilkelders, het verdriet… zoveel mensen die omgekomen zijn en het houdt maar niet op.”
OOSTZAAN - De beelden uit het verscheurde Oekraïne zullen niemand onberoerd laten: de kort en klein geschoten steden, het gehavende land en het hartverscheurende leed en de ontreddering van de bewoners. Zoveel onrecht, zoveel angst en zoveel pijn… we kunnen ons er nauwelijks een voorstelling van maken. Oorlog is oorlog, daar gebeuren verschrikkelijke dingen, maar wat hier gebeurt tart elk voorstellingsvermogen. Een gevoel van machteloosheid overvalt velen van ons en de drang om iets te doen is groot. Zo ook voor Anna Nizynska en Tommy, een Pools echtpaar dat in Oostzaan woont.
door Barbara van Wijk
Eén blok
Wel is Anna blij dat te midden van al deze ellende er ook iets moois opkomt. Heel Europa verenigt zich op dit punt als één blok. Even vergeten de landen hun eigenbelang en even staan de Westerse volkeren vierkant achter de dappere David die tegen de reus Goliath vecht. Hartverwarmend is de saamhorigheid die ineens als vanzelfsprekend alom voelbaar is, ook in Nederland. De roep om hulp is groot, de nood is nog groter, en de vluchtelingenstroom lijkt eindeloos groot.
Geld doneren niet genoeg
Maar geld doneren, hoe belangrijk en noodzakelijk ook, is niet genoeg. De mensen hebben opvang nodig, hét grote probleem: waar kunnen we de getergde vluchtelingen een waardig onderkomen bieden? Met man en macht wordt er gewerkt om die uitdaging aan te gaan. Voorlopig in hotels, sportzalen en in grote provisorisch ingerichte ruimtes, maar dat is noodopvang. Tijdelijk.
Sta-caravan
Opvallend is hoeveel mensen vluchtelingen in hun eigen huis opnemen. Zij hebben één of twee kamers over, of een niet gebruikte opslagruimte, een sta-caravan, vul zelf maar in, deze mensen bieden die ruimtes aan voor de ontheemde en desolate medemens.
Anna geeft toe dat zij en haar man wat impulsief hiertoe besloten, maar ze heeft geen seconde spijt. “Het loopt op rolletjes, we zijn net één grote familie, de kinderen spelen met elkaar, iedereen doet iets in de huishouding, eigenlijk kan ik niet één probleem noemen en we zitten toch al twee weken op elkaars lip. Het is alleen maar gezellig en ik kan het iedereen aanraden.”
Opvallend rustig
Hoewel er maar liefst elf mensen onderdak vinden aan de Rietschoot, is het er opvallend rustig. De kleine kinderen spelen met speeltjes op de grond, de iets grotere kinderen zitten te schrijven aan tafel. Boven klinkt het geluid van de stofzuiger, er is iemand de afwas aan het doen, zo heeft iedereen haar taak. Anna: “Een kwestie van structuur. De eerste week was het even zoeken naar een modus, maar nu hebben we een regelmaat gevonden en alles heeft een vaste plaats, zodat het hier ook netjes is en geordend blijft.”
Toen Tommy twee weken geleden spontaan helemaal op eigen houtje met een bus vol gekochte spulletjes richting Polen reed, had Anna het wel even moeilijk, maar toen Tommy veilig terug was met de drie dames en hun kinderen, was alle twijfel als bij donderslag verdwenen. En nu? “Zijn wij onze privacy kwijt? Welnee, we zijn zo eigen met elkaar, een privacyprobleem voelen we niet.” Ook de taal is geen probleem, een paar dames spreken vloeiend Engels en zij vertalen voor de anderen.
Hartverwarmende reacties
Wat Anna wel voelt is de enorme hartverwarmende reacties en hulp van eigenlijk iedereen om hen heen. Anna vertelt openhartig dat ze haar gêne om hulp te vragen volkomen heeft afgelegd. “Als ik iets nodig heb, of iets wil regelen, of gedaan wil krijgen, durf ik nu hulp te vragen. Dat durfde ik eerst niet, dat heb ik dus geleerd van deze situatie. Kijk, we hebben bijvoorbeeld nog behoefte aan damesfietsen, en kinderfietsen.”
Nu komt de hulp van alle kanten: van boodschappen doen tot spullen verzamelen. Uitermate blij is Anna met de aanpak van het Medisch Centrum de Kolk, bij de behandeling van het zieke jongetje in de groep. “Die dokters en assistentes, wat een fantastische mensen zijn dat!”
Beduusd
Anna is beduusd, van de bijval die hun ten deel valt. “Eigenlijk leeft iedereen mee, de gemeente heeft het druk, maar ik hoop dat we daar ook gauw mee aan tafel kunnen zitten, want we proberen nu overal geld te vergaren: bij vrienden, bij vrienden van vrienden, Tommy durft zelfs de klanten van zijn bedrijf Tommysservice TS om een bijdrage te vragen, en tot nu toe lukte het wel, maar alle spaarpotjes kunnen leeg raken ook deze van Anna en Tommy. (De volgende dag belde Anna met het bericht dat de overheid besloten heeft vluchtgezinnen bij particuliere opvang een leefvergoeding te geven van € 135 euro per week. BvW.)
Oproep
Anna wil graag een oproep doen aan iedereen die het horen en lezen wil: “Lieve mensen, wilt u alstublieft goed nadenken of u niet ergens een plekje voor deze mensen hebt of weet? Natuurlijk weet ik dat de woningnood heel hoog is, maar ook zij moeten ergens terecht kunnen.”
Wie hierover nadenkt en vragen heeft kan Anna mailen (anczi2409@hotmail.com). En dan heeft Anna nog een tip. “Alle mensen die hier vanuit verre landen neerstrijken hebben behoefte aan een vriendelijke bejegening. Laten we elkaar vriendelijk groeten, contact maken, een praatje. Velen voelen zich zo verloren. Een beetje medemenselijkheid kan zoveel verschil maken. Dat kost niets en doet heel veel!”
