‘In Syrië kun je je droom niet waarmaken’

Door Chrit Wilshaus

Verspreidt door de ruimte op de Lady Anne, die als huiskamer fungeert, zitten of liggen her en der mensen, sommigen duidelijk in Morpheus armen. Als uw verslaggever aanschuift, zitten Ammar en Zaher er al. Maar ook Peter den Boer, die de activiteiten op het schip coördineert, maar vooral de vraagbaak is voor van alles en nog wat voor de tijdelijke bewoners van het schip. Rawaa, die zelf ruim tien jaar geleden uit Syrië vluchtte, zal als tolk fungeren. Want in je moedertaal druk je jezelf toch het beste uit. Vooral als je vertelt over zaken die je misschien wel zou willen maar niet kunt vergeten.

Moeilijk

Zaher (29) besluit in 2011 Syrië te verlaten en naar Libanon te gaan. Op dat moment woont hij in Idlib, waar het erg onrustig is. Maar ook in Libanon ondervindt Zaher de nodige problemen. Zo is aan het werk blijven en dus in zijn levensonderhoud voorzien niet gemakkelijk. Bovendien heeft hij een zieke moeder maar laat de medische zorg te wensen over. Daarnaast is het volgens hem voor Syrische kinderen, hij heeft een zoon, moeilijk om in Libanon naar school te gaan. Dat alles doet Zaher uiteindelijk besluiten richting Europa te vertrekken. Hij vertelt geld te hebben betaald, volgens eigen zeggen niet veel. Zijn moeder en zoon moet hij achterlaten in Libanon. Op 9 december 2021 komt hij in Nederland aan. 19 januari dit jaar hoort hij dat hij samen met andere vluchtelingen tijdelijk naar Maassluis gaat. Als het aan hem ligt, komen zijn moeder en zijn zoon ook nog naar Nederland. Of hij nog in contact met ze staat? “Zeker iedere dag!” Wat zijn toekomst betreft, hoopt Zaher hier werk te vinden en “een goed leven te krijgen.” Maar het allerbelangrijkste voor hem is veiligheid. En de tolk voegt daar, uit eigen ervaring, aan toe: “Voor deze mensen is er geen andere oplossing dan te vluchten.”

Vrienden maken

Ammar, die trouwens al aardig wat Nederlands begrijpt sinds de korte tijd dat hij hier is, besluit een paar maanden geleden om Syrië te verlaten, waar hij een vierjarige muziekopleiding aan de universiteit heeft gevolgd. Muziek betekent veel, zo niet alles voor hem. “Maar in Syrië kun je je droom niet waarmaken.” Het besluit om zijn vaderland te verlaten, neemt hij in overleg met zijn ouders. Of dat geen moeilijk besluit was? “De reden om te vluchten was omdat hij dacht dan juist iets voor zijn ouders te kunnen doen”, vat de vertaler samen wat Ammar vertelt, die hier ook graag vrienden zou willen maken. Van Nederland weet hij (historisch) niet zoveel als hij deze kant opkomt. Wel hoort hij dat het “een menselijk land” is. Nieuwe vrienden maken wil hij hier zeker. Maar ook naar Codarts Hogeschool voor de kunsten in Rotterdam. Want iets-in-de-muziek is en blijft zijn droom die hij graag ziet uitkomen. Zoals dirigent worden. Behalve onder andere zijn ouders, moet hij ook zijn kat in Syrië achterlaten. Voor een kattenliefhebber als Ammar is dat niet niks. Het blijkt een gevoelige snaar bij hem te zijn. 

Nederlands leren
Zaher vertelt desgevraagd zijn dag (aan boord van de Lady Anne) redelijk door te komen. Soms zegt hij “niks om handen te hebben.” Maar verder doet hij mee aan allerlei (door Peter den Boer) georganiseerde activiteiten. Zoals voetballen. Of hij gaat naar de bibliotheek aan boord van het schip. Ammar vertelt iedere ochtend om zeven uur op te staan en voor zichzelf een soort dagindeling te hebben bedacht. Zoals Nederlands leren. Bijvoorbeeld in de bibliotheek met zijn taalcoach, maar ook door op zijn smartphone naar YouTubefilmpjes te kijken en naar Nederlandse radio te luisteren. “Ik ben begonnen met het leren van de grammatica.” Daarnaast luistert hij veel naar muziek of speelt hij op zijn Oed. Ook is hij een keer naar een kerk geweest en wandelt hij soms samen met iemand.

Echt welkom

Hoe is het Zaher en Ammar, die, voor de goede orde, elkaar dus niet kenden in Syrië, totnogtoe bevallen in Maassluis op het schip? Het is toch een beetje kamperen? “Dit is de enige oplossing voor ons”, reageert Zaher, die verder aangeeft er vrede mee te hebben. “Maar ik voel mij goed hier, iedereen is aardig.” Ook Ammar heeft het wel naar zijn zin in Maassluis. Dat heeft er ook mee te maken dat de vluchtelingen hebben ervaren echt welkom te zijn (in hun tijdelijke onderkomen) in Maassluis. Of Zaher en Ammar tot slot van ons gesprek nog iets kwijt willen. Dat willen ze wel. Ze willen Peter den Boer graag bedanken omdat hij zoveel voor ze regelt en doet en hij altijd voor ze klaarstaat. Volgens hem wordt er trouwens zeker ook gelachen aan boord. “Laatst hadden we een bingomiddag. Dat was echt superleuk.”