Els Kooter is verpleegkundige in opleiding in het Dijklander Ziekenhuis

Algemeen
De opleiding en het werk zijn Els op het lijf geschreven. "Ik ben blij dat ik die kans gegrepen heb."
De opleiding en het werk zijn Els op het lijf geschreven. "Ik ben blij dat ik die kans gegrepen heb." (Foto: Jan Siebring Fotografie)

Het is 31 januari de Dag van het Werkplezier in de Zorg. Een dag waarop het werkplezier van zorgprofessionals in de spotlights gezet mag worden! Als iemand plezier heeft in haar werk, dan is het de 46-jarige Els Kooter uit Wognum wel. Zij volgt nu bijna twee jaar de BBL-opleiding verpleegkundige in het Dijklander Ziekenhuis in Hoorn. Ze werkt drie dagen per week en gaat daarnaast één dag naar school op het Horizon College. “Ik heb altijd wel geweten dat ik iets voor mensen wil betekenen. Daarom zijn deze opleiding én het werk op mijn lijf geschreven. Ik ben blij dat ik deze kans gepakt heb.”

Tot twee jaar geleden werkte Els met veel plezier bij BuroFlo (nu team Pinz!), onderdeel van WilgaerdenLeekerweideGroep. Daar was ze medeverantwoordelijk voor het bedenken en opzetten van nieuwe zorgproducten voor ‘kwetsbare’ mensen. “Een hartstikke leuke baan”, benadrukt Els. “Het was dus zeker niet zo dat ik ontevreden was met mijn werk. Maar in 2019 las ik een advertentie waarin het Dijklander op zoek was naar zij-instromers die de BBL-opleiding wilden volgen. Dat leek me superleuk. Alleen kwam het voor mij toen niet helemaal op het goede moment. Twee jaar later zag ik wéér een oproep en toen wist ik: ik leef maar één keer, dus als ik het nú niet doe, dan krijg ik spijt. En dus ging ik solliciteren. Best eng hoor, want dat was al zó lang geleden. Ik moest verschillende tests en een assessment doen en steeds kwam ik een stap verder. Toen ik uiteindelijk was aangenomen, was ik natuurlijk heel blij. Dat was overigens midden in de coronatijd. Maar ondanks alle negatieve verhalen rondom de zorg, wilde ik tóch door. Ik ben gewoon in het diepe gesprongen en dacht: kom maar op.”

Goede begeleiding

De eerste vier maanden bestonden alleen uit theorie. Daarna ging Els daadwerkelijk aan de slag in het Dijklander in Purmerend. “Dat was op de afdeling neurologie. Een spannende tijd voor mij, want toen begon het eigenlijk écht. De basiszorg die je aan een patiënt geeft, moest ik onder de knie krijgen. Dus: patiënten wassen, een infuus aanleggen; dat soort dingen. Er was zoveel te leren! En dat kost natuurlijk energie. Gelukkig ben ik vanuit het Dijklander altijd ontzettend goed begeleid. Wanneer ik bijvoorbeeld ergens onzeker over was, werd ik door mijn begeleider gerustgesteld. Heel fijn, dat geeft vertrouwen.” Na acht maanden ging Els op een andere afdeling verder: chirurgie in het Dijklander in Hoorn. “Dat was heel anders. Sowieso is in het ziekenhuis in Hoorn veel groter, dus ik moest in het begin echt mijn weg vinden. Daarnaast heb je op de afdeling chirurgie met meer disciplines en artsen te maken dan bij neurologie. Maar juist omdat het zo anders is, heb ik weer veel nieuwe dingen geleerd.”

Nooit uitgeleerd

Vanaf aankomende dinsdag gaat Els weer op een andere afdeling aan de slag: interne geneeskunde / maag darm lever / nefrologie. “Ook daar heb ik weer heel veel zin in. In dit vak ben je nooit uitgeleerd, dat heb ik nu wel in de gaten. Gelukkig biedt het Dijklander heel veel mogelijkheden om je verder te ontwikkelen. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het er aan toegaat op de verschillende afdelingen. Hierna mag ik nog één afdeling zelf kiezen. Ook die periode duurt weer acht maanden en dan ben ik klaar. Dan mag ik mezelf echt verpleegkundige noemen, daar kijk ik naar uit”, lacht ze. “Mijn broer is internist en mijn zus is ook verpleegkundige, dus het zit tóch wel in de familie denk ik. Ik ben een echte doener, dit beroep past bij mij. En natuurlijk is het af en toe best zwaar. Iedereen werkt hier keihard en heeft ontzettend veel verantwoordelijkheid. Er zijn pieken en dalen. Maar dat wist ik van tevoren. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Hier ligt mijn passie en dit werk geeft mij voldoening. Zeker wanneer een patiënt weer naar huis mag en mij en mijn collega’s bedankt voor de mooie en warme tijd hier in het ziekenhuis, dan weet ik: hier doe ik het voor. Als de patiënt tevreden is, dan ben ik dat ook. En ook niet onbelangrijk: de sfeer is hier heel fijn en de band tussen de collega’s is prima. Al met al voegt dit werk echt wat toe aan mijn leven. Ja, zo kan ik dat wel zeggen. Mooi hè?”

Interesse?

Is je interesse gewekt en wil je meer weten over de opleidingsmogelijkheden bij het Dijklander Ziekenhuis? Kijk voor informatie en vacatures op www.werkenbijdijklander.nl