De kop klinkt als een sprookje, maar dat is het niet. Het schuurtje bij de Brakepoldermolen is helemaal verruïneerd. Het dak is na de storm Eunice flink beschadigd.

Eigenaar Louisa Heddes zegt: “Als het aan mij ligt, mag het in elkaar storten”. En dat zegt de Medemblikker niet zonder reden. Het verhaal begint in 1984 met haar vader, die eigenaar was van de schuur aan de Brakeweg. “Hij wilde graag op het stuk grond wonen. Dat is hem bij leven niet gelukt, tien jaar geleden is hij overleden. Ik ben erfgenaam van het stuk grond en ik heb het stokje van hem overgenomen: de grond waar de schuur op staat omzetten in een woonbestemming. Ik kreeg na het indienen van mijn eerste principeverzoek van de gemeente een ‘Nee’ te horen. Bij het tweede principeverzoek kreeg ik eveneens een ‘Nee’ te horen. Na de fusie kwam er een nieuwe gemeenteraad en ik dacht: ik probeer het nog een keer. Weer een principeverzoek ingediend. Tegelijkertijd de gemeente gevraagd om mee te denken, zeker na het bekend worden van de nieuwe woonwijk Molenblick. De gemeente dacht mee, maar kwam met voorstellen waarvoor de locatie ongeschikt was. Bij dit laatste principeverzoek werd het niet direct een ‘Nee’ maar ook nog zeker geen ‘Ja’. De schuur is samen met de Brakepoldermolen een cultureel historisch ensemble en ik vind dat dat behouden moet blijven. Daardoor is het eveneens nodig dat de provincie er een stem in heeft en dat de gemeente niet alleen kan beslissen. Conclusie is: het is ontzettend moeilijk om een vergunning te krijgen om te bouwen. Via de provincie of gemeente is de mogelijkheid om het cultuur historische plaatje in stand te houden tot nu toe elke keer afgewezen. Ik kan er op deze manier geen geld in blijven stoppen, dus van mij mag het schuurtje in elkaar storten.”