Column Marcel van Stigt: Surprise!

Voor mijn zoon en dochter was het afgelopen zomer bijvoorbeeld kinderlijk eenvoudig om voor mij een verjaardagscadeau te regelen. Een paar uur met zijn drieën minigolfen, dat hadden ze bedacht. Iets wat we al regelmatig hebben gedaan en waar we altijd een enorme hoop lol aan beleven. Toch had ik geen flauw benul wat me te wachten stond toen mij werd verteld dat we ‘ergens heen zouden gaan’ en we met bus, metro en tram Amsterdam doorkruisten. Ook de vooraf gegeven instructie dat ik sportschoenen aan moest trekken deed bij mij niet het geringste vermoeden rijzen. Pas toen we het Amstelpark betraden en we pal voor het bord Minigolf Amstelpark stonden, begon er bij mij iets te dagen. 

Mijn afscheid bij mijn vorige werkgever, NCOI Opleidingen. Ook zoiets. Vooraf kondigde mijn leidinggevende aan dat ze op mijn laatste dag rond een uur of twaalf met mij een wandeling wilde maken. Er ging geen lampje bij mij branden, nog geen waxinelichtje. Achteraf hoorde ik overigens dat mijn collega’s in grote verwarring naar mijn bureau hadden gekeken. Daarop lag zoals altijd een in aluminiumfolie gewikkeld pakketje brood. Zou hij het nou écht niet door hebben? 

Nee dus. Pas toen we getweeën buiten liepen en ik op een terras werd gewezen waar al mijn collega’s naar me zaten te zwaaien, viel het muntje. Ik werd getrakteerd op een lunch met mijn collega’s. 

De meest recente verrassing viel mij afgelopen weekend ten deel. Ik kwam zaterdag thuis na een afspraak in Geervliet, onder Rotterdam, en blikte op een geheel nieuw ingerichte werkplek. Mijn laptop had ik al eerder ingeruild voor een vaste computer van mijn werkgever – tot op dat moment zat ik diep voorover gebogen te tikken, met als gevolg in kracht toenemende pijnscheuten in schouders en bovenrug – maar het kleine tafeltje waaraan ik daarna zat te werken was ook niet helemaal ideaal. De bureaustoel paste er amper onder en er ontbrak ruimte om aantekeningen neer te leggen. Nu stond er een fraai, breed bureau van fineerhout met praktische laden én een passende bureaulamp.  

Nooit geweten dat dit in voorbereiding was – al snapte ik wel ineens waarom de dader, mijn lieve vriendin, langs haar neus had gevraagd hoe laat ik ongeveer thuis dacht te zijn. De dag ervóór had ik nog van een postbesteller een groot, zwaar pakket aangepakt. Het stond op naam van mijn vriendin en ik heb het naar het halletje gesleept en tegen een muur gezet. Geen seconde heb ik me afgevraagd wat daar toch in zou kunnen zitten. Iets wat mijn vriendin overigens al had ingeschat, zei ze later. Ze hoefde niet bang te zijn dat haar verrassing vroegtijdig zou uitkomen. 

Opnieuw een aangename verrassing dus. En meteen weer een idee voor mijn wekelijkse column. Geschreven op mijn nieuwe werkplek.