Actie voor Scotel-team: ‘Al zouden we maar één stel ouders verdriet kunnen besparen’

Door Marcel van Stigt  

Een kind verliezen is het ergste dat je als ouder kunt overkomen. Al is er volgens Dirk Schot zelfs nog een overtreffende trap: een kind dat spoorloos verdwijnt. “Wij hebben tenminste nog afscheid kunnen nemen.”

Er is veel leed aan voorafgegaan. Remon Schot genoot van het uitgaansleven, feestte volgens Carla standaard van vrijdag tot en met zondag. Tot zover niets aan de hand. Maar eenmaal ‘s nachts in bed hoorde Carla haar zoon kuchen en hoesten. 

‘Jas aan’

Daarmee werd alle ellende ingeleid. “Ik zei tegen hem: ‘Doe dan je jas aan als je gaat stappen’. Ook toen hij met Dirk in 2008 naar het EK Voetbal in Oostenrijk ging en in een tentje sliep hoestte hij. Had Remon misschien een longontsteking? Hij heeft foto’s laten maken en daarna belde de longarts. Hij had iets gezien dat hij verder wilde onderzoeken. Het bleek kanker te zijn. ‘Nou hoef ik niet meer bang te zijn dat ik kanker krijg’, zei Remon, ‘Ik heb het al’.” 

Ingrijpende operatie

Remon rookte, maar dat bleek niet de oorzaak te zijn. Hij werd naar het gespecialiseerde Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam gestuurd. Drie maanden lang kreeg hij medicatie, er volgde een ingrijpende operatie en hij zou worden bestraald. Het hielp allemaal niet. Voor Remon reden genoeg om, zo lang het zou kunnen, alles uit het leven te halen. Maar met zijn gezondheid ging het onherroepelijk bergafwaarts. En hij verloor de strijd. 

Carla en Dirk hanteerden het peilloze verdriet op hun eigen manier. Carla zocht steun bij foto’s en het internet, wilde er veel over praten, Dirk zocht het in sporten. “Ik kon geen kant op”, zegt hij, “kon mijn energie niet kwijt.” 

Elkaar gevonden

Niet zelden raken ouders na het verliezen van een kind en juist door de verschillende manieren waarop ze daarmee omgaan van elkaar verwijderd en leidt dat tot een scheiding. Maar niet Carla en Dirk Schot. Zij hebben elkaar, met hun verschillen, gevonden in het rouwproces.  

Op het internet stuitte Carla op de wielertocht Ride for the Roses, ooit geïnitieerd door de Amerikaanse wielrenner Lance Armstrong, die zelf kanker heeft gekregen. Een wielertocht waarbij de deelnemers zich laten sponsoren en de donaties ten goede komen aan onderzoek naar kanker. Het evenement is overgewaaid naar Nederland en Carla en Dirk hebben een team geformeerd om daaraan mee te doen: het Scotel-team – Scotel was de bijnaam van Remon, vanwege zijn in meerdere opzichten grote mond. 

Eerbetoon

Carla: “We doen mee om geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Dat is heel belangrijk, want nog steeds sterft één op de drie mensen aan kanker. Maar we doen het ook als eerbetoon aan Remon. Ik weet dat hij trots op ons is. Toen hij zelf kanker had heeft hij gezegd: ‘Ik heb een mooi leven gehad, maar er zijn kinderen van vier die kanker krijgen, die hebben nog niets gehad.’ We zijn heel gemotiveerd om ons hiervoor in te zetten. Al zouden we maar één stel ouders het verdriet kunnen besparen dat wij hebben gehad en nog steeds hebben.” 

Het verhaal van Remon en de inzet van het Scotel-team is binnen Oostzaan bekend. Vanuit het toch al sociale dorp komen bij Carla en Dirk regelmatig steunbetuigingen binnen. Albert Heijn Klaverweide meldde zich voor een rozenactie en nu kunnen klanten statiegeld doneren in een speciale kluis voor het Scotel-team. 

Wenskaarten

Er komt nog iets bij. Carla: “Ik ben gebeld door Martine van Prooijen. Haar moeder Corrie en zus Ina zitten met duizenden zelfgemaakte wenskaarten. Die zijn gemaakt om ze voor een goed doel te verkopen en dat willen ze nu voor het Scotel-team doen.”

Donderdag staan ze bij de Albert Heijn, van tien tot vier uur. En er worden ook nog prijzen weggegeven. De opbrengst komt toe aan het Scotel-team en daarmee aan kankeronderzoek. 

Kom naar Albert Heijn Klaverweide, of steun het Scotel-team dat deelneemt aan de Ride for the Roses rechtsreeks met een donatie.